Μοιραία καταστροφή...

Ο χρόνος και η φωτιά της μοναξιάς μας.

Οι τύψεις και τα όρια μας.

Κόλαση ειναι η άδεια καρδιά...

Falling from grace...

Επιζητώντας τη θολούρα των μύθων και ζώντας μέσα στην ασφάλεια της ακινησίας;
Ή κυνηγώντας χίμαιρες και προτιμώντας την ανασφάλεια της κίνησης/δράσης;
Η δράση που ενδεχομένως μπορεί να σε αποπροσανατολίσει,
αλλά δεν είναι και επανάληψη του χρόνου να σε τραβάει στο… άπειρο...

Κάλλιο να πελαγοδρομείς παίζοντας τον Ινδιάνα Τζοουνς;
Ή να στέκεσαι και να απολαμβάνεις μόνο τον αέρα γύρω σου;

Να εκτοξεύεσαι ή ν΄απορροφάς;

Τελικά, αυτό που μας χωρίζει είναι αυτό που μας ήθελε πάντα χωρισμένους!

Εγώ ταγμένη, να στέκομαι σα δένδρο,
που απλώνει τα κλαδιά του
μόνο για να αγκαλιάσει
και να δεχτεί ότι του δίνεται.

Κι εσύ, ένα άγριο ζώο που κυνηγά
και τρέχει να προλάβει τον αγέρα και τα άστρα,
που ψάχνει και ψάχνεται συνεχώς!

Όχι!
Δεν υπάρχει καμία συνάντηση που να κρατά για πάντα,
όσο κι αν το επιθυμούμε σφόδρα!
Υπάρχουν μόνο στιγμές…..
Του περιβάλλοντος επιτρέποντος βέβαια!

Αμαρτάνοντας# εκπίπτοντας της χάριτος
# πέφτοντας σε δυσμένεια;

Falling from grace....

Η εξουσία της πραγματικότητας και η πραγματικότητα της εξουσίας...

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Ζοφερές εικόνες πραγματικότητας παντού.

Η κυριαρχία της βαρβαρότητας.

Σκοτεινή η εποχή.

Επιστροφή στον μεσαιωνικό παραλογισμό.

Ποιος να μοιρολογάει άραγε τώρα,

σε κάποια άγονη παγανιστική τελετή?

Λάσπες και ερημιά.

Χορωδία θλιβερών ήχων και στεναγμών.

Κυκλικές ιστορίες γονιμότητας που διαχέονται.

Θυσίες και επιστροφές.

Ζωή και θάνατος.

Βρώμικα χρήματα

και ζητιάνοι που κλαίνε αίμα!

Απέτυχε η ανάσταση και η

επανάσταση!

Η ελπίδα σα διεστραμμένη ηχώ,

έφερε καταραμένη ερημιά.

Δολοφονίες, στειρότητα,

διαστροφή και διαφθορά.

Κτηνώδης δύναμη.

Ανεξέλεγκτη μανία.

Και ...

η μόνη θεότητα που βασιλεύει

είναι η φρίκη!

Η φρίκη που παίζει νωχελικά με την ανθρωπότητα,

απλά για να διασκεδάσει την ανία της.

Birdy...

Στους ευέξαπτους, στους ευαίσθητους, στους κατατονικούς, στους καταθλιπτικούς, στους ανάξιους αυτού του συστήματος, στους ανέλπιδους.
Σε όλους τους ηττημένους τελοσπάντων, αυτούς που δεν μπορεί να τους απορροφήσει αυτή η κοινωνία και ... ακόμη,
στη λογική και στη τρέλλα οι οποίες ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί σ αυτόν το κόσμο, σ αυτόν τον κόσμο με τις ποικίλες παραβιάσεις στο ανθρώπινο πνεύμα ...

στην ελευθερία ....


σκηνή από την ταινία «Birdy» (1984) - Alan Parker

Η ιστορία της τρέλας.....

Τρελές οι μερες μας; Τρελός ο κόσμος μας; Ηταν πάντα; Δεν ήταν;H Επιστήμη και η λογική εριξαν φως στη σκιά της τρέλας;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.....
Ποιος θα μπορούσε να αντέξει την απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και να παραμείνει άνθρωπος;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.....αλλά....
Διαλέγω, την ιδιοφυέστερη μελέτη που γράφτηκε ποτέ για την κραυγή, τον εγκλεισμό, την απόκλιση, την παρέκκλιση και τη στρατηγική της φαντασίας, με γοητευτικό πάθος και αφοπλιστική επιχειρηματολογία.
Ο Μισέλ Φουκώ αναφερόμενος αρχικά στην εικόνα του τρελού την περίοδο της Αναγέννησης, καταλήγει στην άποψη ότι η ανθρώπινη αντίληψη για την τρέλα ως «πνευματική ασθένεια», είναι το προϊόν της ιστορίας, της εκπαίδευσης και της κουλτούρας."...Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επικοινωνεί πια με τον τρελό: από τη μια στέκεται ο λογικός άνθρωπος, που για τα ζητήματα της τρέλας καθιστά υπεύθυνο το γιατρό κι έτσι αποκλείει κάθε άλλο δρόμο επαφής με την τρέλα, αφήνοντας ανοικτό μονάχα εκείνον που περνά μέσα από τον αφηρημένο χαρακτήρα της αρρώστιας.Από την άλλη πλευρά, στέκεται ο άνθρωπος της τρέλας. Αυτός δεν επικοινωνεί με τους άλλους παρά μονάχα μέσα από μια λογική, που αποτελεί επιταγή, καταναγκασμό σωματικό και ηθικό, ανώνυμη πίεση της ομάδας, απαίτηση για συμμόρφωση. Όσο για γλώσσα κοινή, δεν υπάρχει ή καλύτερα, δεν υπάρχει πια.Ο άνθρωπος της τρέλας φοβίζει. Αλλά φοβίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Βλέποντάς τον, ασυνείδητα κλονίζεται μέσα μας η αίσθηση της λογικής. Μια αίσθηση που κατά καιρούς πλήττεται από διάφορες καταστάσεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ότι ακροβατούμε. Με αρκετά νευρωτικά στοιχεία οι περισσότεροι από εμάς και σε μια κοινωνία, η δόμηση της οποίας μας ωθεί σε όλο και πιο έντονες νευρωτικές τάσεις και συμπεριφορές, κάπου νοιώθουμε ότι το παιχνίδι της λογικής, παίζεται, όχι τόσο μέσα μας πια, αλλά στο πεδίο της κοινωνίας...".


..........................................................................


Ο Φουκώ αναλύει τη σχέση μας με το υγρό στοιχείο ξεκινώντας από το βάρβαρο έθιμο του Μεσαίωνα να φορτώνουν τους τρελούς σε κάποιο πλοίο και να το αφήνουν να χαθεί ακυβέρνητο στη θάλασσα. Εντοπίζει τα γνωρίσματα της εγκάθειρξης στον 17ο αιώνα, όταν άρχισαν να εγκλείουν τους τρελούς στα πρώτα ιδρύματα, όπου και τους χρησιμοποιούσαν για διάφορες δουλειές δημιουργώντας ένα είδος ιδιότυπης καθεστωτικής δουλοπαροικίας. Προχωρώντας περισσότερο, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονες μορφές λογικής είναι βαθύτατα ηθικολογικές.
Πάνω σε αυτές κτίζεται και το σύστημα ποινών που ισχύει ως σήμερα, προϊόν του σχίσματος ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα και της απουσίας διαλόγου, ο οποίος ωστόσο υπήρχε και διεξαγόταν ανοιχτά, ακόμη και κατά την περίοδο της όψιμης Αναγέννησης, στην Ευρώπη. Στο έργο, για παράδειγμα, του Σαίξπηρ και του Θερβάντες ο Φουκώ βλέπει την τρέλα να συγγενεύει με τον θάνατο και να ανοίγει ένα παράθυρο στον άλλο κόσμο, να αποτελεί δηλαδή το έσχατο βίωμα της τραγικής πραγματικότητας, μια νέα εκδοχή της ύβρεως, συγγενή κατά μια έννοια με την αρχαιοελληνική.
Ερευνά τη συγκρότηση και τη συνέχεια όπως και την ασυνέχεια του ανθρώπινου σώματος, τη φυσιολογία του, το νευρικό, το κυκλοφορικό και το συμπαθητικό σύστημα, όπως τα αντιμετώπισαν στις εποχές που διαδέχθηκαν την Αναγέννηση: την Αντιμεταρρύθμιση, τον αιώνα των Φώτων, τον σημερινό κόσμο.
Αναλύει τη σχέση της τρέλας με τον παραλογισμό και την τέχνη. Η μελαγχολία του Σουίφτ, η τρέλα του Νίτσε, του Βαν Γκογκ, του Χέλντερλιν, του Νερβάλ, του Αρτό και του Γκόγια. Τη σχέση της τρέλας με το όνειρο..... Σουρεαλισμός και Ιερώνυμος Μπος.

FOUCAULT MICHEL «Η ιστορία της τρέλας»


Scenes from the film "Birdy" (1984)- Alan Parker

Ενα διήγημα που ...αλλαξοπίστησε!

Ηταν σκοτεινός ο ξένος!
Παρατηρητής απο τον τόπο του θανάτου. 

Ειχε παρευρεθεί στη σκληρή συμπλοκή των νεκρών ανθρώπων.

Κι εγω ήμουν σε δυσάρεστη θέση.
Ημουν ενα ψυχολογικό ναυάγιο,
χαμένη για πολλοστή φορά στο βασίλειο του unreal.
Καταραμένο βασίλειο!

Μία ανακόντα, ενα φίδι, μία κόκκινη έρημος και η ώρα της σελήνης που βουτάει στο μαύρο.
Δεν υπήρξε όμως διάγνωση θανάτου!
Η ψευδαίσθηση μόνον, μιας ζωής γαλήνιας, που εξαφανίστηκε απ τον ορίζοντά μου....
Περπατούσα για χρόνια στο δρόμο των φαντασμάτων.
Αναβαπτίστηκα τώρα,
βγαίνοντας στο φώς της ημέρας μεσα απο το βαθύ απύθμενο πάτο της αυταπάτης.

Μυστηριωδώς!

Πλέον, τις νύχτες θαμποφέγγω.
Σα τρελλή πυγολαμπίδα τριγυρίζω σε στενοσόκακα και φωταγωγούς,
ψάχνοντας διεξόδους σε κομμάτια ουρανού.

