Οταν "πατρίδα" είναι ο φόβος......

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα 'ταν αγγένητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε και ο αγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω.

Εδώ το υπόλοιπο...

ΣΑΜΠΟΤΑΖ.......

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχώνκαι των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε Happy-End-Express για καμουφλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Οι κούκλες καθισμενες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ΄ τα στραβουαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Για την βία......

Για τους ανθρώπους των ΜΜΕ και της εξουσίας βία είναι μόνο ό,τι καταστρέφει την ευταξία.





Για μας όμως:

ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τί σου ζητάμε;»

εδώ περισσότερα

....

"......Επιστολή των φίλων του Αλέξη στα ΜΜΕ...

"......ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας............"

Σκέψεις που ξεπηδούν μετά την δίνη ..... της οργής!

Τελικά..........πως μας πείθει η εξουσία…?

Με ποια επιτέλους εκπληκτική συνταγή?

Μήπως απλά…με το να γίνεται ο καθένας δήμιος του ίδιου του εαυτού του!!

Μήπως με το να νομίζει ότι ζει και διαφεντεύει το σώμα σου ενω δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μικρό τμήμα του μεγαλόπνοου σχεδίου ανάπτυξης κάποιας πολυεθνικής?

Άραγε, αυτή δεν είναι η αρχή επιβίωσης όλου του συστήματος και της εξουσίας του.

Τελικά καθώς φαίνεται, η «πλύση εγκεφάλου» και η «κοινωνία του θεάματος» κέρδισαν τα πάντα. Αυτό που ζει και βασιλεύει είναι το χρήμα. Όλα απορρέουν απ΄ αυτό και όλα εκεί καταλήγουν...

Η κυριαρχία του κέρδους είναι αυτή που φέρνει τον μηδενισμό της ζωής και της σκέψης και όπου καθετί αντεστραμμένο θεωρείται ότι είναι θεμιτό.

Όμως η απελπισία συσσωρεύτηκε και μέχρι τώρα, ότι ξόρκιζε η φρενίτιδα της κατανάλωσης δεν συμπιέζεται πλέον.

Αυτή η λατρεία του χρήματος είναι που σήμερα πια, εδραίωσε, εκτός από την συνενοχή, ακόμα και την "πνευματική" κατα κάποιο τρόπο συγγένεια ανάμεσα στον εγκληματία και τον στυγνό κερδοσκόπο που συσσωρεύει τα οφέλη του, καταστρέφοντας το κοινωνικό καλό.

Τώρα που εγκαθιδρύθηκε πλέον η προκατάληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να δράσει με αυτόνομο τρόπο και να δημιουργήσει τη δική του μοίρα, τώρα που οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική έχουν διαφθείρει εντελώς τις «δημοκρατίες» και που οτιδήποτε βρίσκεται πλέον κάτω από την αόρατη εξουσία των πολυεθνικών και της οικονομίας, οι ιδέες και οι πεποιθήσεις γινήκανε κενές νοήματος. Το μόνο που κάνουν είναι να συναρπάζουν πλήθη γεμάτα τυφλή απελπισία και δυσφορία, αρπακτικότητα, που αναζητούν αγωνιωδώς μιας δουλική απασχόληση, με την εντύπωση μιας παράλογης ύπαρξης.

Σήμερα που ο καθένας ωθείται στον παραλογισμό της ανυπαρξίας του, μόνον η επιθυμία για αυθεντική ζωή μπορεί να γίνει ο άνεμος που θα σηκώσει ψηλά τον κόσμο μας.

Αυτή η ζωή, με την έννοια της αγάπης, της φιλίας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης της επιθυμίας για ευτυχία και της απόλαυσης της γνώσης.

ΑΛΛΟ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ .....ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!

Θαρρώ πως χρειάζεται και η ελαφρότητα της σκέψης…μια κάποια ελαφριά αύρα που να την ανασηκώνει…….

Στην ζωή, είναι αβάσταχτα ελαφρύ κάποιες φορές, κι άλλες φορές είναι αβάσταχτα βαρύ το φορτίο. Οι έγνοιες μας, οι φροντίδες μας, οι υψηλές αλλά κι οι ταπεινές αποστολές μας. Άλλοτε το ταξίδι είναι περιπέτεια, κι άλλες φορές αβάσταχτα βαρετό και ανιαρό. Άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε στεγνό και πικρό. Άλλοτε δοκιμαζόμαστε σε θύελλες και άλλοτε σε αεράκια.

Λέμε πως έτσι είναι η ζωή, ή λέμε πάλι πως έτσι κάνουμε τη ζωή, ανάλογα με το βλέμμα που διαλέγουμε να έχουμε απέναντί της; Μαθαίνεις, ξεμαθαίνεις, γράφεις, σβήνεις, προχωράς, σταματάς, πότε με παρέα, πότε μόνος σου, κι όσα μαζεύεις, σιγά σιγά τ’ αφήνεις ελεύθερα. Αφήνεις πίσω σου το παρελθόν, αφήνεις πέρα τις εχθρότητες, αφήνεις προσκολλήσεις κι εξαρτήσεις, αφήνεις τα αβάσταχτα φορτία, γίνεσαι ταξιδευτής χωρίς φορτίο, ανάλαφρος, χωρίς σκέψεις, προσδοκίες και σενάρια, μόνο το «είναι» σου αφήνεις να υπάρχει, και ίσως τότε παύει πια να είναι αβάσταχτο.

Το βάρος της ζωής και η αξία της ζωής για τον καθένα είναι διαφορετικά, η ζωή όμως έχει μιαν «αβάσταχτη ελαφρότητα».

Και αφού ζούμε μόνο μία φορά, τα πάντα μετρούν στην καθημερινότητά μας και στον τρόπο που τη βιώνουμε. Γι' αυτό και η ζωή αποκτά ένα άλλο βάρος για τον καθένα.

…..η ύπαρξη προηγείται της ουσίας…. και έτσι χάνεται….. η ουσία

Εδώ μέσα όμως, στο ίντερνετ, είναι σαν ένα θέαμα, ένα θεατρικό έργο όπου οι «πρωταγωνιστές» νομίζουν κάποιες φορές ότι με την δράση των λόγων τους ζουν αληθινά και ότι συνθέτουν έναν «κόσμο» που στο τέλος παρουσιάζεται ενιαίος μεν αλλά πεπερασμένος, βαρύς παρά την ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ένας κόσμος που φεύγει και δεν επιστρέφει.

Η στάση των ανθρώπων στη ζωή θα έπρεπε να εμπνέεται από δημιουργικότητα…και λέμε γιατί όχι και εδώ……στο ιντερνετ!

Αν λάβουμε υπόψη την «τέχνη του παραδόξου», το πού σταματάει το σοβαρό για να παραχωρήσει τη θέση του στο επιπόλαιο, και αντιστρόφως, βρίσκεται μέσα σ’ ένα παιχνίδι εναλλαγών όπου συναντιόνται το όνειρο, η σκέψη, η ποίηση, η ιστορία. Και ο συνδυασμός της σοβαρότητας με την αφέλεια.

Εδώ στο ίντερνετ επειδή επιθυμούμε, η ουσία να προηγείται της ύπαρξης…χάνεται… η ύπαρξη

Ότι γίνεται στον κόσμο, γίνεται και στο κορμί μου...

Μία ανυπόφορη αίσθηση απογοήτευσης,
το στόμα που στεγνώνει σαν να ήταν το φυσικό αποτέλεσμα θανάτου,
η θλιβερή περιπλάνηση στο τίποτα.

Μεταμορφωμένοι σε σκορπιούς αυτοδηλητηριαζόμαστε.
Γίναμε σκιές ή φαντάσματα...

και ...μόνον η ψευδαίσθηση!
Ξεχάσαμε τους πόνους.
μόνον η σύγχηση,
που ξεχύνεται στους μαλακούς μας εγκεφάλους.
Εξορισμένοι από τις επιθυμίες μας,
αναμασάμε την ξερή μας γλώσσα.

Ποιός θάναι αυτός
που θα πηδήξει την ζώνη της απομόνωσης?????

εκεί που συναντιούνται τα όμορφα και τα ελεύθερα?
στον τόπο του γνήσιου γέλιου?

γιατί εδώ όλοι τσακίζονται πάνω στην δυστυχία.

Να γλυτώσω απο σας και σεις απο εμένα...

He doesn't care anymore....

Πνίγομαι απ΄ τα χθεσινά του χωρισμού τα λόγια,
Καίγομαι σα μάγισσα στην πυρά,
μετά το «κραχ» της άπληστης επιθυμίας σου!
Το πρωί όπως πάντα με τρομοκρατεί,
ένας ολάκερος στρατός από εγκυκλίους και νόμους.
Εφαρμογή διαδικασιών το ζητούμενο. Χα!
Ανάθεση και απόθεση.
Επίθεση και ανάσχεση.
Εν συνεχεία, επινοώ ιστορίες σ΄ έναν αντεστραμμένο κόσμο.
Παπαγαλίζω σαν κομμένη κεφαλή,
ξύλινες φράσεις οικονομικών θεωριών.
Ύφεση, πληθωρισμός, ακαθάριστο εθνικό προϊόν,
Real estate, derivatives,
στρεβλή ανάπτυξη, συνολική δημοσία δαπάνη!!!
Νικήθηκα…..
Ιδιωτική δαπάνη η κηδεία μου!
Έτσι συμβαίνει με τα πολύπλοκα οικονομικά μοντέλα.
Θλιβερό!
Μετά έρχεται η κίνηση του μετρό στις ράγες να με νανουρίσει!
Δεν έχω πια τα χέρια σου να με κοιμίζουν….

...1992...

ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ, ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ,
ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ,
ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ...
ΚΑΙ ...ΑΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΟΥΝ,
ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΙ...

η ...Ιστορια ...του Καλοκαιριού........

Ένα καλοκαίρι ακόμη......
Κάνει καλοκαίρι,
Καλοκαίρια που θέλω να θυμάμαι...
βουτιές το καλοκαίρι,
εικονες καλοκαιριού,
σχέδια για το καλοκαίρι,
Σε περιμένω τ΄άλλο καλοκαίρι,
αυτό το καλοκαίρι ήρθε, γεμάτο χυμούς...
μα είναι ακόμη καλοκαίρι?
πάπλωμα για το καλοκαίρι,
ταξιδεύουμε το καλοκαίρι,
δράσεις και αποδράσεις καλοκαιριού,
φωτεινό καλοκαιράκι,
κάποιο καλοκαίρι που τελειώνει,
βιβλία για το καλοκαίρι,
γιατί έχουμε καλοκαίρι??????

ανάθεμά το για καλοκαίρι,
αυτό το καλοκαίρι πενθούμε,
πυρκαγιές το καλοκαίρι.
Καλοκαίρι με την φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι...
το καλοκαίρι που πλησιάζει απειλητικά!

Μικρό καλοκαίρι!
Γιατί εμείς γνωρίζουμε το καλοκαίρι,
το καλοκαίρι μέσα μας.

επιίθεση καλοκαιρινή,
καλοκαιρινά δωμάτια...
ζήστε ένα καλοκαίρι ζωγραφισμένο,
πολιτιστικό καλοκαίρι,
αγριεμένο καλοκαίρι,
καλοκαίρι πανελληνίων,
το προσεχές καλοκαίρι.

Αδέσποτο καλοκαίρι, με σκοτεινά περάσματα.
Καλοκαιρινό παραμύθι!
Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει!

Το ίδιο πάντα καλοκαίρι,
αχανές, ατελείωτο!!!

ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΠΡΟΣ...

Συμφώνως προς....

Χαλβάς γλυκός, σιμιγδαλένιος.

Αγγίζω φως,
και παίρνω μπρος,
παραμυθένιος ο χορός!

Ήταν απλό,
ήταν ρηχό,
ήταν απύθμενα μικρό...
κρυφό και κρυσταλλένιο,
το όνειρο!







Το όνειρο έγινε καπνός,
φύσηξε αέρας δυνατός,
και ...χάθηκε σα τραίνο...

...ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ...

Γεννήθηκε ένα Σεπτέμβρη στην αυγή των sixties και βιαζόταν να αντικρίσει τον κόσμο, γι’ αυτό και ξεπρόβαλε στον διάδρομο της κλινικής. Η μάνα την γέννησε όρθια!

Το κλάμα της διήρκεσε ανελέητο, ασταμάτητο για ένα μήνα.

Η μάνα της και ο πατέρας της πίστευαν στην γερμανική άποψη περί εκπαίδευσης μωρών και έτσι το αφήκαν το μαύρο να κλαίει. Κάποια στιγμή το κατάλαβε και σταμάτησε να σκούζει. Ησύχασε και μαζί κοιμήθηκε όλη η ανησυχία για την ζωή. Λούφαξε στην δειλία και στην μαλθακότητα.

Ο κόσμος τότε έτρεχε πάνω σε μπλε λεωφορεία με γκρι πλαστικές θέσεις.

