Ο καιρός περνά, περνάει ο καιρός, περνά...

Σκεφτόταν ....
Ολα τα δεινά των έξι χρόνων "κρίση".
Τις ήττες, το "πολιτικό" χάος, την ανύπαρκτη "δημοκρατία",
την αναστάτωση των διαδηλώσεων, των ντεμέκ απεργιών,
των κλειδωμένων ψυχών την παράνοια,
το παράλογο που διαφεντεύει,
τη φασιστοπροπαγάνδα που επεκτείνεται άγρια
σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις!

Σκεφτόταν....
Μπροστά σε φωτεινές οθόνες παντός τύπου και ορέξεων,
σκεφτόταν αυτόν τον αποκαρδιωμένο κόσμο,
τον παραιτημένο κόσμο,
παραιτημένο ακόμα κι απο τη λογική!

Συλλογάται ακόμη!

Με την αίσθηση του εφήμερου και προσωρινού,
να την ακολουθεί....με αιχμηρές οπές στα όνειρά της,
με δόσεις μικρές, ημικρανίας, να σφυροκοπούν το κεφάλι της.
Με δυσανάλογες εκπτώσεις στα αισθήματα της!

Και όταν παύει να συλλογάται,
παραδίνεται ανευ όρων στην απάτη!
Κι ας αποφεύγει παθιασμένα τις υποσχέσεις των πολιτικάντηδων!
Κι ας μην αντέχει ότι έχει και κατέχει!
Κι ας αγαπάει ακόμη, χωρίς να θαυμάζει.
Κι ας μαθαίνει τέλεια, πως να πεθαίνει.

Παύει να συλλογάται και τότε πλέει στην αθλιότητα των υποχωρήσεων.
Αγκομαχάει στην απαράδεκτη ακινησία των τοπίων της μητρόπολης.

Τελευταία λάτρης της περιπέτειας ως μάνα,
διανύει τη στενότητα αυτού του κόσμου
και ο χρόνος στεγνώνει και συρρικνώνεται.
Ο καιρός περνά!

Γαμείς δε γαμείς, ο καιρός περνάει!