Σήμερα θέλω να μιλήσω για το τάγκο!
Σήμερα είναι η μέρα του τάγκο ...
Για μένα φυσικά.
Αν και το να λες τη λέξη "φυσικά" δεν κυριολεκτείς στις μέρες μας....οταν όλα είναι αφύσικα!
Το τάγκο, από τα Ισπανικά, είναι είδος μουσικής (σε ρυθμό 2/4 ή 4/4) και αντίστοιχου χορού. Το τάγκο γεννήθηκε, ήκμασε και ακμάζει ακόμη στην περιοχή του Ρίο δε λα Πλάτα, δηλαδή στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, αλλά και διαδόθηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Η Ισπανική λέξη tango ετυμολογείται πιθανόν από την γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και είναι συγγενής με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio αυτής της οικογένειας.
Οι ρίζες του τάγκο είναι πολλές και διαφορετικές: η μουσική και τα τραγούδια των gauchos (γκάουτσος, ενικός gaucho, ο Αργεντίνος κάου-μπόϋ) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto και η canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το βαλς. Συγγενή είδη με το τάγκο είναι η μιλόγκα και το Αργεντίνικο βαλς (vals criollo). Η συμβολή της μουσικής των gauchos φαίνεται προπάντων στις πρώϊμες μιλόγκες, γνωστές με τον όρο milonga campera (μιλόγκα της υπαίθρου) που αργότερα μετεξελίχτηκαν στην πιό ρυθμική milonga porteña (μιλόγκα του λιμανιού, δηλ. του Μπουένος Άϊρες), ενώ η συμβολή του Αφρικανικού στοιχείου φαίνεται στην πιό ξέφρενη milonga candombera.
Τα πρώτα τάγκο παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Αιρες και το Μοντεβιδέο. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το τάγκο ήταν ευρέως διαδεδομένο στις λαϊκές γεiτονιές του Μπουένος Άϊρες αλλά αντιμετωπιζόταν εχθρικά από την αστική τάξη, στα προκατειλημμένα μάτια της οποίας φάνταζε σαν συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο και τους οίκους ανοχής, σύνδεση που κάνουν συχνά διάφορες αναφορές στην ιστορία του τάγκο, που στην πραγματικότητα όμως απλώς αντανακλούν την αρχική προκατάληψη εναντίον του. Ο συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) φέρει αρκετό βάρος της ευθύνης για την διάδοση της λανθασμένης ταύτισης των ριζών του τάγκο με τους οίκους ανοχής.
Ο τρόπος που χορευόταν τότε το τάγκο έμοιαζε με το στυλ που τώρα είναι γνωστό στην Αργεντινή ως canyengue (κανζένγκε), που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρος, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού, και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε την θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη μεγαλοπρέπεια.
Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τάγκο αναφέρεται σαν η "Παλιά Φρουρά" Guardia Vieja). Το πρώτο τάγκο που ηχογραφήθηκε ήταν του Angel Villoldo (Άνχελ Βιζόλντο). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο-κιθάρα-βιολί, με το μπαντονεόν να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Eduardo Arolas (Εδουάρδο Αρόλας), ενώ ο Vicente Greco (Βισέντε Γκρέκο, 1886-1924) καθιέρωσε το σεξτέτο για το τάγκο, αποτελούμενο από πιάνο, κοντραμπάσο, δύο βιολιά και δύο μπαντονεον.
Για το τάγκο σήμερα λοιπον και..........
Λένε και γράφουν οτι το τάγκο ειναι:
".....Ενας χορός κοινωνικός. Ένας χορός προσέλκυσης του άλλου φύλου. Ένας χορός εξύμνησης της γυναίκας. Ένα πάθος. Μια μάχη. Αγωνίες. Αναμονή και ένταση. Λαχτάρα και αγκαλιά. Η συνεύρεση των δύο φύλων. It takes two to tango, λένε. Αυτό είναι το τάνγκο. Και αυτή είναι η κουλτούρα του....
Αν και το να λες τη λέξη "φυσικά" δεν κυριολεκτείς στις μέρες μας....οταν όλα είναι αφύσικα!
Το τάγκο, από τα Ισπανικά, είναι είδος μουσικής (σε ρυθμό 2/4 ή 4/4) και αντίστοιχου χορού. Το τάγκο γεννήθηκε, ήκμασε και ακμάζει ακόμη στην περιοχή του Ρίο δε λα Πλάτα, δηλαδή στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, αλλά και διαδόθηκε σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Η Ισπανική λέξη tango ετυμολογείται πιθανόν από την γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και είναι συγγενής με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio αυτής της οικογένειας.
