"Nothing is more real than nothing" by Samuel Beckett

"Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το τίποτα" έλεγε ο Μπέκετ.
Και λέω κι εγώ....

Αυτός ο καταδικασμένος κόσμος, αυτός ο κόσμος ο γεμάτος με αιωρούμενες απορίες, αδιέξοδα και απελπισία.
Όπου διάφοροι περιθωριακοί ήρωες περιμένουν μάταια για ένα ένδοξο τέλος, με πρωτοφανή χρονική αυθαιρεσία.
Όπου κατακερματισμένοι χαρακτήρες, απομυθοποιούν την ικανότητα της γλώσσας να περιγράψει αντικειμενικά την ουσία και την αλήθεια.
Όπου απολαμβάνει κανείς τις ερωτήσεις και το ταξίδι της ζωής ή το σιχαίνεται δια παντός, δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στη σιωπή.

Ο χορός του χρόνου...

Ο χορός της σύγχυσής μας.
Ο λαβύρινθος της λογικής μας.

Και...
Δύο μαραμένες γαρδένιες στο νερό,
να μοσχομυρίζουν ακόμη!

Το κόκκινο γεράνι στο μπαλκόνι,
η πρασινομάτα γάτα με το απλανές βλέμμα,
κουλουριασμένη νωχελικά.

Το θλιμμένο φλυτζάνι του καφέ.

Το καλοκαιρινό μπλε του μυαλού της.
Το ρεγιόν πουά φόρεμα και το ψαθάκι.

Ο χρόνος που περνά,
σαλεύοντας τα φύλλα της ακακίας...
Ποθεί να τον σταματήσει,
να κερδίσει λεπτά,
να μη μεγαλώσει για λίγο.
Και μετά γελάει.
Πως να ζήσει κανείς δίχως γέλιο!

Trough your busy dying day!

Οι μέρες όλο και μικραίνουν.
Το καλοκαίρι όμως ειναι ακόμη εδώ,
κι ας έλιωσε αφάγωτο το παγωτό!
Πηγαίνει με τον υπόγειο σπίτι της.
Όπως συνήθως.
Τρέχει να κρυφτεί στο καταφύγιο της.
Η σαχλή πολυάσχολη μέρα της τελειώνει.
Στέκεται ναρκωμένη μεσ τη νύχτα,
κοιτώντας τα δέντρα και τις σκιές,
ενω το φαγητό στο φούρνο πάλι καίγεται!

Δε θέλει να ξαπλώσει.
Δεν αποζητά την ηρεμία.
Επιθυμεί να περπατήσει στη πόλη,
μέχρι το ξημέρωμα!
Θέλει ν΄ ανησυχήσει,
ακόμη και να φοβηθεί,
να νιώσει έκπληξη,
να εκτιμήσει τη διαφορά.
Να βρεί τρύπες γιορτινές,
σε λερούς δρόμους θέλει.
Και να χορέψει
κυκλωτικούς χορούς στο σκοτάδι.

Trough your busy dying day!

"Τα καλοκαίρια μας πικρά ..."

"Τα καλοκαίρια μας πικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες..."

Συμφιλίωση με την παροδικότητα της ζωής.
Κατανοώντας και αγνοώντας ταυτόχρονα.
Μη αντέχοντας την ακινησία.
Παραδομένοι στην κίνηση.

Μέσ στην στενότητα του κόσμου,
χορεύοντας την απαλλαγή απ τον πόνο.
Χορεύοντας τη μνήμη κάποιας ιερής δυστυχίας.
Σαν ναρκισσευόμενοι προπαίτες.

Παρόντες πάντα στην ασχήμια.
Αποπλανημένοι απο τους ρόλους,

αποκοιμισμένοι απο τη πλήξη,
τρέφοντας το θυμό μας.

Επιδεικνύοντας εξαίρετη διορατικότητα,
εκπίπτουμε σε ασύμφορες επιθυμίες.
Συμφοριασμένοι στα άγρια τοπία της μητρόπολης,
τα βυθισμένα στην ανατολίτικη μοιρολατρία.

Χάθηκα...

-Εχετε χαθεί;

-Ναι...



-Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε τείνουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή σα μία αστείρευτη πηγή. 

Πράγματα συμβαίνουν μόνο κάποιες φορές, τόσο λίγες στ αλήθεια!
Πόσες φορές θυμόμαστε ένα απόγευμα απο την παιδική μας ηλικία; 

Ένα απόγευμα που είναι πολύ βαθιά μέρος της ζωής μας, που δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως αυτό; 

Ίσως ακόμη 4 ή 5 φορές; 

Ίσως ούτε καν τόσες; 

Πόσες φορές θα δούμε το γιομάτο φεγγάρι ν ανατέλλει; 

Ίσως 20; 

Κι όμως μοιάζουν ανεξάντλητες!

Paul Bowles - The sheltering sky (1949)

Ο καιρός περνά, περνάει ο καιρός, περνά...

Σκεφτόταν ....
Ολα τα δεινά των έξι χρόνων "κρίση".
Τις ήττες, το "πολιτικό" χάος, την ανύπαρκτη "δημοκρατία",
την αναστάτωση των διαδηλώσεων, των ντεμέκ απεργιών,
των κλειδωμένων ψυχών την παράνοια,
το παράλογο που διαφεντεύει,
τη φασιστοπροπαγάνδα που επεκτείνεται άγρια
σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις!

Σκεφτόταν....
Μπροστά σε φωτεινές οθόνες παντός τύπου και ορέξεων,
σκεφτόταν αυτόν τον αποκαρδιωμένο κόσμο,
τον παραιτημένο κόσμο,
παραιτημένο ακόμα κι απο τη λογική!

Συλλογάται ακόμη!

Με την αίσθηση του εφήμερου και προσωρινού,
να την ακολουθεί....με αιχμηρές οπές στα όνειρά της,
με δόσεις μικρές, ημικρανίας, να σφυροκοπούν το κεφάλι της.
Με δυσανάλογες εκπτώσεις στα αισθήματα της!

Και όταν παύει να συλλογάται,
παραδίνεται ανευ όρων στην απάτη!
Κι ας αποφεύγει παθιασμένα τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων!
Κι ας μην αντέχει ότι έχει και κατέχει!
Κι ας αγαπάει ακόμη, χωρίς να θαυμάζει.
Κι ας μαθαίνει τέλεια, πως να πεθαίνει.

Παύει να συλλογάται και τότε πλέει στην αθλιότητα των υποχωρήσεων.
Αγκομαχάει στην απαράδεκτη ακινησία των τοπίων της μητρόπολης.

Τελευταία λάτρης της περιπέτειας ως μάνα,
διανύει τη στενότητα αυτού του κόσμου
και ο χρόνος στεγνώνει και συρρικνώνεται.
Ο καιρός περνά!

Γαμείς δε γαμείς, ο καιρός περνάει!

Octopus girls

OCTOPUS GIRL

του Martin Grohs ...
Καλλιτέχνης/γραφίστας και εικονογράφος.
Ενας δημιουργικός στοχαστής και διαμορφωτής ονειρων.

half woman half octopus

Nick Veasey works with x-ray

Squid Girl, known in Japan as Shinryaku!




Sprite Database



A figurine





Creepy Doll

Είναι και μετά....δεν είναι!

Όταν ο έρωτας...

Όταν ο έρωτας είναι.

Όταν ο έρωτας ανθίζει...

Όταν ο έρωτας ανάβει...

Όταν ο έρωτας φουντώνει...

Όταν ο έρωτας φτάνει στο απόγειό του...

Όταν ο έρωτας ακμάζει...

Και μετά,

Όταν ο έρωτας παρακμάζει...

Όταν ο έρωτας σβύνει...

Όταν ο έρωτας μαραζώνει...

Όταν ο έρωτας ξεφτιλίζεται...

Όταν ο έρωτας χλωμιάζει...

Όταν ο έρωτας ξεθωριάζει...

Όταν ο έρωτας θολώνει...

Όταν ο έρωτας πληγώνει...

Όταν ο έρωτας φτάνει στο υπόγειό του...

Όταν ο έρωτας τελειώνει...

Όταν ο έρωτας δεν είναι.

Πριν τη πτώση...ο ήχος της μουσικής.
Στοχάσου πως είσαι πλάσμα μιας ημέρας.