Πετούσε με την ολυμπιακή του Ωνάση και γλίστραγε μέσα σε ήχους rock & roll και Beatles με λουλούδια μουσική και tango Argentina!

Η μικρούλα ζούσε στον μικρό οικογενειακό κύκλο και με τα χαϊδέματα της γιαγιάς πλούτιζε τον συναισθηματικό της κόσμο. Είχε πάντα μια ροπή προς το παράπονο και το μελό, εξαιτίας της απότομης αποκοπής από την τρυφερότητα.

Μοναχούλα πηγαινοερχόταν σε δωμάτια μικρά, άλλοτε χαμηλοτάβανα και άλλοτε ψηλοτάβανα.

Έπαιζε μένα μικρό ακορντεόν παιχνίδι

και σκάρωνε μικρές ιστορίες με τα αντικείμενα μιας χαμηλής βιβλιοθήκης του σπιτιού.

Η μάνα σπανίως βρισκόταν στο σπίτι, όμως σαν ήταν μοσχομύριζε ολόκληρο από τις γλυκές μυρωδιές των κουλουριών και των φαγητών, αλλά και από την μυρωδιά της αγάπης της που πλανιόταν σε μικρά μόρια κυρίως μέσα στις κουζίνες των σπιτιών που έζησε.

Κι αυτή πάντα αγαπούσε τις κουζίνες ήταν οι ναοί της τρυφερότητας και της αφθονίας.

ΣΟΥΡΡΕΑΛ...

Πλωτές σκέψεις ακολουθούν το ποταμόπλοιο του ονείρου μας.
Και εμεις απο πίσω....βαδίζωντας στο νερό, ανιχνεύουμε το πέλαγο που σε λίγο θα αποκαλυφθεί!
Εξερευνούμε το ανύπαρκτο...
Φαντασιωνόμαστε ένα ατάραχο ποτάμι-θάλασσα και χαιρετάμε δίχως δισταγμούς το "έρεβος'της μεγαλούπολης.
Το ποταμόπλοιο όμως, μεταφέρει φαντάσματα με προορισμό το χάος.

Εμείς, απλώνουμε το μυαλό μας σε λευκές ταράτσες και με την αίσθηση απαλού ροδάκινου στην γλώσσα, λιάζουμε εκεί δα τις ψευδαισθήσεις μας...........

ΦΛΑΣΑΚΙ....

Δεν είναι που μεθώ με τις μυρωδιές της Άνοιξης.
Δεν είναι που ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού με θολώνει.
Δεν είναι που καίω , τα δάχτυλα μου με πάγο.
Δεν είναι που σκύβω για να με χαιδέψει το χέρι της εξουσίας!

Είναι που όσο επιθυμώ, τόσο ξεμακραίνω απ΄την ζωή.
Είναι που η επιθυμία, διαχέεται και λυώνει σα κερί.

Είναι, που οσα λόγια και να πούμε, τίποτα δεν θα αλλάξει τόσο,
όσο για να το πούμε με άλλα λόγια!

GAUDI

ΜΝΕΙΑ....ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ -ΠΟΙΗΤΗ........






O διάσημος αρχιτέκτονας της Βαρκελώνης, που πέρα από μίση και πάθη, πολιτικές διχογνωμίες, καλλιτεχνικές τάσεις και κοινωνικές προεκτάσεις, ήταν ένας πραγματικός καλλιτέχνης που δεν τον άγγιξε ο χρόνος και που με τα κτίρια-γλυπτά του, δίνοντας προτεραιότητα στη φύση και στην ανθρώπινη μορφή, μας χάρισε ένα κομμάτι ομορφιάς!


Ο καλλιτέχνης που πάντρεψε τον Σουρρεαλισμό, τον Κυβισμό, την Αρτ Νουβώ, με νεογοτθικά στοιχεία.
Ο καλλιτέχνης που κατάφερε να προσαρμόζει γωνίες και καμπύλες και έγινε φίλος με τους νόμους της βαρύτητας.






Ο αρχιτέκτονας που λευτέρωσε την αρχιτεκτονική από τις συμβάσεις της....

Κάτι...τόσο παλιό...μα και τόσο καινούργιο!!!

ΔΥΟ ΓΛΩΣΣΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ.


W. HEISENBERG
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ ΜΕ ΝΟΜΠΕΛ

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ...?

Η Απύθμενη υποχώρηση και το βλαπτικό ύφος,

εξοβελίζουν τα «γλυφά» συναισθήματα στο παρασκήνιο της ζωής.

Τα δρώμενα ακολουθούν ανάδρομη πορεία.

Εαρινή συμμαχία ιών.

Χτυπούν ασύστολα τον πόθο και την επιθυμία για ομορφιά!

Ζοφερό το μέλλον, γκρεμίζονται τα πλαστά όνειρα της όποιας αντίστασης μέσα σε ήπιες διακυμάνσεις αχαρακτήριστων και αμεθόδευτων πράξεων.

Θαλερές αποφάσεις, ιάσιμες πληγές, καταραμένες λέξεις.

Λεκτικοί συνειρμοί, που εκμηδενίζουν την λογική τη απάθειας.

Οι μέντορες ξύπνησαν και αλλάζουν τα μέλη των πληγωμένων πουλιών.

Νευρωτικές κραυγές,

ξύλινες αιχμές λόγου,

ολοσχερής διασπορά συνειδήσεων.

Πλέρια γνώση,

ρευστοί κυματισμοί άλγους.

Στενάχωρες σκέψεις.

Ταραχή στην επιφάνεια,

δυσωδία στο βάθος.

Ο ύστερος λόγος, ο λόγος ο φαλκιδευμένος!

Φυγάδες όλοι!

Χωλαίνουν όλα και καταποντίζονται στην χλεύη των καιρών!

Ψάθινο ψεύδος,

ωραίο μυστικό των ωκεανών,

χάθηκες!

Η ΕΡΗΜΟΣ ΚΙ ΑΥΤΗ...

Και...τώρα η αυλαία πέφτει.
Κι αυτή γερνάει.
Αναμφίβολα.
Δες την,
δαγκώνει το πετσί της..
για να ξεγελάσει τον χρόνο!
Ο φόβος επιστρέφει.
Ζοφερές νύχτες με εφιάλτες καταφθάνουν.

Και όμως, την άλλη μέρα ένας ήλιος,
πάντα λαμπερός,
σαν θεριό, καίει τα κορμιά μας.
Η ίαση έρχεται το απομεσήμερο,
αφού καούν τα αλλοπρόσαλλα όνειρα.
Η άμμος λάμπει.
Η μυρωδιά της αρμύρας απλώνεται αργά.

Κι αυτή,
να νουθετεί τους αστραγάλους της
ώστε να καταφέρνει να περπατά σε λείες επιφάνειες, απαλές.
Μιά όαση το δειλινό για το τυρανισμένο βλέμμα της.
Και μετά η πάχνη η πρωινή,
να θολώνει το τοπίο.
Κι αυτή,
να ρέει στους στενούς δρόμους,
τέρπωντας τις πεινασμένες πέτρες,
φωτιές να την κυκλώνουν και να κρύβει το κεφάλι στο χώμα,
ψέλνοντας ύμνους, ωραίους, για τα αδιέξοδά της.
Και η έρημος ν΄απλώνεται παντού.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ Η ΛΗΘΗ..

Νύχτα ήταν...
και αυτή
αποχώρησε από την σκηνή.
Έδεσε το πάνινο παπούτσι της,
στηριγμένη στο ένα πόδι,
σαν πελαργός και...
πατώντας, ανέμελα,
την λήθη της,
άρχισε να θλίβεται,
καθώς άρχισε να θυμάται...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ…

Όταν οι άσωστες χειρονομίες συμπληρώνονται με την χρήση των λέξεων,

Συγκατοίκηση στο όνειρο…

Επιθυμία επικοινωνίας…

Διάθεση φιλίας…,

Χειρονομία τρυφερότητας…

Υπέρβαση…

Σημεία και σύμβολα..

Ποίηση, ποιητική γλώσσα, ποίημα…και

εγώ,

που παραμένω εντοιχισμένη στην γλώσσα μου και

εγώ,

που αρμαθιάζω αναμνήσεις!

ΟΜΩΣ....

Δεν είναι η στερεότητα που γυρεύουμε,
ούτε η φρενήρης ταχύτητα που ορεγόμαστε,
μόνον η τρέλλα μας να είναι ικανοποιημένη.

Σε τούτο το χαοτικό σύμπαν,
ωθούμαστε με ωμότητα και
επιστρέφουμε αιώνια ωχροί,
με την σφραγίδα του προσωπικού μας ονείρου.

"ΠΛΗΓΗ..."

