"Τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το τίποτα" έλεγε ο Μπέκετ.
Και λέω κι εγώ....
Αυτός ο καταδικασμένος κόσμος, αυτός ο κόσμος ο γεμάτος με αιωρούμενες απορίες, αδιέξοδα και απελπισία.
Όπου διάφοροι περιθωριακοί ήρωες περιμένουν μάταια για ένα ένδοξο τέλος, με πρωτοφανή χρονική αυθαιρεσία.
Όπου κατακερματισμένοι χαρακτήρες, απομυθοποιούν την ικανότητα της γλώσσας να περιγράψει αντικειμενικά την ουσία και την αλήθεια.
Όπου απολαμβάνει κανείς τις ερωτήσεις και το ταξίδι της ζωής ή το σιχαίνεται δια παντός, δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στη σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου