Για τα φίδια....

Φίδια της χειμέριας νάρκης και
ερπετά της σύντομης άνοιξης...



"...Τα φίδια ζουν σε παλιές θλιμμένες γειτονιές,
και δεν μιλάνε για τη θλίψη τους πια....

Διαλέγουν λάθος μέρα και ώρα
και δεν φτάνουν ποτέ.

Τα χαράματα εξουθενωμένα και μοναχά γυρνούν για ύπνο
στη παλιά αυλή.

Σε μας μένει το χνάρι τους στην άσφαλτο, η διαδρομή.

Τα φίδια που λατρεύουν το ταπεινό,
άλλοτε γίνονται ήμερα φαντάσματα ξεκομμένα και ζεστά
και άλλοτε φαντάσματα άγρια και σκληρά που κουλουριάζονται,
δαγκώνουν την ουρά τους και πάν.

Τα φίδια συναντιούνται στο όνειρο και στον καπνό..... "

Απο το προοίμιο του Λευτέρη Ξανθόπουλου στο βιβλίο του
θανάση Σκρουμπέλου: "Τα φίδια - Το δείπνο - Στον Κολωνό" από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" (1981).

Οι σκέψεις μου έχουν αντικατασταθεί με κινούμενες εικόνες..

Όλα έγιναν ή γίνονται μέρος στο "Θέαμα".
Oι πιο επαναστατικές ιδέες,
γινηκανε και θα γινονται,
διαφημιστικά σποτ για και προς κατανάλωση,
γινηκανε ξερά συνθηματα σε πανώ για περιφορά,
γινήκανε εσωτερικά ουρλιαχτά...

H οποια θεσμισμένη εξουσία, πάντα χυδαία,
καθώς φαίνεται θα συνεχίσει, απεγνωσμένα,
να συγκαλυπτει και να αλλοιώνει ολες τις λέξεις και τις έννοιες...
Καθώς φαίνεται θα συνεχίσει, με ολα τα μεσα που διαθέτει -και δεν ειναι λίγα-
να ενδυναμωνει το κυρίαρχο φαντασιακό, αυτό...του ανθρώπου που έχει ως βασικό σκοπό της ζωής του να εργάζεται και να καταναλώνει εκτελώντας τις εντολές κάποιου αφεντικού, του ανθρώπου που αναγνωριζει παντού μόνο σύνορα, είτε αυτά τα σύνορα είναι εθνικά, είτε είναι άλλων μορφών, του ανθρώπου που σαν διανοούμενος στο τέλος ενσωματώνεται και συμπράττει με τουτο τον κοσμο των διαχωρισμών.

Και έτσι το "θέαμα" καλά βαστεί.....
Και η δική μας επανάσταση για τον καλύτερο δίκαιο κοσμο,
χάνεται στις μεταφράσεις...

Απο τη Νέα Υόρκη...στο Σαντιάγκο.

Το “Ποιητής στη Νέα Υόρκη” είναι ένα βιβλίο με ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του ποιητή, για πρώτη φορά το 1940. Τα ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν στην πόλη της Νέας Υόρκης, το 1929-1930, όπου ο ποιητής έζησε ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια.

«Η Νέα Υόρκη μοιάζει απαίσια, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πηγαίνω εκεί», εγραφε σ'εναν φίλο.

Έλεγε ακόμη οτι, «Η πόλη είναι βαβυλωνιακή, σκληρή και βίαιη», αλλά και «γεμάτη με υπέροχη σύγχρονη ομορφιά». Η Νέα Υόρκη είχε εκείνη την εποχή μιαν ανεπανάληπτη γοητεία.



Αυτή την περίοδο της μεγάλης φήμης ο Λόρκα κατελήφθη από μελαγχολία...
Ένα απο τα ποιήματα τα οποία έγραψε εκείνη την εποχή με τίτλο «Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη» και που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης σε χαλαρή απόδοση Μιχάλη Μπουρμπούλη, είναι το “Φεύγω για το Σαντιάγο” (ή “Son de negros en Cuba” όπως αλλιώς είναι γνωστό το ποίημα.


Σαν γεμίσει το φεγγάρι
κι ασημένιο ρίξει πάγο,
με τον πυρετό στο αίμα
φεύγω για το Σαντιάγο.

Εκεί που ‘χουν τα κορίτσια
το κορμί από μαστίχα,
κι από το πολύ αψέντι
όλοι πνίγονται στον βήχα.

Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα
ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος,
φεύγω για το Σαντιάγο
κι όποιον θέλει ας πάρει ό Χάρος.

Νοσταλγία

"Μέσα απ΄το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε." (Κ.Κ.)



Απο τις ποιητικότερες σκηνές της ταινίας του Αντρει Ταρκόφσκι:
η "Νοσταλγία".

Και ...για τι πράγμα μιλάει η "Νοσταλγία";
Μα, για την έλλειψη δυνατότητας να ζεις,
για την απουσία ελευθερίας.
Και...πως δεν μπορείς να νιώθεις ευτυχισμένος μπροστά στη μιζέρια του κόσμου,
ιδίως οταν, δεν μπορεις να επικοινωνήσεις την πνευματικότητα σου...
Να συνειδητοποιείς βαθειά μέσα σου, πως είσαι παρείσακτος.
Να παρατηρείς τη ζωή των άλλων απο απόσταση, συντριμμένος απο τις αναμνήσεις.
Αποξένωση και ανικανότητα να ισορροπήσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και
την αρμονία που λαχταράς!

... "...Η ζωή με περιμάζεψε
σώο μες στη φτερούγα της,
κι η τύχη μου πάντα βαστάει,
μα αυτό δε φτάνει.

του Αρσένι Ταρκόφσκι,
από το βιβλίο του Αντρέι Ταρκόφσκι Σμιλεύοντας το Χρόνο

Ο ουρανός πάνω από την πόλη....

Der Himmel über Berlin : Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο...O πραγματικός γερμανικός τίτλος της ταινίας.

..ανατριχιάζω κάθε φορά που βλέπω τούτη την εξαιρετική σκηνή... αυτός ο καταπληκτικός μονόλογος, καθώς ο άγγελος μεταδίδει στον μελλοθάνατο τις σκέψεις και τις εικόνες του….

«…ο σταυρός του νότου, η μακρινή ανατολή, ο μεγάλος βορράς, η άγρια δύση….
Ο Αλμπερ Καμύ, το πρωινό φώς, τα μάτια του παιδιού, η βουτιά στον καταρράκτη,
….οι πρώτες σταγόνες της βροχής ήλιος….Το ψωμί και το κρασί…. ελπίζοντας για το Πάσχα….
Οι φλέβες των φύλλων, η χλόη καθώς φυσάει…το χρώμα από τις πέτρες… Τα χαλίκια πλάι στο ρέμα…..το όνειρο του σπιτιού μέσα στο σπίτι…
Ο ένας και μοναδικός που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο …οι ειρηνικές Κυριακές …ο ορίζοντας …το φως του δωματίου από τον κήπο ….η νυκτερινή πτήση…
Κάνοντας ποδήλατο χωρίς χέρια …..ο όμορφος ξένος …ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου….


Εικόνες της ζωής τη στιγμή του θανάτου …μεγαλειώδες...

Ο άνεμος θα μας μεταφέρει....

Ενας φίλος είπε σήμερα,
πως κάθε σπίτι,
εχει μια κρυφη σκαλα, που οδηγει σε αλλους κοσμους...
αλλα την ανακαλυπτεις, οταν δεν εχεις πια σπιτι!

Ναι...και οταν δεν εχεις πια σπιτι...
μένει ο άνεμος...να μας μεταφέρει...

όπως λέει κι ένα τραγούδι:



Ο άνεμος θα μας μεταφέρει....

"...και το χάδι και το χαλάζι των σφαιρών
και αυτή τη πληγή που μας βασανίζει...
κι αυτό το άρωμα των νεκρών μας χρόνων,
ο ανεμος θα τα πάρει μακριά,
καθώς η παλιρροια θα ανεβαινει
και ο καθένας θα ξανακάνει τους λογαρισμούς του..."

Περιμένωντας ένα τρένο....

Αναρωτιέμαι γιατί να είναι κρύα η νύχτα,
Μάλλον πρέπει να γερνάω,
Φαίνεται ότι θα πρέπει να περιμένω λίγο ακομη...
Τι στο διάολο... βαριεμαι!!
Τι είναι αυτό εκεί στη σιδηροδρομική γραμμή;
Μοιάζει με το παλιό καφέ παπούτσι μου
......
Στην ιδια διαδρομή,
απαλλαγμένη απο το πόνο,
βαδιζοντας προς μια φωτεινή στιγμή,
Αναμένοντας για ένα τρένο...



Θα ήθελα να ηταν η τελευταία ημέρα του χειμώνα,
η τελευταία της πίκρας και των θλιβερών διαδρομών.
Να χανόταν μεμιάς, η άρνηση και...τα μουντά πρωινά!

Ευχαριστώ το salamadrail για τα τρένα που "ζωγραφίζει"...

http://salamadrail.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html

Κυνηγημένοι απο το όνειρο....

Και πώς...αντιμετωπίζει τους κινδύνους ο απαθής;
πως αντιμετωπίζει την αποσύνθεση ο "νεκρός";
Πραγματικότητα δίχως ελπίδα και ελευθερία.
Καμμία εξέλιξη.
Τοπίο θανάτου...
Πως μεταφράζεται;

Ταξίδι,
Μυστήριο,
Πληγωμένη αθωότητα,
Άγνοια,
Σκληρότητα,
Ηλιθιότητα,
Κρύος θυμός...

Με μοναδική λύση τη παραίτηση!

Η κρυφή γοητεία της ποίησης...

..που ποτέ δεν θα ξοφλήσει...ιδια με την άλλη πολυτέλεια που μας ξωμεινε, την ουτοπία......................................................


"...Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι·
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και
τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και
νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι
στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· «Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν."

Γ.Σεφέρης-Ο τελευταίος σταθμός-Ημερολόγια Καταστρώματος-

5 Οκτώβρη 1944

Ωρα μηδεν....

"...οτι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν τώρα..."



θυμάμαι...χρονια περασαν πολλά,
που λέγαμε,
πως πρέπει να μιλάμε απλά, καθημερινά, απέριττα.
Τρέχαμε σε πορείες...
με το φτερουγισμα της καρδιας
και τα νήματα της ελπιδας...
Απο τοτε επιθυμούσαμε ανοιχτά και δραστήρια σχολεία,
κέντρα αντίστασης και αντιπληροφόρησης....
Απο τότε θελαμε να σπασουμε το καταναλωτικό κλιμα και
να εξεγερθούμε απέναντι στον τρόμο.
Τώρα με τις ήττες παραμάσχαλα,
δρασκελουμε ολα τα "δεν" και
παρακολουθούμε τις σκιες τους στο κελί μας.
...Στο αστυνομικό δελτίο γράφτηκε πως πεθάναμε αλεφτέρωτοι....
Εδώ μέσα...πόνος, πανικός, διαχωρισμοί, μοναξιά, θραύσματα, ραγίσματα.
...σπασαμε.
Εκεί έξω, όπως πάντα μηχανισμοί ελέγχου.
Κομματικοί μηχανισμοί, συμμαχίες,
συνδικαλιστική γραφειοκρατία,
ΜΜΕ, μπάτσοι,
..αυτό ενα πακέτο κομπακτ που δεν σπάει με τιποτα!
Μετά τι;

well balanced...

Το μπλέ της θλίψης μας!

Μπλέ.
Βελούδινο Μπλέ.



Παράξενο μπλέ.



Μελαγχολικό Μπλέ σε ρυθμό ταγκό.

Λαμπερό μπλέ.



Το απύθμενο μπλέ του τέλους.

Ασφυξία σουρεάλ

Χωρίς χαρακτηριστικά ...
δίχως αέρα...
ασφυκτιώντας...
με όνειρα τρύπες,
αιωρούμαι στο κενό,
ασφυκτιώντας...

Ausencia means Αbsence...

αλλιως....ΑΠΟΥΣΙΑ...ή σημείο μηδέν 0...

Λένε οτι στις ταραγμένες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας,
οταν ο Θάνατος παίρνει τα σκήπτρα,
οι άνθρωποι "κινούνται" προς τον Έρωτα.
Ίσως είναι και η μόνη σχέση έρωτα-θανάτου.
Ο ένας στέκεται απέναντι στον άλλον.

Ο Ερωτας σαν ορισμος της ζωτικότητας,
εχθρεύεται τον θάνατο, αλλά και
τον δίδυμο αδελφό του αντιπαλεύει, τον ύπνο.

Έτσι, σε περιοδους εξεγέρσεων,
ίσως και... πολέμων (!),
ο Έρωτας είναι που απομακρύνει τις ασχήμιες...
που εγείρει συνειδήσεις...
που "ξυπνάει" την ομορφιά της ζωής...

Και τότε, στην "μέση" παραμένουν...
η μοναξιά,
η υπολανθάνουσα οργή,
οι ματαιώσεις, η προδοσία, η απάτη,
ο ναρκισσισμός και οι μεγαλες προσδοκίες,
η αδυναμια επικοινωνίας με ορους γήινους...

στην "μέση" είναι το ΜΗΔΕΝ...
ο τόπος της ΑΠΟΥΣΙΑΣ!

Τούτα είναι τα αμειλικτα μαθηματικά της ύπαρξης!



Αν όμως,
ο ίδιος ο έρωτας ειναι συνομωσία, σκληρό φιλί και απουσία;
Αν είναι μόνο ένα θλιμμένο αργό ταγκό συζύγων;
Τότε ποιός τόπος θα μας χωρέσει;

Aφού,
όπως λέει και μια σοφή μαντινάδα,
"Πάντα θλιμμένη χαραυγή
για μένα ξημερώνει,
γιατι την ώρα που ξυπνώ
κάθε χαρά τελειώνει"

Μήπως η λύση ειναι η...ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ;



Γιατί...γιατι και η θλίψη μεθάει...αλλά ειναι κακό αυτο το μεθύσι!

Ένα τάνγκο.....

ένα τάνγκο...θα μας σώσει,
ένα τάνγκο... σ΄΄ενα τρένο θα μας εξημερώσει!

Let's...dance

Aθανασία....το δικό μου νανούρισμα!

Το δικό μου νανούρισμα ......

μ αυτο κοιμήθηκαν στην αγκαλιά μου,

τα παιδιά μου!

Καθρέφτες, ποίηση και..ανθρώπινη φύση.

"..Κάθε αληθινή ανακάλυψη πληρώνεται από τον δημιουργό της με μια μείωση της σπουδαιότητας του ‘Εγώ» του...."
γράφει ενας εξαιρετικός στοχαστής της εποχής μας, ο Πωλ Βαλερύ, στο βιβλίο του "Σημειώσεις του Καθρέφτη".
διαπιστώνοντας οτι «Εγώ είμαι πάντα ένας άλλος».
Πράγματι, κάθε άνθρωπος περιέχει και ενσωματώνει πολλούς άλλους μέσα του, δεν ειναι η μοναχικότητα η ανθρώπινη φύση.
Έπειτα, ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολιτικό, όπως έλεγε και Αριστοτέλης. Όποιος δε ζει από τη φύση του σε κοινωνία είναι ή ατελής και εκφυλισμένος (αγρίμι) ή ον ανώτερο από τον άνθρωπο (θεός).
Καλά ολα αυτά, αλλα πως όμως θα συγκεράσουμε την ευαισθησία με την νόηση,
την συνείδηση με τον πόνο; Που ειναι η χρυσή τομή;
Ποιά ειναι η αληθινή μας μορφή.
Αν εγώ ειμαι πάντα ένας άλλος τότε ποιος ειμαι εγώ;
Ποιά ειναι η αλήθεια;
Τι περιμένουμε να δούμε στον Καθρέφτη;



Δεν χρειάζομαι συμβολισμούς,
τιποτε ...δεν ειναι κρυμμενο που να θελει αποκρυπτογραφηση....
Η ποίηση ειναι Ποιηση...
Το κοινο σημειο για τους ανθρώπους, ειναι οτι μπροστα σε εναν "Καθρεφτη" εχουν απλά όλοι την επιθυμια να δουν την αλήθεια.

...αντιστέκομαι

η αλλιως..
...χορογραφία της ανθρώπινης αντίστασης...

Tragedy

The Arrival, Giorgio De Chirico (Italian, 1888—1978), 1912—1913, oil on canvas

H πόζα...η φυλακισμένη ψυχή...η έρημη πλατεία...
Ο απο-ανθρωποποιημένος άνθρωπος...
και η καταπιεστική δύναμη των ιδεολογιών,
που τον άδειασαν απο την υπόσταση του και τον βρυκολάκιασαν...
Περιμένωντας την άφιξη (the arrival)...ακίνητος,
δίχως κεφάλι,πετρωμένος
το παρελθόν δεν αλλάζει...
το μέλλον δεν μπορεί να επηρρεαστεί...
ο ισολογισμός της απανθρωπιάς.

"Αν η εξουσια ηταν άνθρωπος δεν θα έπαυε να συγχαίρει τον εαυτό της για οσες συναντήσεις κατόρθωσε να εμποδίσει"...δεν θυμάμαι ποιος το είπε.

Η Πραγματικότητα που μοιραζόμαστε...

Η απαίτηση για κάτι έξω απο την καθημερινή βιωμένη πραγματικότητα,
αυτην που μας συνθλίβει και μας γονατίζει,
ειναι απαίτηση για λίγο φώς μέσα στο σκοτάδι.
Είναι η ανάγκη του καθενός να εναρμονιστεί με τον κόσμο.
Κι ενώ ο άνθρωπος γονατίζει πάνω στα ερείπια της ατομικής του πραγματικότητας,
που ειναι κυρίως εξαπάτηση και μοναξιά,
επιθυμεί όλες τις αλήθειες της μέρας του να τις μοιραστεί.

Γιατί πραγματικότητα που δεν την μοιράζομαι,
ειναι αμφίβολη, θολή και πληκτική και δεν με αφορά.

Η Πραγματικότητα που μοιραζόμαστε...ειναι ενάντια στην καθημερινή αποξένωση.

Magic de Spell - Εμένα οι φίλοι μου - Πλατεία Συντάγματος 15-06-2011.

Νύχτα σύγχυσης...

Νύχτα...και το μαύρο ουρλιάζει...
Νύχτα...που σκεπάζει τους θρήνους,
Άνθρωποι που "ξεσκίζονται" από εφιάλτες.
Γιατί...σκοτεινή είναι η βασιλεία του παράλογου και του ακατάσχετου...και τότε, η γνώση είναι θανάσιμος φίλος.


Σύγχυση...
Confusion will be my epitaph...

Who know and who are known, when no one sets the rules?
The fate of all mankind I see, is in the hands of fools!

Ποιος γνωρίζει και ποιος είναι γνώστης, όταν κανείς δεν θέτει τους κανόνες;
Η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, βλέπω, είναι στα χέρια των ανόητων.

Θρήνος...

...για οτι χάθηκε και χάνεται... !

... αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσουμε με τους θρήνους ...

My body is a cage...

Το σώμα μου είναι ένα κλουβί που με κρατά
από το χορό με εκείνον που αγαπώ
Αλλά το μυαλό μου είναι το κλειδί ....

Μία έμπνευση της βροχής.....

Βήματα προς τα πίσω...
Νόστος...
Κλειδωμένη στο παρελθόν.
Με μια αρμαθιά κλειδιά κρεμμασμένη στο λαιμό μου,
κάθε φορά πιάνω ένα κλειδί...στην τύχη...
και ανοίγω τις κουρτινες του χθες.
Καπνός με τυλίγει πάντα,
ειναι ο λογος που θέλω να καπνίζω.
Και μια γόπα βρεγμένη, στην χούφτα,
για τέλος.
Γιαυτό μου έρχονται συνήθως "μαύρα" στιχάκια στο νου.
"...και λέω πως οι άνθρωποι που όλα τα κερδίσαν,
σαν κούκλες ειναι που γελούν μεσ στις βιτρίνες πια..."

Hanami

Hanami
mentre la terra trema
rivesti i ciliegi di delicati fiori.
...
Hanami,
sorrisi di gioia
nell’aria avvelenata.

"Meloni Valentina"


Το βρήκα στο διαδίκτυο...μου άρεσε!