Δεν καταλαβαίνουμε πια τι γίνεται....
Δεν επικοινωνούμε....
Τι θαρρείς ....
Ο φόβος μόνον ...
τα ντύνει όλα με χρώμα γκρι,
αυτο της αδιαφορίας και της σκληρότητας
και τελειωμό δεν εχει η απελπισία!

Κι εκεί που νομίζεις οτι ξεμπέρδεψες με τα νύχια της εξουσίας,
Έρχεται, δια ασήμαντον αφορμήν, η καθημερινότητα, μια χειρονομία της,
για να σε επαναφέρει στον κατεστημένο λήθαργο.
Και σαν υπνωτισμένος βαδίζεις σε λεκιασμένους δρόμους,
λερές σκάλες ανεβαίνεις βαρύθημα,
μήπως και ετσι μαρμαρωμένος,
διατηρήσεις την ακεραιότητα σου.
΄Ομως του κάκου,
Τελειωμό δεν έχει η οδύνη.
Ο διάβολος χορεύει γιατί είναι δική του η γιορτή!

Ου γαρ έρχεται μόνον……..

Αδημονώντας για το θαύμα οι ρυτίδες πλήθυναν,
τα μαγευτικά λόγια μεταλλάχθηκαν,
οι αλήθειες σώπασαν!

Δεν υπάρχει πλέον χώρος να απλώσω τα μέλη μου.
Αγκυλώθηκα στην θλίψη της πυκνής κυκλοφορίας των δρόμων.
Χαιρέτησα την συνήθεια των γραφικών ψεμάτων,
αφέθηκα στην ελλειπτική τροχιά της κοινότυπης επικοινωνίας.

Τώρα γλιστρώ τις νύχτες ...
στις γωνίες του ανεκπλήρωτου πόθου μου

Μετατρέποντας τη στάση του άχρονου παρατηρητή....

Κοφτερό μαχαίρι οι μνήμες μου,
ανάσα λεονταριού στο σβέρκο.

Έμαθα να μην κλαίω, γιατί έτσι
ρυπαίνω το δέρμα της λογικής...

και να τώρα...
χορεύοντας με τις λέξεις...
μεταμορφώνομαι σε ξαφνικό βλέμμα, σε σύντομη κραυγή.



Οι λέξεις είναι βόμβες όταν δεν έχουν συνοχή, σαν και τις εικόνες.
Όταν λέγονται δίχως σκοπό, εκσφενδονίζονται χωρίς στόχο μοιάζουν βατράχια που κοάζουν εκνευριστικά.

Μέσα σε τούτη την βαρβαρότητα και την αποσύνθεση του λόγου,
στο παιχνίδι της αυθαιρεσίας και της επιβολής του παράλογου,
στην δύναμη που γεννιέται απ΄την σύγχηση,
μέσα στην καταιγίδα του ακατάσχετου πλήθους λέξεων,
ως να ηχούν τύμπανα πολέμου,
εδώ, όπου η γλώσσα κομματιάζεται σε ιαχές,
επίδειξη, συρρίκνωση και απομονωτισμό,
σε τούτη την αδιαπραγμάτευτη σχεδόν και επιβεβλημένη πραγματικότητα,

που να κοιμάται άραγε η άλλη γλώσσα,
αυτή με τις λέξεις τις γλυκές;
αυτή με τις καραμελλένιες εικόνες;

ΘΡΥΨΑΛΑ ΧΡΟΝΟΥ....

"...Η σύγχρονη ιστορία θυμίζει κάτι πρόσωπα από κινούμενα σκίτσα που, τρέχοντας σαν παλαβά, φτάνουν ξαφνικά πάνω απ’ το κενό, χωρίς να το ‘χουν πάρει χαμπάρι, λες και η δύναμη της φαντασίας τους τα κάνει να πετούν σε τέτοιο ύψος, μόλις, όμως, το συνειδητοποιήσουν, αμέσως πέφτουν..."

"...Η μόνη αίσθηση κοινότητας που υπάρχει είναι η ψευδαίσθηση πως είμαστε μαζί..."

"...Στο βασίλειο της κατανάλωσης, ο πολίτης είναι βασιλιάς.

Δημοκρατκή βασιλεία: Ισότητα στην κατανάλωση, αδερφότητα στην κατανάλωση, ελευθερία στην κατανάλωση.

Raoul Vaneigem

"Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής"

Οκτωβρης 1972