It takes two to tango......

Σήμερα θέλω να μιλήσω για το τάγκο! 

Σήμερα είναι η μέρα του τάγκο ...

Για μένα φυσικά.
Αν και το να λες τη λέξη "φυσικά" δεν κυριολεκτείς στις μέρες μας....οταν όλα είναι αφύσικα!

Το τάγκο, από τα Ισπανικά, είναι είδος μουσικής (σε ρυθμό 2/4 ή 4/4) και αντίστοιχου χορού. Το τάγκο γεννήθηκε, ήκμασε και ακμάζει ακόμη στην περιοχή του Ρίο δε λα Πλάτα, δηλαδή στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, αλλά και διαδόθηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Η Ισπανική λέξη tango ετυμολογείται πιθανόν από την γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και είναι συγγενής με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio αυτής της οικογένειας.
Οι ρίζες του τάγκο είναι πολλές και διαφορετικές: η μουσική και τα τραγούδια των gauchos (γκάουτσος, ενικός gaucho, ο Αργεντίνος κάου-μπόϋ) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto και η canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το βαλς. Συγγενή είδη με το τάγκο είναι η μιλόγκα και το Αργεντίνικο βαλς (vals criollo). Η συμβολή της μουσικής των gauchos φαίνεται προπάντων στις πρώϊμες μιλόγκες, γνωστές με τον όρο milonga campera (μιλόγκα της υπαίθρου) που αργότερα μετεξελίχτηκαν στην πιό ρυθμική milonga porteña (μιλόγκα του λιμανιού, δηλ. του Μπουένος Άϊρες), ενώ η συμβολή του Αφρικανικού στοιχείου φαίνεται στην πιό ξέφρενη milonga candombera.
Τα πρώτα τάγκο παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Αιρες και το Μοντεβιδέο. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το τάγκο ήταν ευρέως διαδεδομένο στις λαϊκές γεiτονιές του Μπουένος Άϊρες αλλά αντιμετωπιζόταν εχθρικά από την αστική τάξη, στα προκατειλημμένα μάτια της οποίας φάνταζε σαν συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο και τους οίκους ανοχής, σύνδεση που κάνουν συχνά διάφορες αναφορές στην ιστορία του τάγκο, που στην πραγματικότητα όμως απλώς αντανακλούν την αρχική προκατάληψη εναντίον του. Ο συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) φέρει αρκετό βάρος της ευθύνης για την διάδοση της λανθασμένης ταύτισης των ριζών του τάγκο με τους οίκους ανοχής.
Ο τρόπος που χορευόταν τότε το τάγκο έμοιαζε με το στυλ που τώρα είναι γνωστό στην Αργεντινή ως canyengue (κανζένγκε), που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρος, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού, και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε την θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη μεγαλοπρέπεια.
Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τάγκο αναφέρεται σαν η "Παλιά Φρουρά" Guardia Vieja). Το πρώτο τάγκο που ηχογραφήθηκε ήταν του Angel Villoldo (Άνχελ Βιζόλντο). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο-κιθάρα-βιολί, με το μπαντονεόν να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Eduardo Arolas (Εδουάρδο Αρόλας), ενώ ο Vicente Greco (Βισέντε Γκρέκο, 1886-1924) καθιέρωσε το σεξτέτο για το τάγκο, αποτελούμενο από πιάνο, κοντραμπάσο, δύο βιολιά και δύο μπαντονεον.

Για το τάγκο σήμερα λοιπον και..........

Λένε και γράφουν οτι το τάγκο ειναι:
".....Ενας χορός κοινωνικός. Ένας χορός προσέλκυσης του άλλου φύλου. Ένας χορός εξύμνησης της γυναίκας. Ένα πάθος. Μια μάχη. Αγωνίες. Αναμονή και ένταση. Λαχτάρα και αγκαλιά. Η συνεύρεση των δύο φύλων. It takes two to tango, λένε. Αυτό είναι το τάνγκο. Και αυτή είναι η κουλτούρα του....