Hanami,
ενώ η γη σείεται..
καλύπτονται τα πέταλα των λεπτών λουλουδιών.

...

Hanami,
χαμόγελα χαράς
στο δηλητηριασμένο αέρα.

........

...ονειρικά πετάγματα....

Είδα χθές αυτό το βιντεάκι και αυτομάτως μου ήρθε η σκέψη:... Σα το πέταγμα μεσα σε ονειρο, μου μοιάζει....



Κοιμάσαι λοιπόν και ονειρεύεσαι... και αναρωτιέσαι αν μπορείς να πετάξεις, αφου εισαι άνθρωπος δεν εισαι πουλί- στον ύπνο σου πάντα - αλλά απο την άλλη σου έχει ξανασυμβεί - στον ύπνο σου πάντα - άρα, έχεις την εμπειρία γιατι να μη το προσπαθήσεις; Και το προσπαθείς - στον ύπνο σου πάντα - και το μονο που καταφέρνεις ειναι να ανασηκώνεσαι μόλις 1 μέτρο απο το έδαφος και αντε και με λίγη καλή προσπάθεια 2 μέτρα, ακριβώς πάνω απο τα κεφάλια του πλήθους και λές τα κατάφερα...αλλά δεν πας ψηλότερα. Και αυτό το πλήθος των ανθρώπων να μένει εκεί, να στέκεται ακίνητο και να αγναντεύει τον ορίζοντα μακρυά...ακίνητο, να ατενίζει τις μακρινές χώρες και τις άλλες θάλασσες! Να ατενίζει αδιασάλευτο! Κάπου κάπου ξεχωρίζουν μερικοί, οχι μεγάλες διαφορές μόνον η στάση του σώματος αλλάζει, δηλαδή κάθονται σε καρέκλες ή χάμω στη γή, κάποιοι χορεύουν, οι οργισμένοι βρίζουν και φτύνουν ..μέχρι.. που τρως και συ τη ροχάλα...διότι οι χαμηλές πτήσεις τα έχουν αυτά.

Γι΄αυτό σου λέω... αδραξε την μέρα, ζησε το τώρα χωρις τυψεις, ενοχές και θλίψη και το παρον σου θα φτιαξει το μελλον...

όπως το έλεγε, σοφά, και ο Ν. Καζαντζάκης στην Ασκητική του:

Που πάμε μη ρωτάς.
Ανέβαινε, κατέβαινε...
Δεν υπάρχει αρχή,
δεν υπάρχει τέλος.
Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή,
γιομάτη πίκρα,
γιομάτη γλύκα και
την χαίρομαι όλη!

..Ακίνητη

...ουτε πίσω ...
...ουτε μπρος...

....take this night

"There are things
I have done,
there is a place
I have gone,
There's a beast,
and i let it run,
now it's running my way
That you can't forgive
You can't forget,

so take this night,

wrap it around me like a sheet....
I know i'm not forgiven
but i hope that i' ll be given
some peace"

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών....εκτροχιάστηκε θαρρώ...

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!



Υ.Γ. Αφιερωμένο στο salamadrail

the beginning and the ultimate end....

Σήμερα είπα να το χαρώ....χωρις λόγο
θέλει και λόγο;

Navajo (ινδιάνοι Ναβάχο)

Ινδιάνικη προσευχή....
Οι Ινδιάνοι Ναβάχο, πίστευαν σε ένα πνεύμα: στο "Μεγάλο πνεύμα".

Από τους Ναβάχο της Αριζόνα
Μεγάλο Πνεύμα, που υπάρχεις πριν απ'ό,τι άλλο και βρίσκεσαι σε κάθε πρόσωπο και κάθε πράγμα, σε καλούμε να έρθεις, από τα μακρινά μέρη μέσα στην τωρινή μας ύπαρξη.
Μεγάλο Πνεύμα του Βορρά, που δίνεις φτερά στο νερό του αέρα να κυλάει και να γίνεται βροχή και χιόνι, που καλύπτεις τη γη με το κρυστάλλινο χαλί πάνω απ'όπου κάθε ήχος είναι όμορφος, στεκόμαστε μπροστά σου.
Γέμισέ μας δύναμη να αντέξουμε τις χιονοθύελλες και βοήθησέ μας να σε ευχαριστήσουμε για την ομορφιά που ξεπηδά από τη ζεστή γη, όταν αυτή ξυπνάει.
Μεγάλο Πνεύμα της Ανατολής, της γης που ανατέλλει ο ήλιος, που κρατάς στο δεξί σου χέρι τα χρόνια της ζωής μας και στο αριστερό τις ευκαιρίες της κάθε μέρας.
Προετοίμασέ μας να μην απορρίψουμε τα δώρα σου ούτε να χάσουμε από οκνηρία την ελπίδα της κάθε μέρας και της κάθε χρονιάς.
Μεγάλο Πνεύμα του Νότου που η ζεστή πνοή σου λιώνει τους πάγους γύρω από την καρδιά μας, που το άρωμά της μιλάει από μακρινές άνοιξες και καλοκαίρια, διέλυσε τους φόβους μας, λιώσε τα μίση μας, πυρπόλησε την αγάπη μας με τις φλόγες της αλήθειας.
Δίδαξέ μας πως όποιος είναι αλήθεια δυνατός, είναι επίσης ευγενικός, όποιος είναι σοφός είναι και ελεήμων, όποιος είναι γενναίος είναι και συμπονετικός.
Μεγάλο Πνεύμα της Δύσης, της γης που γέρνει ο ήλιος, με τα γυμνά βουνά και τα λειβάδια, ευλόγησέ μας με τη γνώση της ειρήνης και της ελευθερίας. Δίδαξέ μας πως το τέλος είναι πιο σημαντικό απ'την αρχή και πως ο ήλιος δε βασιλεύει μάταια κάθε μέρα.
Μεγάλο Πνεύμα της Γης, άρχοντα των μετάλλων και των πετραδιών, φύλακα των θησαυρών της γης, βοήθησέ μας να σε ευχαριστούμε καθημερινά για τις αμέτρητες πηγές σου που μας κρατούν ζωντανούς και για την ανείπωτη ομορφιά σου.




Η αλήθεια ειναι, οτι οι προσευχές των ινδιάνων στο "μεγάλο πνεύμα", δεν "έπιασαν" ...και δεν "πιάνουν"...

Butoh... η ανθρωπινότητα, ο χορός και ...τα πυρηνικά

Το λευκό σώμα με makeup είναι μέρος του Butoh. Το Butoh μια τεχνική χορού, που διαμορφώθηκε μετά από WW2 και ήταν μια αντίδραση στη ατομική βόμβα που έπεσε στην Ιαπωνία δύο φορές αλλά και στο δυτικό χορό. Η φρίκη της βόμβας και η φρίκη του να είσαι ανθρώπινος, οι φρίκες που η ανθρωπότητα υπομένει και η αντήχηση τους στο Butoh. Ο χορευτής είναι ιδιαίτερα έμπειρος και απολύτως λαμπρός.

Το εύθραυστο της αυτοεικόνας μας.
Πιασμένος σε μια σπείρα σε κάθοδο. Ποτέ εντελώς στέρεος, αλλά πάντα υπο πτώση. Αδέξιος. Να ικετεύει για τη σωτηρία. Ζωώδης, ξένος ακόμα και… τραγελαφικός. Τελικά, μη ενθυμούμενος και επομένως ικανοποιημένος με αυτόν τον έλεγχο που επιτεύχθηκε από την πτώση. Αυτοπαράδοση που μετατρέπεται σε σταθερότητα. Διασκέδαση του εγώ. Αλλοίωση σε κάτι γνώριμο. Θάνατος.

modus vivendi

Ν' αφήνεσαι στης θάλασσας το ρεύμα, να λιμνάζεις
κει που πρόσκαιρα αγάπησες, ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας χωρίς σκοπό περιπτώσεις αθεράπευτες

Να προσμένεις τάχα μιαν άνοιξη
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας, μέρας που έξαφνα ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες πόλεις..

Ν.Α. Ασλάνογλου

stop radioactivity....

Chernobyl - Harrisburg - Sellafield - και τώρα
FUKUSHIMA

...γιατι ο άνθρωπος ακομη θεωρει οτι ειναι το κεντρο του σύμπαντος;
γιατι δεν καταλαβαινουμε οτι ειμαστε μέρος του όλου και οχι το ολον...
γιατι; ποσο ακομη θα κρατήσει αυτός ο ανθρωποκεντρικός "πολιτισμός" μας που στην ουσία του μας θέλει ...να ελεγχουμε τα πάντα και να νομίζουμε οτι όλα ειναι μετρησιμα και δυνατά, άραγε;
μάλλον μεχρι να μας καταπιεί όλους;

Σαν να έφυγε ένας της παρέας....

" Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
σημείο χ και μεις παρέα και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί
Μένω κατάπληκτος Μανώλη, δεν ξέρω αλήθεια τι να πω
Πώς γίνεται ο καθένας όλοι και όλοι πώς γίνονται εγώ...."

...my way

it's another way but ...my way

Πως να κρατήσεις την Ανοιξη;

Ποτέ δεν μπορείς να κρατήσεις την Άνοιξη......



Γι αυτό σαν έλθει απλά ζήσε την Άνοιξη...μη ρωτας γιατί και πώς!

Το αόρατο Τείχος

Ουδέν σχόλιο...η εικόνα ειναι πιο δυνατή!

My own mortality .... healing me with tenderness

Εχει καταδειχθεί ότι η ευτυχία μειώνει τη θνησιμότητα, τον πόνο όταν αρρωσταίνουμε και διευκολύνει την λειτουργία της καρδιάς....
Άλλωστε......
"Δεν υπάρχει φάρμακο που να θεραπεύει αυτό που δεν θεραπεύει η ευτυχία"
Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες






10 Years - Fade Into (The Ocean)

Powered by mp3skull.com




Broken shoulders resting on my back
Overloaded with a weighed stack
Higher and higher
Time runs tired

Silence falls into the deafening
Sirens of my own epiphany
Silence falls into the deafening
Sirens of my own epiphany

My own mortality

Here I lie with my regrets
Possessions petty meaningless
You are my medicine
Healing me with tenderness

Don't go, don't go
Don't go, don't go
Don't go, don't go

I don't know, don't go
I don't know, don't go
I don't know, don't go
I don't know what is happening

What is happening

Broken body crumbles into dust
Weight is lifted sending me with love
Higher and higher
Time expired

The siren calls, re awakening
Passing on into eternity
The siren calls, re awakening
Passing on into eternity

Cry no more for me

Crossing through
Fade into
Crossing through
Fade into
Crossing through
Fade into
Crossing through
Fade into the light

Fade into the light

Crossing through
Fade into the light
Crossing through
Fade into the light

Η σιωπή των σειρήνων

“Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.”

Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων




ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΤΟΤΕ ΙΣΩΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΚΡΑΥΓΕΣ.....

Άδειο... Τοπίο

Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;

...όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...

Toxicity in our city....

Conversion, software version 7.0,
Looking at life through the eyes of a tire hub,
Eating seeds as a past time activity,
The toxicity of our city, of our city,

New, what do you own the world?
How do you own disorder, disorder,
Now, somewhere between the sacred silence,
Sacred silence and sleep,
Somewhere, between the sacred silence and sleep,
Disorder, disorder, disorder.




Τοξικότητα

Διαταραχή ή αναταραχή;
Εσείς ;;
Ποιά είναι η διαταραχή σας,
ή κοιμάστε τον υπνο του δικαίου;
Ιερή σιωπή ισως;

Υπάρχει αντίδοτο για το δηλητήριο;


Δεν ξέρετε;
Ρωτήστε να μάθετε επιτέλους.

"Rainin' In Paradize"

"Βρέχει στον Παράδεισο"....
βρέχει κόλαση...
βρέχει ψέμματα...
βρέχει ....

και μεις αιχμάλωτοι,
με τα χέρια σηκωμένα,
βουβοί ακόμα....
άθλιοι και ανήμποροι,
δίχως καν δάκρυα....
άλλωστε πώς;
ειναι τόσο πολύ το νερό....
πως να κλάψεις ....
τι να βραχεί πια...

Με δύναμη ....να ζήσουμε και το 2011.