Ποιητική Μυθοπλασία με στοιχεία σουρεαλιστικής οπτικής…

Αυτή τη φορά, εμπνευσμένη από τα αριστουργήματα του Enki Bilal:

Ο Ύπνος του Τέρατος ...

και
Η Γυναίκα Παγίδα…

Νικοπόλ: Θέλω να ζήσω ξέροντας ότι θα πεθάνω, θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Δεν θέλω πια να πεθάνω από ζέστη στους -20ο κάτω από το χιόνι. Θέλω να ξαναβρώ την Τζιλ. Θέλω την Τζιλ Μπιοσκόπ και το παιδί μου!

Χόρους: Θα σε κάνω να ξεχάσεις την Τζιλ...
Νικοπόλ: Για να ξεχάσω την Τζιλ, πρέπει να ξεχάσω κι εμένα!
Χόρους: Τότε θα σε κάνω να ξεχάσεις κι εσένα!

  

ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ ΞΑΝΑ...

Ιχνηλατώντας τη βία της ανάμνησης και…
ακολουθώντας τα χνάρια της ουτοπίας!
Σαν ένας βουβός αγγελιοφόρος του αναπόφευκτου …
Βιάζομαι να διηγηθώ μιαν ασπρόμαυρη ιστορία πόνου, σπαραγμού και μάταιης αναζήτησης.
Σαν ένα ιδανικό θύμα χειραγώγησης,
σαν μία χαρακτηριστική απόκληρη μιας απάνθρωπης κοινωνίας,
σχεδιάζω ένα ακόμη θέατρο πανικού!
Με την ψυχή να' χει φύγει από το στήθος και να' χει πετάξει σαν πεταλούδα.
Επιστρέφω στα ίδια, μεταφέροντας την εντύπωση βιωμένων καταστάσεων ως επανάληψη.
Σε τούτο το παράλογο σύμπαν που σφύζει από ομιλούσες μηχανές, τέρατα, απόγνωση, θλίψη, θάνατο και ψυχική αρρώστια …συγχέονται οι πόνοι και ευαισθησίες για ανθρωπινότητα.
Ένας κόσμος τρελών.

Η αποτρόπαιη και ντελιριακή οδύσσεια εκτυλίσσεται σε γοητευτική απάθεια!
Και τέλος, καταφθάνει ασύστολος, ο εθισμός στη λήθη.
Παρηκμασμένη και παρατημένη από τη ζωή στα ζοφερά μέρη μας,
φτάνω στο μηδέν και μένω για πάντα… στα χείλη σου.

@ΙΝΔΙΑΝΑ

Υ. Γ. Μόλις "ψάρεψα"  το πρωτόλειο γραπτό μου ....που είχε χαθεί εψες στη δίνη του κυβερνοχώρου!
..και ιδού!

Iχνηλατώντας τη βία της ανάμνησης....

Μεταμορφώνομαι σε αγγελιοφόρο του αναπόφευκτου!
Μια ασπρόμαυρη ιστορία πόνου, σπαραγμού και μάταιης αναζήτησης ξεδιπλώνεται....
Εγγράφεται ανεξίτηλη στην "οθόνη" των κλειστών μου βλεφάρων.
Ένα Θέατρο πανικού!
Και σαν ιδανικό θύμα απόλυτης χειραγώγησης,
σαν χαρακτηριστική απόκληρη μιας απάνθρωπης κοινωνίας...

Στην πηχτή ασφυκτική ατμόσφαιρα της καταπιεσμένης πόλης.

Βιώνοντας καταστάσεις επανάληψης.
Επιστρέφω στα ίδια...
Ένας κόσμος τρελών...παραδομένος, ακίνητος.Η αποτρόπαια και ντελιριακή οδύσσεια της γοητείας, ο ασύστολος εθισμός στη λήθη.