Καθρέφτες, ποίηση και..ανθρώπινη φύση.

"..Κάθε αληθινή ανακάλυψη πληρώνεται από τον δημιουργό της με μια μείωση της σπουδαιότητας του ‘Εγώ» του...."
γράφει ενας εξαιρετικός στοχαστής της εποχής μας, ο Πωλ Βαλερύ, στο βιβλίο του "Σημειώσεις του Καθρέφτη".
διαπιστώνοντας οτι «Εγώ είμαι πάντα ένας άλλος».
Πράγματι, κάθε άνθρωπος περιέχει και ενσωματώνει πολλούς άλλους μέσα του, δεν ειναι η μοναχικότητα η ανθρώπινη φύση.
Έπειτα, ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολιτικό, όπως έλεγε και Αριστοτέλης. Όποιος δε ζει από τη φύση του σε κοινωνία είναι ή ατελής και εκφυλισμένος (αγρίμι) ή ον ανώτερο από τον άνθρωπο (θεός).
Καλά ολα αυτά, αλλα πως όμως θα συγκεράσουμε την ευαισθησία με την νόηση,
την συνείδηση με τον πόνο; Που ειναι η χρυσή τομή;
Ποιά ειναι η αληθινή μας μορφή.
Αν εγώ ειμαι πάντα ένας άλλος τότε ποιος ειμαι εγώ;
Ποιά ειναι η αλήθεια;
Τι περιμένουμε να δούμε στον Καθρέφτη;



Δεν χρειάζομαι συμβολισμούς,
τιποτε ...δεν ειναι κρυμμενο που να θελει αποκρυπτογραφηση....
Η ποίηση ειναι Ποιηση...
Το κοινο σημειο για τους ανθρώπους, ειναι οτι μπροστα σε εναν "Καθρεφτη" εχουν απλά όλοι την επιθυμια να δουν την αλήθεια.