Η πόλη όλο και στενεύει.
Η ελπίδα αγνοείται.

Η πόλη μας! Μια ιέρεια του τρόμου.
Ενω η μικρή πυγολαμπίδα προσδοκά να γίνει καβαλλάρης τ ουρανού,
παραμένοντας πάντα μια ατελής φωτίτσα!

Δαιμόνιες σκέψεις, υπνωτιστικές ιστορίες,
που εμπαίζουν τους ήσυχους ανθρώπους των προαστίων.
Ακούω, πως κάποιος εκεί δέχθηκε έναν θεόσταλτο πνιγμό.

Υπαινιγμοί για εξεγέρσεις...
ψιθυρίζονται στα παγωμένα αυτιά μας!

Αινιγματικά μαύρα μάτια μας παρακολουθούν ανηλεώς,
στοιχειώνοντας τις νύχτες και τις μέρες μας.

Μετά...
ξεκοιλιασμένα οράματα και ...
μια ξυπόλητη εκδίκηση που τρέχει να κρυφτεί σε βρεμμένα υπόγεια.

Της κολάσεως...

Κόλαση ...... γινήκαμε. ...

"Η κόλαση ειναι οι άλλοι» έλεγε ο Σαρτρ! Τι άλλο άλλωστε?
Aφού, απο τη στιγμή που γεννιόμαστε, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να υποταχτούμε, το μέλλον ειναι προσχεδιασμένο απο άλλους για μας.
Η σωστή περιγραφή της ύπαρξης είναι κόλαση ....

Η ΚΟΛΑΣΗ, ενας αβάσταχτος εννοιολογικός και συγκινησιακός κύκλος εγκλωβισμού!
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, γιατι μας καθρεφτίζουν με το βλέμμα τους!
Η κόλαση ειναι οι τύψεις που βασανίζουν, η άδεια καρδιά, τα λεία μέτωπα που γυαλίζουν απο αδιαφορία, η δυσωδία των συνενοχών, η αηδία των ανείπωτων, οι αναγκαιότητες για την επιβίωση, οι ατέρμονες θλίψεις, οι φαρμακερές εντολές, οι επιβολή των νόμων, οι ρύποι των θρησκειών, οι βροχές του τίποτα, οι φωτιές που ανάβουν απροειδοποιητα οπουδήποτε και οποτεδήποτε και οι φόβοι ... οι φόβοι παντός καιρού.

Και ο καθένας μόνος, να τρώει τις σάρκες των άλλων στη προσπάθεια διαφυγής του ...

Κόλαση ......

Για μένα και τους "loosers"

Οι ατέλειωτοι χαμένοι.
Οι εραστές της ήττας.
Όσοι τρομάζουν μπρος στο μεθύσι της νίκης.
Αυτοί οι αδιάκριτοι που κοινολογούν και αναμασούν τα ίδια.
Αναίσχυντα μυρηκαστικά!
Επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τη πτώση τους....
Ειμαι δικιά τους!

Γραπώνομαι απο τις λέξεις εγώ.
Γιατι...
η σιωπή είναι αβάσταχτη.
Και το ανείπωτο με "σκοτώνει"...

Ετσι γλυστρώ στη λογοδιάρροια.
Ξεκουράζομαι απάνω στις λέξεις,
μιας και απώλεσα τις αισθήσεις!

Σα ζητιάνα...απο ανάγκη επινοώ τη ζωή μου!
Παλεύω να υπάρξω.
Να υπάρξω δίχως μέθοδο, θεωρίες και ιδέες.
Επιθυμώ...να πάψω να είμαι θεατής του εαυτού μου.

Ν αρρωστήσω θέλω. Ν αρρωστήσω απο υγεία!

Η Ηχώ της αγάπης

The Echo, by Julia Margaret Cameron

The Echo. Model is Hatty Campbell. (1868)

Julia Margaret Cameron: 19th Century Photographer of Genius,

Originally from The J. Paul Getty Museum, Los Angeles.

Η ηχώ της αγάπης μ' επισκέπτεται στο ύπνο μου.
Η ηχώ της! Ποτέ η ίδια.

Αλαλιασμένη εκλιπαρώ να τη συναντήσω
κι αυτή, με κοροϊδεύει, με "παίζει", με αγνοεί.

Όμως, μέσα στα όνειρά μου ακούω τον ευεργετικό αντίλαλό της.
Αυτήν την ωραία αντανάκλαση ενός ήχου που έρχεται και προσπερνά.

Θεϊκή και όμορφη, δε στέκει βουβή σαν την ηχώ της ιστορίας, αλλά τραγουδά μελωδικά!

Ήχοι γλυκείς που αφηγούνται ιστορίες πόλεων που λουλουδιάζουν όμορφα.
Ήχοι κρουστών που τρέχουν μακριά ανοίγοντας παράθυρα στο άπειρο.

Γοητευτική νύμφη, βυθισμένη στην πολλαπλότητα της.

Δανείστηκα πολλές φορές την ομορφιά της, προσπαθώντας να σαγηνεύσω έναν Νάρκισσο.
Αλλά όπως κάθε νάρκισσος, ήταν απορροφημένος με τη δική του ομορφιά!

Ετσι βούτηξα στο πηγάδι της θλίψης...
έτσι πέρασα μέσα απο το γαλάζιο κτίριο-φάντασμα,
αυτό που στέκει αρχοντικά την μέρα...
και στη δύση του ήλιου διαλύεται σε πολύχρωμα κομμάτια,
για να εξαφανιστεί εντελώς, τη νύχτα.

Την επόμενη ξαναμοντάρεται, στην ιδια θέση πάντα!

Και καθώς έλεγε ο ποιητής....

"Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού 

και με τα μάτια στους νεκρούς δρόμους στηλωμένα...

...αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει." 

(Κώστα Ουράνης)

Busca tu salida...σε αναζήτηση εξόδου!

Ολα τα παράθυρα ανοικτά τα έχω προς στιγμή....

1. Την ταινία του Paul Haggis τo ‘Crash’, το οποίο πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σεναρίου το 2004....σημαντική χρονολογία και δια τα καθ ημας γεγονότα!

2. Τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων (Taxis Net) οπου ανακατευονται, πληρωμές ΕΝΦΙΑ, ληξιπρόθεσμες οφειλές, μη ληξιπρόθεσμες, δόσεις διάφορες (αλλίμονο μη και ξεχάσω καμμιά)! Ανακατευομαι κι εγω επίσης!

3. Τους αιφνιδιασμούς του Σαχλαμαρά με τις πάσες των υπουργείων! Ωιμέ! Ενα σίδερο στο στήθος!

4. Την ανάλυση της ταινίας ‘Third Person’ του Paul Haggis (πάλι!) που έβλεπα εψές το βραδυ που παρουσιάζει τρεις ιστορίες ζευγαριών σε τρεις πόλεις του κόσμου – όπου μαθαίνω οτι απο το ‘Crash’ μέχρι το φετινό ‘Third Person’ έχουν μεσολαβήσει δύο ανάξιες λόγου ταινίες του και μια απαγωγή από εξωγήινους!Δεν μπορώ να καταλάβω τι έφταιξε και έχασε ο σκηνοθέτης την έμπνευσή του κι αυτό με αναστατώνει επαρκώς!

5. Επιλέον, εχω ανοικτό το περίφημο σοσιαλμυδι και προσπαθώ να βρώ την αρχή του μίτου (της Αριάδνης βέβαια) και να κάνω μια γενναία έξοδο (απο χθές με ακολουθεί τούτη η μεγάλη ιδέα... EXIT) αλλά, απο το λαβύρινθο δεν βγαινω! Ανοίγουν πλέον παραθυρα απο μόνα τους, δεν βαζω το χεράκι μου καν!

Ενα ακόμη παράθυρο λοιπόν, στη τέχνη, λίγη μούζικα...rap της μακρινής Χιλής....και

και...EXIT....ΕXIT.....

Οι μετοχές...των ονείρων!

Ονειροπολώντας!

Διεργασίες κουραστικές,
του νου φαντάσματα.

Ενδοσκοπώντας...

επεξεργασίες του ενδιάμεσου δέρματος.

Υπερβαίνοντας...

την επιστήμη των τυμβωρύχων,
ώστε να τελεσθεί η πνευματική αναζήτηση,
στη σκοτεινή πόλη.

Διερευνώντας ...

το ανοιχτό κρανίο,
το γεμάτο σούπα δεδομένων.

Αντιστρέφοντας...
την ψυχική οδύνη.

Μεταμορφώνοντας...
τα συναισθήματα σε παγωμένες λέξεις.

Αναγνωρίζοντας...
την διάχυτη διορατικότητα των μορίων μου.

Αηδιασμένη...
απο την άκαιρη οσμή των ενοχών.

Συντομεύοντας την απόδραση...

με τον χρόνο διεσταλμένο και
τον χώρο να συστέλεται.

Ανιχνεύοντας...

στη σκόνη του καιρού,
όσες ψυχές έγιναν στάχτη.

Απολαμβάνοντας ...
την απρόσμενη ομορφιά!

Δημιουργώ τον κόσμο μου....τον άπειρο!

Η περιπλάνηση με τα Εlves...

Σε μαγεμένο δάσος χάθηκα...

Αμήχανη βάδισα στο πυκνό χορτάρι.

Ενα αξιοθαύμαστο ξωτικό -σα κόσμημα- με τράβηξε γελώντας...

Και ήρθε μετά η νύχτα αστόλιστη, δίχως φεγγάρι,

κουβαλώντας τα τραγούδια των βατράχων...

Και ...

τσακίστηκε το γέλιο μας,

το κρύο μας "δάγκωσε".

Υγρός αέρας φύσηξε απαλά...

Και το σκοτάδι απλώθηκε σα μύκητας μαγοκτόνος.

Η δριμύτατη ώρα των δαιμόνων!

Και κρυφτήκαμε ετσι στη λησμονιά (oblivion), 

όπως πάντα ανένδοτοι...

Οblivion!

Η ύπαρξη του χρόνου ή ο χρόνος της ύπαρξης;

Η άχρονη ύπαρξη.
Η στερημένη νοήματος,
που χάσκει ακίνητη μπροστά στη τρυφερότητα,
αυτή που χύνεται απο τους πόρους ενος γυάλινου ποτηριού.

Η αμνησία που τη συντροφεύει.
Ο παγωμένος χρόνος.

(music by Hans Zimmer)



INCEPTION...

ΕΝΑΡΞΗ...

Εν αρχή ην...
η φαντασία και τα όνειρα!
Μετά ήρθε η γνώση.Και έπεται.. το βίωμα του χρόνου.

Ο χρόνος! Αυτή η ανθρώπινη επινόηση.
Μια επινόηση που συνίσταται στην ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον,
ή αλλιώς μια εμπειρία οργανωμένη στο χώρο ως ακολουθία χρονικών μονάδων!

Ετσι ορίζεται ο χρόνος στα κιτάπια των ανθρώπων ...

Χρόνος γέννησης,
χρόνος μάθησης,
χρόνος εργασίας,
χρόνος κατανάλωσης,
χρόνος ύπνου,
χρόνος οκνηρίας,
χρόνος θανάτου!

Νεκρός χρόνος...

Τελικά...

ο χρόνος της ύπαρξης ορίζεται απο την ύπαρξη του χρόνου!
Είναι πεπερασμένη η ανθρώπινη ύπαρξη, είναι πεπερασμένος ο χρόνος της.

Ο χρόνος δεν υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο και η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει νόημα και ουσία χωρις χρόνο.

As Time Goes By...

Θα πρέπει να το θυμόμαστε αυτό
ένας αναστεναγμός είναι απλώς ένας αναστεναγμός.
Ένα φιλί είναι απλά ένα φιλί,
Ισχύουν τα θεμελιώδη πράγματα
Καθώς ο χρόνος περνά.

Και όταν δύο εραστές Εξακολουθούν να λένε, "Σ 'αγαπώ",
Σ αυτό μπορείτε να βασιστείτε,
Δεν έχει σημασία τι θα φέρει το μέλλον,
Καθώς ο χρόνος περνά.........


You must remember this
A kiss is just a kiss,
a sigh is just a sigh.
The fundamental things apply
As time goes by.

And when two lovers woo
They still say, "I love you."
On that you can rely
No matter what the future brings
As time goes by.....

Σπέρνω τα μάτια μου σε θάλασσες.....

Πως να φέρεις σε λογαριασμό τις ματαιώσεις σου
και τα δεσμά της ύπαρξης πως να τα λύσεις;
Αποδοχή, συνδιαλλαγή, συμβιβασμός με το παρόν;
Θλίψη ακατέργαστη.
Να γιατί δεν πρέπει ποτέ να κοιτάς τον ήλιο κατάφατσα!
Καίει τα μάτια της καρδιάς πιότερο!

και....

Βουτιά στο διαδίκτυο...

Στην άκρη της θλίψης μου, 

ατενίζοντας το καλοκαίρι,
απο ανοιχτά παράθυρα....
Ταξιδεύοντας πλάι τους,
σπέρνω τα μάτια μου στη θάλασσα!
και τα περισυλλέγω μαζί με......

Απλότητα......

       
χρώματα.....

όνειρα....

ελευθερία...

τόλμη...

έμπνευση...

μοναξιά...

τέχνη...

ερημιά...

Επίκαιρον...

Απόσπασμα από το θεατρικό έργο: "Περιμένοντας τον Γκοντό"Σάμιουελ Μπέκετ.

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τούτη τη στιγμή, όμως, σε τούτη εδώ την άκρη, ή ανθρωπότητα ολόκληρη είμαστε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ας σπεύσουμε να επωφεληθούμε, λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά! Ας εκπροσωπήσουμε επάξια κι εμείς για μια φορά τη σιχαμένη φάρα εις την οποίαν μας έριξε ή μαύρη μας μοίρα! Τι λες και συ;
(Ο Εστραγκόν δε λέει τίποτα).
Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Η τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί, ή τρέχει να βοηθήσει τούς ομοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν' αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού ή απορία! Και έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ' αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο:

Περιμένουμε να έρθει ο Γκοντό....

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Α, ναι.

Δυστοπίες και πραγματικότητα...

Ολα τα δυστοπικά έργα που εχουμε διαβάσει μέχρι τώρα, απο το "1984" του Τζορτζ Οργουελ και το «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Αλντους Χάξλεϊ μέχρι τη «Δίκη» του Φραντς Κάφκα, εχουν γίνει πραγματικότητα.....

Ο εφιάλτης του αδύναμου άνθρωπου, ο οποίος βιώνει ανήκουστες αδικίες, διώξεις και φυλακίσεις για ανύπαρκτα εγκλήματα, με δίκες προθέσεων. Αγχος και αποξένωση, αληθινή και προσποιητή τρέλα, συντριπτική θλίψη και οργή, εκδίκηση, προδοσία και ηθική διαφθορά. Μυθοπλασίες και ιστορίες θριάμβου και καταστροφής ν απαγγέλονται. Η βιοτεχνολογία που απαλλάσει απο το ψυχικό πόνο. Η κοινωνία παραδωμένη να κοχλάζει απο την ανυπαρξία κάποιας χαρούμενης αναμονής. Ο έλεγχος, η τιμωρία της σκέψης και ο διαρκής πόλεμος. Μυστικές παρακολουθήσεις, επίσημη εξαπάτηση και χειραγώγηση του παρελθόντος, με ολοκληρωτικές και αυταρχικές καταστάσεις.