Αυτό που λένε οι ταγκαίροι όταν τους ρωτούν γιατί χορεύουν, είναι ότι επειδή έρχεσαι σε επαφή με τον άλλον, τον άγνωστο που ξαφνικά γίνεται οικείος, εξαλείφει τη μοναξιά, κι ας είναι για όσο κρατήσει η τάντα (4 τραγούδια ανάμεσα σε δύο «μουσικές κουρτίνες»). Μοιράζεσαι με τον άλλον τη χαρά και τη θλίψη, τον πόνο και την αβεβαιότητα της ζωής, τη συγχορδία των σωμάτων, όσο χορεύεις δεν μιλάς καθόλου. Όμως μετά τον χορό αισθάνεσαι ότι επικοινώνησες σε βάθος. Φεύγεις άλλος άνθρωπος....."

Αφού λοιπόν το τάγκο είναι:  "....ένας διάλογος μεταξύ του ζευγαριού που ενώ φαίνεται πως χορεύουν οι δυο μαζί, επί της ουσίας χορεύουν ξεχωριστά μιας και ο ένας προτείνει και η άλλη επιλέγει αν θα ακολουθήσει, θεωρείται ένας ευγενής πόλεμος. Όταν όμως χάνεται η ευγένεια και ο καθένας φέρεται εγωιστικά, τότε το αποτέλεσμα..... είναι άσχημο....."

.....όπως συμβαίνει και στην ζωή, θα πρόσθετα !!

Το λοιπόν μελετώντας... στο διαδίκτυο...μαθαίνουμε!

Ο καβαλιέρος οδηγεί την ντάμα και αυτή πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα που παίρνει. Στον χρόνο που της δίνεται, βέβαια, μπορεί να στολίσει αυτά τα βήματα όπως εκείνη κρίνει.
Ο καβαλιέρος σχεδιάζει για την ντάμα. Δεν την οδηγεί απλά. Σκοπός του είναι να αναδείξει την γυναίκα και τη θελκτικότητα της, την κρυφή γοητεία του σώματος της. Αυτό είναι το τάνγκο: η ανάδειξη της γυναικείας κίνησης και χάρης. Και όταν κάποιος προσπαθεί, απλά, να αυτοπροβληθεί, αυτό ξεχωρίζει αρνητικά. Ο ρόλος του καβαλιέρου είναι δύσκολος. Πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Να μελετήσει τις κινήσεις που θα εξυπηρετήσουν και θα αναδείξουν την γυναίκα που χορεύει μαζί του.
H Ντάμα, η παρτενέρ, οφείλει να ακολουθεί και να παίρνει ορισμένες πρωτοβουλίες. Μέχρι εκεί όμως που εκτιμά ότι της επιτρέπεται. Ο ρόλος της είναι ίσως πιο απλός, γιατί λείπει η ευθύνη του αρχικού σχεδιασμού.
Ο χαρακτήρας, η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου, αυτό που ζητάει από το τάνγκο, ως ένα βαθμό φαίνεται στον χορό, στην κίνηση του. Φαίνεται από τον τρόπο που θα δώσει το βήμα ή θα το λάβει. Αν είναι πιεστικός ή ορμητικός, αν είναι ανοιχτός να πλησιάσει τον άλλον και να αφεθεί στην αγκαλιά του. Είναι θέμα επικοινωνίας και χημείας οχι τόσο θέμα τεχνικής που κι αυτή χρειάζεται καθότι ο χορός δεν είναι και μόνο συναίσθημα.
Σε κάθε περίπτωση το τάγκο βοηθά στην κατανόηση των σχέσεων. Εξυπηρετεί την ανάγκη να αναγνωρίζει κανείς τα όριά του και τον ρόλο του μέσα από την μουσικότητα των βημάτων. Δεν θέλεις δίπλα σου μια γυναίκα άβουλη. Δε θέλεις έναν άνδρα εγωκεντρικό. Θέλεις ο άλλος να παίρνει τις πρωτοβουλίες που του αντιστοιχούν.
Το τάγκο δεν είναι χορός επίδειξης και για να είναι ομορφος για το κοινό, χρειάζεται να είναι πρώτα καλός για το ζευγάρι. Ο σκοπός είναι να έρθεις κοντά στον άλλο.
Ο τρόπος που προσκαλεί ο καβαλιέρος την ντάμα για να χορέψουν είναι ενδεικτικός του εσωτερικού ψυχισμού του χορού. Πρώτα την προσκαλεί με το βλέμμα – το cabeceo. Εφόσον οι ματιές τους συμφωνήσουν, σηκώνεται και πλησιάζει την ντάμα. Στέκεται από απόσταση και την προσκαλεί εκ νέου στην πίστα, περιμένοντας να φτάσει εκείνη σε αυτόν πλέον. Όλα ξεκινούν από την γυναίκα. Μόνο εάν θέλει εκείνη χορεύει.
Σε μια μιλόνγκα χορεύεις με όλους τους καβαλιέρους και όλες τις ντάμες της βραδιάς. Πράγμα ιδιαίτερα κοινωνικό και ωραίο.
Το τάγκο λένε οτι είναι μίξη μουσικών και χορών των μεταναστών προς την Αργεντινή και προήλθε από την ανάγκη των ανδρών για γυναικεία συντροφιά μιας και ξεπερνούσαν σε αριθμό τον ντόπιο πληθυσμό και η αναλογία ανδρών – γυναικών ήταν δυσανάλογη. Αρχικά χόρευαν οι άνδρες μεταξύ τους σαν να πάλευαν.
Ήταν χορός του υπόκοσμου με στοιχεία από την μουσική της Ισπανίας, της Ιταλίας, το βαλς και την αφρικάνικη μουσική.
Η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα τονίζονται και μέσω της ενδυμασίας που έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και μια τυπολογία. Τα φορέματα πρέπει να επιτρέπουν την ελευθερία των κινήσεων, γι’αυτό είναι είτε φαρδιά, για άνετο δρασκελισμό, είτε έχουν σκίσιμο ή μπορεί να είναι κοντά – όχι υπερβολικά, λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω από το γόνατο. Το πόδι πρέπει να είναι γυμνό, για να μην γλιστράει μέσα στο πέδιλο και να είναι σταθερά τα βήματα. Τα παπούτσια που φορούν πρέπει να έχουν τακούνι. Δεν γίνεται να χορέψεις τάγκο χωρίς τακούνι. Το ζήτημα είναι πρωτίστως τεχνικό. Ακόμη και το χτένισμα των μαλλιών πρέπει να είναι θηλυκό, είτε τραβηγμένα απαλά προς τη μια μεριά του λαιμού για να αφήνουν ακάλυπτη την πλάτη και τον έναν ώμο ή μαζεμένα σε σινιόν για να φαίνεται η γραμμή του λαιμού. Η ενδυμασία των καβαλιέρων επίσης ειναι αυστηρή. Φαρδύ παντελόνι, ώστε να επιτρέπει ελευθερία κινήσεων, όπως και κατάλληλο πουκάμισο. Κάποιοι φοράνε και γιλέκο ή ακόμη και σακάκι. Η αμφίεση φτιάχνει ως ένα βαθμό τον χορό, μιας και υποκινεί το ενδιαφέρον για τις κινήσεις.

Αλλά, γιατι πάντα υπάρχει κάποιο "αλλά" για όλα τα αυτονόητα και δεδομένα- ιδού πως χορεύεται αισθαντικά και όμορφα ένα τάγκο,
οταν θέλεις να χορέψεις και...λείπει ο καβαλιέρος!

Ενα χάδι δίχως οριοθετήσεις...

"Η διαλεκτική του εμπορεύματος απαιτεί να γίνει η απόλαυση οδύνη, το χάδι βιασμός και η ελευθερία καταναγκασμός! "

Ραουλ Βάνεγκεμ

Γιαυτό...
Χάρισε μου μια έκρηξη συμπάθειας!
Την αδέξια τρυφερότητα μου δέξου...
Το χάδι μου και το δικό σου, δίχως οριοθετήσεις!

Να απαλλοτριώνουμε, να μην πληρώνουμε ...
Να ζήσουμε τη χαριστικότητα!
Να χαρούμε την ανακατανομή της αφθονίας.

Αλλά κυρίως...
Ελα να ταξιδέψουμε σε μέρη προστατευμένα απο την εμπορευματική ακτινοβολία!

