Μετατρέποντας τη στάση του άχρονου παρατηρητή....

Κοφτερό μαχαίρι οι μνήμες μου,
ανάσα λεονταριού στο σβέρκο.

Έμαθα να μην κλαίω, γιατί έτσι
ρυπαίνω το δέρμα της λογικής...

και να τώρα...
χορεύοντας με τις λέξεις...
μεταμορφώνομαι σε ξαφνικό βλέμμα, σε σύντομη κραυγή.



Οι λέξεις είναι βόμβες όταν δεν έχουν συνοχή, σαν και τις εικόνες.
Όταν λέγονται δίχως σκοπό, εκσφενδονίζονται χωρίς στόχο μοιάζουν βατράχια που κοάζουν εκνευριστικά.

Μέσα σε τούτη την βαρβαρότητα και την αποσύνθεση του λόγου,
στο παιχνίδι της αυθαιρεσίας και της επιβολής του παράλογου,
στην δύναμη που γεννιέται απ΄την σύγχηση,
μέσα στην καταιγίδα του ακατάσχετου πλήθους λέξεων,
ως να ηχούν τύμπανα πολέμου,
εδώ, όπου η γλώσσα κομματιάζεται σε ιαχές,
επίδειξη, συρρίκνωση και απομονωτισμό,
σε τούτη την αδιαπραγμάτευτη σχεδόν και επιβεβλημένη πραγματικότητα,

που να κοιμάται άραγε η άλλη γλώσσα,
αυτή με τις λέξεις τις γλυκές;
αυτή με τις καραμελλένιες εικόνες;