...ονειρικά πετάγματα....

Είδα χθές αυτό το βιντεάκι και αυτομάτως μου ήρθε η σκέψη:... Σα το πέταγμα μεσα σε ονειρο, μου μοιάζει....



Κοιμάσαι λοιπόν και ονειρεύεσαι... και αναρωτιέσαι αν μπορείς να πετάξεις, αφου εισαι άνθρωπος δεν εισαι πουλί- στον ύπνο σου πάντα - αλλά απο την άλλη σου έχει ξανασυμβεί - στον ύπνο σου πάντα - άρα, έχεις την εμπειρία γιατι να μη το προσπαθήσεις; Και το προσπαθείς - στον ύπνο σου πάντα - και το μονο που καταφέρνεις ειναι να ανασηκώνεσαι μόλις 1 μέτρο απο το έδαφος και αντε και με λίγη καλή προσπάθεια 2 μέτρα, ακριβώς πάνω απο τα κεφάλια του πλήθους και λές τα κατάφερα...αλλά δεν πας ψηλότερα. Και αυτό το πλήθος των ανθρώπων να μένει εκεί, να στέκεται ακίνητο και να αγναντεύει τον ορίζοντα μακρυά...ακίνητο, να ατενίζει τις μακρινές χώρες και τις άλλες θάλασσες! Να ατενίζει αδιασάλευτο! Κάπου κάπου ξεχωρίζουν μερικοί, οχι μεγάλες διαφορές μόνον η στάση του σώματος αλλάζει, δηλαδή κάθονται σε καρέκλες ή χάμω στη γή, κάποιοι χορεύουν, οι οργισμένοι βρίζουν και φτύνουν ..μέχρι.. που τρως και συ τη ροχάλα...διότι οι χαμηλές πτήσεις τα έχουν αυτά.

Γι΄αυτό σου λέω... αδραξε την μέρα, ζησε το τώρα χωρις τυψεις, ενοχές και θλίψη και το παρον σου θα φτιαξει το μελλον...

όπως το έλεγε, σοφά, και ο Ν. Καζαντζάκης στην Ασκητική του:

Που πάμε μη ρωτάς.
Ανέβαινε, κατέβαινε...
Δεν υπάρχει αρχή,
δεν υπάρχει τέλος.
Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή,
γιομάτη πίκρα,
γιομάτη γλύκα και
την χαίρομαι όλη!