Ωστόσο, συμβαίνουν ακόμη, η γέννηση και ο θανάτος, η χαρά και η απόγνωση μέσα σε τούτη τη μυθική μητρόπολη, την Αθήνα.

Ζ.Ζ.

Μουσικά ταξίδια της ...φαντασίας!

Είναι ένας τρόπος....
Η μουσική. Τα τραγούδια.
Ενας τρόπος να φεύγεις να ταξιδεύεις.

Απο τις ρόδινες λαμπερές πόλεις στις πόλεις τις θαμμένες στη σκόνη.
Απο μια χαρμόσυνη καμπάνα που κτυπά στα θόρυβο μιας βόμβας που σκά...
Απο την χαρούμενη αγάπη στον θλιβερό πόνο.
Απο τη λάμψη του ήλιου στην απόγνωση της νύχτας.

Πουλιά λευκά τρυπούν τη μαύρη συννεφιά μου.
Θάλασσες σκούρες μπλέ απλώνονται στα χέρια μου.
Σύθαμπα ξεπροβάλουν στα δάση του μυαλού μου.
Χρώματα πάλλονται σαν ήχοι καρδιας!

Χλωμό κίτρινο!
Το χρώμα σήμερα....

Γιατι....μόνο στα τραγούδια, έμειναν...
τα ρόδα κι η αγάπη...
Έστω...

Της νύχτας τα καμώματα...
Και στο τέλος να μένει σαν τη λεπτή σκόνη,
η γλυκύτητα της ανατολής.....

Ποιητική Μυθοπλασία με στοιχεία σουρεαλιστικής οπτικής…

Αυτή τη φορά, εμπνευσμένη από τα αριστουργήματα του Enki Bilal:

Ο Ύπνος του Τέρατος ...

και
Η Γυναίκα Παγίδα…

Νικοπόλ: Θέλω να ζήσω ξέροντας ότι θα πεθάνω, θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Δεν θέλω πια να πεθάνω από ζέστη στους -20ο κάτω από το χιόνι. Θέλω να ξαναβρώ την Τζιλ. Θέλω την Τζιλ Μπιοσκόπ και το παιδί μου!

Χόρους: Θα σε κάνω να ξεχάσεις την Τζιλ...
Νικοπόλ: Για να ξεχάσω την Τζιλ, πρέπει να ξεχάσω κι εμένα!
Χόρους: Τότε θα σε κάνω να ξεχάσεις κι εσένα!

  

ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ ΞΑΝΑ...

Ιχνηλατώντας τη βία της ανάμνησης και…
ακολουθώντας τα χνάρια της ουτοπίας!
Σαν ένας βουβός αγγελιοφόρος του αναπόφευκτου …
Βιάζομαι να διηγηθώ μιαν ασπρόμαυρη ιστορία πόνου, σπαραγμού και μάταιης αναζήτησης.
Σαν ένα ιδανικό θύμα χειραγώγησης,
σαν μία χαρακτηριστική απόκληρη μιας απάνθρωπης κοινωνίας,
σχεδιάζω ένα ακόμη θέατρο πανικού!
Με την ψυχή να' χει φύγει από το στήθος και να' χει πετάξει σαν πεταλούδα.
Επιστρέφω στα ίδια, μεταφέροντας την εντύπωση βιωμένων καταστάσεων ως επανάληψη.
Σε τούτο το παράλογο σύμπαν που σφύζει από ομιλούσες μηχανές, τέρατα, απόγνωση, θλίψη, θάνατο και ψυχική αρρώστια …συγχέονται οι πόνοι και ευαισθησίες για ανθρωπινότητα.
Ένας κόσμος τρελών.

Η αποτρόπαιη και ντελιριακή οδύσσεια εκτυλίσσεται σε γοητευτική απάθεια!
Και τέλος, καταφθάνει ασύστολος, ο εθισμός στη λήθη.
Παρηκμασμένη και παρατημένη από τη ζωή στα ζοφερά μέρη μας,
φτάνω στο μηδέν και μένω για πάντα… στα χείλη σου.

@ΙΝΔΙΑΝΑ

Υ. Γ. Μόλις "ψάρεψα"  το πρωτόλειο γραπτό μου ....που είχε χαθεί εψες στη δίνη του κυβερνοχώρου!
..και ιδού!

Iχνηλατώντας τη βία της ανάμνησης....

Μεταμορφώνομαι σε αγγελιοφόρο του αναπόφευκτου!
Μια ασπρόμαυρη ιστορία πόνου, σπαραγμού και μάταιης αναζήτησης ξεδιπλώνεται....
Εγγράφεται ανεξίτηλη στην "οθόνη" των κλειστών μου βλεφάρων.
Ένα Θέατρο πανικού!
Και σαν ιδανικό θύμα απόλυτης χειραγώγησης,
σαν χαρακτηριστική απόκληρη μιας απάνθρωπης κοινωνίας...

Στην πηχτή ασφυκτική ατμόσφαιρα της καταπιεσμένης πόλης.

Βιώνοντας καταστάσεις επανάληψης.
Επιστρέφω στα ίδια...
Ένας κόσμος τρελών...παραδομένος, ακίνητος.Η αποτρόπαια και ντελιριακή οδύσσεια της γοητείας, ο ασύστολος εθισμός στη λήθη.

Εντρυφήσεις στην Ιστορία.....

Η Ιστορία! Ας γελάσω!
Η Ιστορία δίχως εξέλιξη είναι κενός λόγος.
Δεν είναι καν Ιστορία!
Είναι ληχθέν επεισόδιο.

Και....

Ένας κόσμος ακίνητος που νοσταλγεί αδιάκοπα και αγαπά μόνο τα ληγμένα!
Ένας κόσμος δίχως βήμα, που ατενίζει τη ποίηση του παρελθόντος.
Αυτός ο κόσμος...
Σα μια σανίδα που ισορροπεί απάνω στο κυλινδρικό σύμπαν.

Απο τη μια πλευρά,
οι εμμονικοί πιστοί στα είδωλα.
Όλοι τούτοι οι φανατικοί σαπιοκοιλάδες, οι απαίσιοι κράχτες των χρηματιστηρίων,οι βολεψάκηδες της πρώτης σειράς,
που με γλαρά από καύλα μάτια, χειροκροτούν ρυθμικά τη Παράσταση,
καταβροχθίζοντας σνάκς σάπιου βοδινού κρέατος.
Λατρεύουν, εκστασιασμένοι από τη μέθη της εξουσίας, το θέαμα της τρομοκρατίας,παραληρώντας για την ...νίκη τους!

Από την άλλη πλευρά,
οι εμμονικοί των ειδυλλίων, των χαμένων ερώτων, της γελοίας ελιτίστικης περιφρόνησης, αλλά και της γαντοφορεμένης αντίστασης που ποτέ δεν πετά το γάντι σε κανέναν.
Απομεινάρια της ατέλειωτης παρεξήγησης μεταξύ συλλογικού και προσωπικού, πάντα επαναπροσδιοριζόμενοι και αιώνιοι μαχητές του τίποτα ως ναρκισσευόμενοι ανθρωποκεντριστές. 

Στέκουν σα βαλσαμωμένοι, φυλάγοντας τα ανέξοδα ουρλιαχτά τους!

Ιδού το υποτιθέμενο μεγαλείο της Ιστορίας,
που ουδόλως επηρεάζει τη ζωή που συμβαίνει.

Η ζωή θα είναι πάντα αλλού!

Υ.Γ. Πολλοί ορισμοί έχουν δοθεί για την Ιστορία. Πολλή και η χρήση και η κατάχρησή της στη ζωή.

Αλλά για μένα, η Ιστορία είναι του Ανθρώπου.Ο Άνθρωπος τη φτιάχνει, τη διηγιέται, τη γράφει.
Και σαν τέτοια, είναι η πορεία της εξέλιξης του, από την υποταγή στους φυσικούς νόμους μέχρι την χειραφέτηση και αυτοπροσδιορισμό του, αφού πρώτα απελευθερωθεί απο τη φυσική νομοτέλεια και μετά από κάθε νομοτέλεια!

Oh give me the words
Give me the words
That tell me nothing.
Oh give me the words
Give me the words
That tell me everything!

Λόγος και συναίσθημα...

Tο να μιλήσεις σημαίνει νάχεις τις κατάλληλες λέξεις.
Ομως, σαν κατέχεις το λόγο και τις λέξεις δεν έχεις τα συναισθήματα και ...
...οταν έχεις τα συναισθήματα πλούσια και δυνατά, δεν υπάρχουν τα λόγια!
Πάντα κάτι λείπει!
Η Αλήθεια βρίσκεται στον συγκερασμό και των δυο.
Στο πάντρεμα ορατών και αοράτων.
Και άλλωστε και τα συναισθήματα κρύβουν ιδέες... και μπορούν να διηγούνται!

I'm not here
This isn't happening
I'm not here, I'm not here....

Σουρρεαλιστικά Ταξίδια - Μαγικά τρένα και μοναχικά βλέμματα....

Ενα παλιό τρένο εγκλωβισμού, τρόμου και δακρύων...

και

Ενα σύγχρονο φανταστικό τρένο ιλλίγου, εικονικής ταχύτητας και αντικατοπτρισμών...

Η Πέτρα της υπομονής...

Σκέφτομαι ...σκέφτηκα....
....μια υπέροχη ταινία που δεν κατάφερα ακόμη να δω!
Θα μου πείτε που ξέρω ότι είναι υπέροχη!
Απλά να, μερικά πράγματα τα διαισθανόμαστε και η ομορφιά είναι κάτι που βλέπεις και νιώθεις.
Δεν εκλογικεύεται η ομορφιά.

Σύμφωνα με την περσική μυθολογία, υπάρχει μια μαγική πέτρα που τη βάζεις μπροστά σου και της λες όλα σου τα βάσανα, τους πόνους, όλα σου τα μυστικά...
Μέχρι που μια μέρα η πέτρα σκάει, εκρήγνυται.
Κι εκείνη ακριβώς τη μέρα λυτρώνεσαι.

Η ιστορία, διαδραματίζεται σε μια μουσουλμανική χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο. Μια νεαρή γυναίκα μιλά στον άντρα της που είναι σε κώμα, για τη σχέση τους, τα όνειρά της, τη ζωή της, τα θέλω της, για τον πόλεμο, τη βία, τη θρησκεία, το φόβο, τον έρωτα ...
Του εξομολογείται για πρώτη φορά αλήθειες που ίσως κάθε γυναίκα σ' αυτόν τον κόσμο, θέλει να πει στο σύντροφο της αλλά δεν το τολμά...
Και μάλλον κρύβει μέσα της, αλήθειες γυναικών από κάθε γωνιά της γης.
Σε αυτό το παραλήρημα, αποφασίζει να του φανερώσει και τα πιο μεγάλα μυστικά της...

Έτσι, ο άντρας της, γίνεται γι' αυτήν η πέτρα της υπομονής...

Το ψυχόδραμα της ζωής....

Η ζωή ειναι...
Σκληρή και τη ζούμε σα ξαφνικά να μας έπιασε κάποιος στα πράσα!

Ελεεινό πράγμα (Σοπενάουερ).

Εφιαλτικό όνειρο που βλέπουμε μ' ανοιχτά μάτια! (Δάντης).

Ενα θαύμα. Ενας ουρανός φορτωμένος με σύννεφα αντιφάσεων. (Μαχφούζ Ν.)

Το όνειρο που βλέπει ο θεός! (Μπόρχες)

Το μεσοδιάστημα από το χάος στο...χάος. (Ν. Καζαντζάκης)

Είναι οτι δημιουργεί (!) ο άνδρας και δικαιολογεί η γυναίκα. (Αίσωπος)

Είναι τυχαίο γεγονός , αλλά γεμάτη δυνατότητες.(Κασέγεφ Ε.-ποιος ειναι αυτός πάλι!)

Ειναι ωραία ...αλλά τα έχει με άλλον! (Άγνωστος)

Σε κάθε περίπτωση, όσο ζει κανείς του προσφέρουν αγκάθια και μόλις πεθάνει τριαντάφυλλα! (Ανατόλ Φρανς).

Εγω τη βρίσκω όμορφη...και όμορφη γίνεται οταν ειναι αγαπημένη!

Αγάπα την οπως και νάχει!

Ο λόγος διχάζει, ενώ ο χορός ενώνει.

Λόγια, λόγια, λόγια....
Λόγια μυστικά, ανούσια, ιερά και ανόσια, ακατάληπτα, μοναχικά, παθιασμένα, γνωστικά, λιτά και πικρά.

Λόγια απλά, λόγια σύνθετα...

Λόγια μόνο...

Ένα ξέρω, ο λόγος διχάζει!

Ο χορός ενώνει...

Ας χορέψουμε ένα ταγκό μέχρι να πληγωθούμε....

Το μαγαζί έκλεισε και ο ιδιοκτήτης αγνοείται....

"Το μαγαζί έκλεισε και ο ιδιοκτήτης αγνοείται...."

Αυτό ηταν γραμμένο, με άτσαλα γράμματα, απάνω στο λασπωμένο τζάμι.
Το μέσα, σκοτεινό κι ερειπωμένο.
Το έξω, σκόνη ανακατεμένη με γλίτσα.

Και η βροχή....
Και η υγρασία που διαπερνά τα πάντα.

Πως να περπατήσεις στους νυχτερινούς δρόμους;
Αλλά και πως θα αποφύγεις τους εφιάλτες στο υγρό σου κρεβάτι;

Ειναι και που ο καθένας μόνος του,
εύχεται κάτι να συμβεί!
Κάτι να σπάσει τούτη τη σιωπηρή παρακμή...
Αυτήν την ανελέητη φθορά...

Την αιώρηση στο ΜΗΔΕΝ.

Η μοναξιά μας μας ενώνει αν και ο φόβος μας φιμώνει ΜΓΔ!

Αναζητώντας τον άσκοπο χρόνο...

Μετά απο το ταξίδι σε διανοητικούς και συναισθηματικούς λαβύρινθους
μιας παράξενης εποχής, με αξιοθαύμαστη αντοχή γλωσσοπλάθουμε τους ποταμούς των λέξεων, που άλλοτε γνωρίσαμε κι άλλοτε απλά ακούσαμε.

Η ακατάληπτη γλώσσα και ο πόνος που μας σαστίζει,
πετρώνει τις νύχτες μας!

Αναζητάμε, ακόμη, μια μικρή παραδοχή,
μια ανούσια αποδοχή.
Μάταια...

Λικνιζόμαστε χαρούμενοι, μόνο οταν ανακαλύπτουμε
το ασήμαντο γέλιο μας να ακούγεται σαν αλλόκοτη ηχώ.

Διηγούμενη την απώλεια ...

Γερνώντας η ζωή σου γίνεται παρωδία.
Το αντίθετο της ζωής δεν ειναι ο θάνατος αλλά τα γεράματα, λένε.
Στέκω λοιπόν,
παγιδευμένη, σοκαρισμένη και καθορισμένη ως πάντα, στη σκηνή.
Καταπιεζόμενη ανηλεώς απο σχέσεις...εξουσίας!
Και καθώς διηγούμαι την απώλεια...
ενοχές, χαρές, ελπίδες, φοβίες και θλίψεις
διαπλέκονται.....

Γέρνοντας στο κενό συναντώ την απουσία
και τότε όλα εξελίσσονται σ' ενα κακό αστείο!
Ενας λήθαργος γλιστρά στο λείο μου εγκέφαλο...

She's moving up slowly

inertia keeps.

Moving up slowly

inertia creeps....