Γιατί αλλιώς, τι είναι η αδιαφορία σου εκτός 
απο συνώνυμο της συμβατικής ηθικής;;;;

Τα αισθησιακά πλοκάμια ή η ερωτική αναπαράσταση των χταποδιών στην τέχνη...

Είναι δύο και τυλίγουν με τα ροζ πλοκάμια τους μια επιδερμίδα λευκή σαν το γάλα. Ενώ το ένα γεύεται την ηβική αύλακα της κοιμισμένης γυναίκας, το άλλο τη φιλοδωρεί μ’ ένα άγριο φιλί την ώρα που αρπάζει τη θηλή της. Τα μάτια κλειστά, το στόμα μισάνοιχτο, το ρεμβώδες θήλυ γραπωμένο απ’ τα χταπόδια έχει μια έκφραση ανεξιχνίαστη, σαν αξεδιάλυτος κόμπος καμωμένος από ηδονή, όνειρο και πόνο.



Έχοντας δει το φως το 1814 από τα πινέλα του Ιάπωνα Katsushika Hokusai, η ξυλογραφία αυτή, η οποία φέρει τον τίτλο «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» παραμένει εδώ και δύο αιώνες μία από τις πιο αινιγματικές περιπτύξεις της ιστορίας της Τέχνης. Σε σημείο που, σιγά-σιγά, γητεμένη από αυτό το έργο πέραν κάθε σύμβασης, η Ιαπωνία βλέπει να αναπτύσσεται με εκπληκτικό τρόπο μια μορφή ερωτισμού βασισμένη στα πλοκάμια: είναι το «shokushu».
«Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα»

Διότι, όταν ζωγραφίζει «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά», ο Χοκουσάι επωφελείται του πολύ ιδιαίτερου κλίματος της περιόδου Edo (1603-1868). Κλεισμένη στον εαυτό της και τις παραδόσεις της, η ιαπωνική κοινωνία επιδεικνύει μια απίστευτη ανεκτικότητα απέναντι στα χαρακτικά και ιδιαίτερα τα «shungas», την ωμά σεξουαλική εκδοχή τους

....................................................................

Μυστηριώδες, αισθησιακό και γραφιστικό, το χταπόδι δεν σταματά να αποθέτει τις βεντούζες του στο φαντασιακό μας και να ξεδιπλώνει τα ρόδινα μέλη του μέσα στο μυαλό των θαυμαστριών του Χοκουσάι. Διότι, ασυζητητί, απέναντι στην ερωτική δύναμη ενός τέτοιου έργου, πολλές είναι εκείνες που θ’ αναστενάξουν όπως η γυναίκα του ψαρά.

Και συνεχίζοντας με την ερωτική αναπαράσταση των χταποδιών στην τέχνη.......


Hajime Sorayama: Υπερρεαλισμός στη χώρα των σούσι.

Τη δεκαετία του ’80, γεννιούνται τα mangas, και ειδικά τα λεγόμενα «Hentai», αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στην πορνογραφία και λοιπές ανηθικότητες, ορισμένοι καλλιτέχνες αρχίζουν να αναρωτιούνται πώς θα αποφύγουν τη λογοκρισία. Μέγας πρωτοπόρος του είδους, με το εμβληματικό του manga «Urotsukidōji», ο Toshio Maeda. Είναι ο πρώτος που εισήγαγε στα hentai τη μεταφορά των πλοκαμιών.
«Τα πλοκάμια μπορούν να διεισδύσουν μέσα στις γυναίκες πολύ πιο εύκολα. Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα. Σε τελική ανάλυση, αντιπροσωπεύουν αυτό που πολλοί άντρες ονειρεύονται»

Τέλος εμφανίζονται τα πλοκάμια και στο μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν του Ιταλού κομίστα Paolo Serpieri, μέσω της απολύτως εμβληματικής και καβλωτικής Ντρούνα (1985).





Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/terata-me-plokamia-erethizoun-sexoualika/ ]

Χταποδικά σε εικόνες...4

Χταποδικά σε εικόνες...3

Xτενίστηκα....

coup octacoup θα έλεγε κάποια...

Αλλά και ...

ωραιότατος μεζές για ούζο !

ειπαν μερικοί...

Τσίμπα ένα μεζέ κι εσύ μπορείς.......

Χταποδικά σε εικόνες...2