Οι ρίζες του τάγκο είναι πολλές και διαφορετικές: η μουσική και τα τραγούδια των gauchos (γκάουτσος, ενικός gaucho, ο Αργεντίνος κάου-μπόϋ) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και συνοδευόταν από παλαμάκια και κτυπήματα με το τακούνι, το Αφρικανικής προέλευσης (από το Κογκό) candombe που παιζόταν με κρουστά και οι αντίστοιχοι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto και η canzonetta των Ιταλών μεταναστών μαζί με το πιο εξευγενισμένο χορευτικό τους στυλ, η Ισπανο-Κουβανική habanera, το βαλς. Συγγενή είδη με το τάγκο είναι η μιλόγκα και το Αργεντίνικο βαλς (vals criollo). Η συμβολή της μουσικής των gauchos φαίνεται προπάντων στις πρώϊμες μιλόγκες, γνωστές με τον όρο milonga campera (μιλόγκα της υπαίθρου) που αργότερα μετεξελίχτηκαν στην πιό ρυθμική milonga porteña (μιλόγκα του λιμανιού, δηλ. του Μπουένος Άϊρες), ενώ η συμβολή του Αφρικανικού στοιχείου φαίνεται στην πιό ξέφρενη milonga candombera.
Τα πρώτα τάγκο παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Αιρες και το Μοντεβιδέο. Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, το τάγκο ήταν ευρέως διαδεδομένο στις λαϊκές γεiτονιές του Μπουένος Άϊρες αλλά αντιμετωπιζόταν εχθρικά από την αστική τάξη, στα προκατειλημμένα μάτια της οποίας φάνταζε σαν συνδεδεμένο με τον υπόκοσμο και τους οίκους ανοχής, σύνδεση που κάνουν συχνά διάφορες αναφορές στην ιστορία του τάγκο, που στην πραγματικότητα όμως απλώς αντανακλούν την αρχική προκατάληψη εναντίον του. Ο συγγραφέας Χόρχε Λουίς Μπόρχες (Jorge Luis Borges) φέρει αρκετό βάρος της ευθύνης για την διάδοση της λανθασμένης ταύτισης των ριζών του τάγκο με τους οίκους ανοχής.
Ο τρόπος που χορευόταν τότε το τάγκο έμοιαζε με το στυλ που τώρα είναι γνωστό στην Αργεντινή ως canyengue (κανζένγκε), που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρος, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριού, και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε την θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη μεγαλοπρέπεια.
Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τάγκο αναφέρεται σαν η "Παλιά Φρουρά" Guardia Vieja). Το πρώτο τάγκο που ηχογραφήθηκε ήταν του Angel Villoldo (Άνχελ Βιζόλντο). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο-κιθάρα-βιολί, με το μπαντονεόν να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Eduardo Arolas (Εδουάρδο Αρόλας), ενώ ο Vicente Greco (Βισέντε Γκρέκο, 1886-1924) καθιέρωσε το σεξτέτο για το τάγκο, αποτελούμενο από πιάνο, κοντραμπάσο, δύο βιολιά και δύο μπαντονεον.
Για το τάγκο σήμερα λοιπον και..........
Λένε και γράφουν οτι το τάγκο ειναι:
".....Ενας χορός κοινωνικός. Ένας χορός προσέλκυσης του άλλου φύλου. Ένας χορός εξύμνησης της γυναίκας. Ένα πάθος. Μια μάχη. Αγωνίες. Αναμονή και ένταση. Λαχτάρα και αγκαλιά. Η συνεύρεση των δύο φύλων. It takes two to tango, λένε. Αυτό είναι το τάνγκο. Και αυτή είναι η κουλτούρα του....
Αυτό που λένε οι ταγκαίροι όταν τους ρωτούν γιατί χορεύουν, είναι ότι επειδή έρχεσαι σε επαφή με τον άλλον, τον άγνωστο που ξαφνικά γίνεται οικείος, εξαλείφει τη μοναξιά, κι ας είναι για όσο κρατήσει η τάντα (4 τραγούδια ανάμεσα σε δύο «μουσικές κουρτίνες»). Μοιράζεσαι με τον άλλον τη χαρά και τη θλίψη, τον πόνο και την αβεβαιότητα της ζωής, τη συγχορδία των σωμάτων, όσο χορεύεις δεν μιλάς καθόλου. Όμως μετά τον χορό αισθάνεσαι ότι επικοινώνησες σε βάθος. Φεύγεις άλλος άνθρωπος....."
Αφού λοιπόν το τάγκο είναι: "....ένας διάλογος μεταξύ του ζευγαριού που ενώ φαίνεται πως χορεύουν οι δυο μαζί, επί της ουσίας χορεύουν ξεχωριστά μιας και ο ένας προτείνει και η άλλη επιλέγει αν θα ακολουθήσει, θεωρείται ένας ευγενής πόλεμος. Όταν όμως χάνεται η ευγένεια και ο καθένας φέρεται εγωιστικά, τότε το αποτέλεσμα..... είναι άσχημο....."
.....όπως συμβαίνει και στην ζωή, θα πρόσθετα !!
Ο καβαλιέρος οδηγεί την ντάμα και αυτή πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα που παίρνει. Στον χρόνο που της δίνεται, βέβαια, μπορεί να στολίσει αυτά τα βήματα όπως εκείνη κρίνει.
Ο καβαλιέρος σχεδιάζει για την ντάμα. Δεν την οδηγεί απλά. Σκοπός του είναι να αναδείξει την γυναίκα και τη θελκτικότητα της, την κρυφή γοητεία του σώματος της. Αυτό είναι το τάνγκο: η ανάδειξη της γυναικείας κίνησης και χάρης. Και όταν κάποιος προσπαθεί, απλά, να αυτοπροβληθεί, αυτό ξεχωρίζει αρνητικά. Ο ρόλος του καβαλιέρου είναι δύσκολος. Πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Να μελετήσει τις κινήσεις που θα εξυπηρετήσουν και θα αναδείξουν την γυναίκα που χορεύει μαζί του.
H Ντάμα, η παρτενέρ, οφείλει να ακολουθεί και να παίρνει ορισμένες πρωτοβουλίες. Μέχρι εκεί όμως που εκτιμά ότι της επιτρέπεται. Ο ρόλος της είναι ίσως πιο απλός, γιατί λείπει η ευθύνη του αρχικού σχεδιασμού.
Ο χαρακτήρας, η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου, αυτό που ζητάει από το τάνγκο, ως ένα βαθμό φαίνεται στον χορό, στην κίνηση του. Φαίνεται από τον τρόπο που θα δώσει το βήμα ή θα το λάβει. Αν είναι πιεστικός ή ορμητικός, αν είναι ανοιχτός να πλησιάσει τον άλλον και να αφεθεί στην αγκαλιά του. Είναι θέμα επικοινωνίας και χημείας οχι τόσο θέμα τεχνικής που κι αυτή χρειάζεται καθότι ο χορός δεν είναι και μόνο συναίσθημα.
Σε κάθε περίπτωση το τάγκο βοηθά στην κατανόηση των σχέσεων. Εξυπηρετεί την ανάγκη να αναγνωρίζει κανείς τα όριά του και τον ρόλο του μέσα από την μουσικότητα των βημάτων. Δεν θέλεις δίπλα σου μια γυναίκα άβουλη. Δε θέλεις έναν άνδρα εγωκεντρικό. Θέλεις ο άλλος να παίρνει τις πρωτοβουλίες που του αντιστοιχούν.
Το τάγκο δεν είναι χορός επίδειξης και για να είναι ομορφος για το κοινό, χρειάζεται να είναι πρώτα καλός για το ζευγάρι. Ο σκοπός είναι να έρθεις κοντά στον άλλο.
Ο τρόπος που προσκαλεί ο καβαλιέρος την ντάμα για να χορέψουν είναι ενδεικτικός του εσωτερικού ψυχισμού του χορού. Πρώτα την προσκαλεί με το βλέμμα – το cabeceo. Εφόσον οι ματιές τους συμφωνήσουν, σηκώνεται και πλησιάζει την ντάμα. Στέκεται από απόσταση και την προσκαλεί εκ νέου στην πίστα, περιμένοντας να φτάσει εκείνη σε αυτόν πλέον. Όλα ξεκινούν από την γυναίκα. Μόνο εάν θέλει εκείνη χορεύει.
Σε μια μιλόνγκα χορεύεις με όλους τους καβαλιέρους και όλες τις ντάμες της βραδιάς. Πράγμα ιδιαίτερα κοινωνικό και ωραίο.
Το τάγκο λένε οτι είναι μίξη μουσικών και χορών των μεταναστών προς την Αργεντινή και προήλθε από την ανάγκη των ανδρών για γυναικεία συντροφιά μιας και ξεπερνούσαν σε αριθμό τον ντόπιο πληθυσμό και η αναλογία ανδρών – γυναικών ήταν δυσανάλογη. Αρχικά χόρευαν οι άνδρες μεταξύ τους σαν να πάλευαν.
Ήταν χορός του υπόκοσμου με στοιχεία από την μουσική της Ισπανίας, της Ιταλίας, το βαλς και την αφρικάνικη μουσική.
Η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα τονίζονται και μέσω της ενδυμασίας που έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και μια τυπολογία. Τα φορέματα πρέπει να επιτρέπουν την ελευθερία των κινήσεων, γι’αυτό είναι είτε φαρδιά, για άνετο δρασκελισμό, είτε έχουν σκίσιμο ή μπορεί να είναι κοντά – όχι υπερβολικά, λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω από το γόνατο. Το πόδι πρέπει να είναι γυμνό, για να μην γλιστράει μέσα στο πέδιλο και να είναι σταθερά τα βήματα. Τα παπούτσια που φορούν πρέπει να έχουν τακούνι. Δεν γίνεται να χορέψεις τάγκο χωρίς τακούνι. Το ζήτημα είναι πρωτίστως τεχνικό. Ακόμη και το χτένισμα των μαλλιών πρέπει να είναι θηλυκό, είτε τραβηγμένα απαλά προς τη μια μεριά του λαιμού για να αφήνουν ακάλυπτη την πλάτη και τον έναν ώμο ή μαζεμένα σε σινιόν για να φαίνεται η γραμμή του λαιμού. Η ενδυμασία των καβαλιέρων επίσης ειναι αυστηρή. Φαρδύ παντελόνι, ώστε να επιτρέπει ελευθερία κινήσεων, όπως και κατάλληλο πουκάμισο. Κάποιοι φοράνε και γιλέκο ή ακόμη και σακάκι. Η αμφίεση φτιάχνει ως ένα βαθμό τον χορό, μιας και υποκινεί το ενδιαφέρον για τις κινήσεις.
Αλλά, γιατι πάντα υπάρχει κάποιο "αλλά" για όλα τα αυτονόητα και δεδομένα- ιδού πως χορεύεται αισθαντικά και όμορφα ένα τάγκο,
οταν θέλεις να χορέψεις και...λείπει ο καβαλιέρος!
Το λοιπόν μελετώντας... στο διαδίκτυο...μαθαίνουμε!
Ο καβαλιέρος σχεδιάζει για την ντάμα. Δεν την οδηγεί απλά. Σκοπός του είναι να αναδείξει την γυναίκα και τη θελκτικότητα της, την κρυφή γοητεία του σώματος της. Αυτό είναι το τάνγκο: η ανάδειξη της γυναικείας κίνησης και χάρης. Και όταν κάποιος προσπαθεί, απλά, να αυτοπροβληθεί, αυτό ξεχωρίζει αρνητικά. Ο ρόλος του καβαλιέρου είναι δύσκολος. Πρέπει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Να μελετήσει τις κινήσεις που θα εξυπηρετήσουν και θα αναδείξουν την γυναίκα που χορεύει μαζί του.
H Ντάμα, η παρτενέρ, οφείλει να ακολουθεί και να παίρνει ορισμένες πρωτοβουλίες. Μέχρι εκεί όμως που εκτιμά ότι της επιτρέπεται. Ο ρόλος της είναι ίσως πιο απλός, γιατί λείπει η ευθύνη του αρχικού σχεδιασμού.
Ο χαρακτήρας, η ιδιοσυγκρασία ενός ανθρώπου, αυτό που ζητάει από το τάνγκο, ως ένα βαθμό φαίνεται στον χορό, στην κίνηση του. Φαίνεται από τον τρόπο που θα δώσει το βήμα ή θα το λάβει. Αν είναι πιεστικός ή ορμητικός, αν είναι ανοιχτός να πλησιάσει τον άλλον και να αφεθεί στην αγκαλιά του. Είναι θέμα επικοινωνίας και χημείας οχι τόσο θέμα τεχνικής που κι αυτή χρειάζεται καθότι ο χορός δεν είναι και μόνο συναίσθημα.
Σε κάθε περίπτωση το τάγκο βοηθά στην κατανόηση των σχέσεων. Εξυπηρετεί την ανάγκη να αναγνωρίζει κανείς τα όριά του και τον ρόλο του μέσα από την μουσικότητα των βημάτων. Δεν θέλεις δίπλα σου μια γυναίκα άβουλη. Δε θέλεις έναν άνδρα εγωκεντρικό. Θέλεις ο άλλος να παίρνει τις πρωτοβουλίες που του αντιστοιχούν.
Το τάγκο δεν είναι χορός επίδειξης και για να είναι ομορφος για το κοινό, χρειάζεται να είναι πρώτα καλός για το ζευγάρι. Ο σκοπός είναι να έρθεις κοντά στον άλλο.
Ο τρόπος που προσκαλεί ο καβαλιέρος την ντάμα για να χορέψουν είναι ενδεικτικός του εσωτερικού ψυχισμού του χορού. Πρώτα την προσκαλεί με το βλέμμα – το cabeceo. Εφόσον οι ματιές τους συμφωνήσουν, σηκώνεται και πλησιάζει την ντάμα. Στέκεται από απόσταση και την προσκαλεί εκ νέου στην πίστα, περιμένοντας να φτάσει εκείνη σε αυτόν πλέον. Όλα ξεκινούν από την γυναίκα. Μόνο εάν θέλει εκείνη χορεύει.
Σε μια μιλόνγκα χορεύεις με όλους τους καβαλιέρους και όλες τις ντάμες της βραδιάς. Πράγμα ιδιαίτερα κοινωνικό και ωραίο.
Το τάγκο λένε οτι είναι μίξη μουσικών και χορών των μεταναστών προς την Αργεντινή και προήλθε από την ανάγκη των ανδρών για γυναικεία συντροφιά μιας και ξεπερνούσαν σε αριθμό τον ντόπιο πληθυσμό και η αναλογία ανδρών – γυναικών ήταν δυσανάλογη. Αρχικά χόρευαν οι άνδρες μεταξύ τους σαν να πάλευαν.
Ήταν χορός του υπόκοσμου με στοιχεία από την μουσική της Ισπανίας, της Ιταλίας, το βαλς και την αφρικάνικη μουσική.
Η θηλυκότητα και η αρρενωπότητα τονίζονται και μέσω της ενδυμασίας που έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές και μια τυπολογία. Τα φορέματα πρέπει να επιτρέπουν την ελευθερία των κινήσεων, γι’αυτό είναι είτε φαρδιά, για άνετο δρασκελισμό, είτε έχουν σκίσιμο ή μπορεί να είναι κοντά – όχι υπερβολικά, λίγο πιο πάνω ή πιο κάτω από το γόνατο. Το πόδι πρέπει να είναι γυμνό, για να μην γλιστράει μέσα στο πέδιλο και να είναι σταθερά τα βήματα. Τα παπούτσια που φορούν πρέπει να έχουν τακούνι. Δεν γίνεται να χορέψεις τάγκο χωρίς τακούνι. Το ζήτημα είναι πρωτίστως τεχνικό. Ακόμη και το χτένισμα των μαλλιών πρέπει να είναι θηλυκό, είτε τραβηγμένα απαλά προς τη μια μεριά του λαιμού για να αφήνουν ακάλυπτη την πλάτη και τον έναν ώμο ή μαζεμένα σε σινιόν για να φαίνεται η γραμμή του λαιμού. Η ενδυμασία των καβαλιέρων επίσης ειναι αυστηρή. Φαρδύ παντελόνι, ώστε να επιτρέπει ελευθερία κινήσεων, όπως και κατάλληλο πουκάμισο. Κάποιοι φοράνε και γιλέκο ή ακόμη και σακάκι. Η αμφίεση φτιάχνει ως ένα βαθμό τον χορό, μιας και υποκινεί το ενδιαφέρον για τις κινήσεις.
Αλλά, γιατι πάντα υπάρχει κάποιο "αλλά" για όλα τα αυτονόητα και δεδομένα- ιδού πως χορεύεται αισθαντικά και όμορφα ένα τάγκο,
οταν θέλεις να χορέψεις και...λείπει ο καβαλιέρος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου