Ενα διήγημα που ...αλλαξοπίστησε!

Ηταν σκοτεινός ο ξένος!
Παρατηρητής απο τον τόπο του θανάτου. 

Ειχε παρευρεθεί στη σκληρή συμπλοκή των νεκρών ανθρώπων.

Κι εγω ήμουν σε δυσάρεστη θέση.
Ημουν ενα ψυχολογικό ναυάγιο,
χαμένη για πολλοστή φορά στο βασίλειο του unreal.
Καταραμένο βασίλειο!

Μία ανακόντα, ενα φίδι, μία κόκκινη έρημος και η ώρα της σελήνης που βουτάει στο μαύρο.
Δεν υπήρξε όμως διάγνωση θανάτου!
Η ψευδαίσθηση μόνον, μιας ζωής γαλήνιας, που εξαφανίστηκε απ τον ορίζοντά μου....
Περπατούσα για χρόνια στο δρόμο των φαντασμάτων.
Αναβαπτίστηκα τώρα,
βγαίνοντας στο φώς της ημέρας μεσα απο το βαθύ απύθμενο πάτο της αυταπάτης.

Μυστηριωδώς!

Πλέον, τις νύχτες θαμποφέγγω.
Σα τρελλή πυγολαμπίδα τριγυρίζω σε στενοσόκακα και φωταγωγούς,
ψάχνοντας διεξόδους σε κομμάτια ουρανού.

Η πόλη όλο και στενεύει.
Η ελπίδα αγνοείται.

Η πόλη μας! Μια ιέρεια του τρόμου.
Ενω η μικρή πυγολαμπίδα προσδοκά να γίνει καβαλλάρης τ ουρανού,
παραμένοντας πάντα μια ατελής φωτίτσα!

Δαιμόνιες σκέψεις, υπνωτιστικές ιστορίες,
που εμπαίζουν τους ήσυχους ανθρώπους των προαστίων.
Ακούω, πως κάποιος εκεί δέχθηκε έναν θεόσταλτο πνιγμό.

Υπαινιγμοί για εξεγέρσεις...
ψιθυρίζονται στα παγωμένα αυτιά μας!

Αινιγματικά μαύρα μάτια μας παρακολουθούν ανηλεώς,
στοιχειώνοντας τις νύχτες και τις μέρες μας.

Μετά...
ξεκοιλιασμένα οράματα και ...
μια ξυπόλητη εκδίκηση που τρέχει να κρυφτεί σε βρεμμένα υπόγεια.