Σε μαγεμένο δάσος χάθηκα...
Αμήχανη βάδισα στο πυκνό χορτάρι.
Ενα αξιοθαύμαστο ξωτικό -σα κόσμημα- με τράβηξε γελώντας...
Και ήρθε μετά η νύχτα αστόλιστη, δίχως φεγγάρι,
κουβαλώντας τα τραγούδια των βατράχων...
Και ...
τσακίστηκε το γέλιο μας,
το κρύο μας "δάγκωσε".
Υγρός αέρας φύσηξε απαλά...
Και το σκοτάδι απλώθηκε σα μύκητας μαγοκτόνος.
Η δριμύτατη ώρα των δαιμόνων!
Και κρυφτήκαμε ετσι στη λησμονιά (oblivion),
όπως πάντα ανένδοτοι...
Οblivion!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου