Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Κικέρωνα, οταν, τις Συρακούσες της Σικελίας, κυβερνούσε ο τύραννος Διονύσιος ο πρεσβύτερος, αυτος είχε πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί το οποίο συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του. Για να του θυμίζει να παίρνει τις σωστές αποφάσεις για το λαό του και , για να του θυμίζει σε πόσο μεγάλο κίνδυνο ηταν η ζωή του καθημερινά!
Λοιπόν ....τώρα πάνω από το κεφάλι μας κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί, το οποίο συγκρατούν τρίχες αλόγου, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να κοπούν, με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι μας...
...μία επικείμενη μεγάλη καταστροφή, μία απειλή μεγάλου μεγέθους...μία Δαμόκλειος σπάθη....
Σε τούτη την αμαρτωλή πόλη, ζώντας στη κόψη του ξυραφιού... Ζώντας με τραγικότητα και ατελέσφορη θλίψη την κραυγαλέα πτώση...
Λυώνουν στην άσφαλτο τα μέταλλα της τεράστιας "μηχανής". Απλώνεται παντού το μαύρομπλέ της νύχτας... Μαύρα σακάκια και σκούρα καπέλα βολτάρουν στη δίνη της ασφάλτου. Γλυστράνε σα φίδια οι σκοτεινές επιθυμίες. Αλητεύει ο θάνατος τώρα!
Και...οι δρόμοι σκεπάστηκαν ήδη, απο το αλάτι που απέμεινε. Tο αλάτι που απέμεινε απο τις βουτιές μας στις θαλάσσιες ψευδαισθήσεις.
"......Ώσπου νύχτωνε και τ’ άστρα φώτιζαν σιγά σιγά το ακατανόητο του κόσμου…. Κι άξαφνα μια μέρα, όπως καθόμουν, αναπήδησα γιατί κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι αιώνια, ήταν μάλιστα τόσοι πολλοί οι ηλίθιοι που μου εύχονταν στα γενέθλιά μου «χρόνια πολλά», που ξέχασα ολότελα πως μια μέρα θα πεθάνω – κι ύστερα είχα τόσα πράγματα να σκεφτώ:
τη νύχτα που ερχόταν, το διάβολο που σώπαινε, την πόρτα που δεν ωφελούσε, όσο για το μυστικό το είχα καλά ράψει στη φόδρα του παλτού μου, για μεγαλύτερη ασφάλεια όμως φώναξα έναν παλαιοπώλη και του πούλησα το παλτό, αλλά και πάλι ήμουν ανήσυχος,
«κι αν αυτοί στο τέλος ανακάλυψαν την αλήθεια» σκεφτόμουν, πήγα λοιπόν και πέταξα τα λεφτά στον υπόνομο – από τότε κοιμάμαι ήσυχος.
Τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν… Kι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.
A, έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου...."
"Είμαι γιος του χάους και όχι αλληγορικά, αλλά στ αλήθεια, επειδή γεννήθηκα σ ενα χωριό που βρίσκεται κοντά, στο περίπλοκα αποκαλούμενο στη τοπική διάλεκτο Càvusu (δάσος), στο χωριό Girgenti (στο Σικελικό νότο), ως μια διαλεκτική διαφθορά της γνήσιας και αρχαίας ελληνικής λέξης Χάος"
(Luigi Pirandello)
Μήπως να επιστρέψουμε εκεί που γεννηθήκαμε; στο Χάος;
Οι Ινδιάνοι ως γνωστόν ήσαν πολύ cool τύποι, με αληθινή οικολογική συνείδηση, φοβερή φιλοσοφία και σεβασμό στην μάνα-φύση. Ζούσαν σε ωραίες σκηνές καθώς πρώτοι εισήγαγαν οπως λέγεται τις αρχές του ....κάμπινγκ! Κυνηγούσαν ήσυχα κι ωραία με τα τόξα και τα βέλη τους, ενώ σκάρωναν και κανα πόλεμο μεταξύ τους για να ξελαμπικάρουν. Τα βράδυα μαζευόντουσαν γύρω από τη φωτιά και λέγανε ιστορίες, τρώγονας και καπνίζοντας το πεγιότ τους και γενικώς την περνούσανε χάρμα!
Και μετά....ηρθαν τα δύσκολα. Το πρωτο μάθημα μιας μικρής ινδιάνας ηταν ακριβώς αυτό: Η ζωή συνεχίζεται και γίνεται όλο και πιο δύσκολη ...
Lesson number one that you learn while you're young Life just goes on and on getting harder and harder Little Indian girl, from Nueva Granada ...
The Crucible....To χωνευτήρι και το κυνήγι των μαγισσών.
Ημέρα της γυναίκας σήμερα. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για ιστορικές αναδρομές. Μεσαίωνας το λοιπόν,μια εποχη που διακατεχόταν από παθολογικό μισογυνισμό. Τότε που θεωρήθηκε ότι "η απεχθέστερη ανθρώπινη συμπεριφορά, η σεξουαλική ικανοποίηση και ακολασία, δεν γνώριζε όρια στις γυναίκες, αφού η εξαιρετικά αδηφάγος και ηδυπαθής τάση των γυναικών, υπονόμευε την τάξη των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών πρακτικών, την οικογενειακή δομή καhttp://www.blogger.com/img/blank.gifι τον ιερό θεσμό του κράτους. Οι μάγισσες ήταν η ενσάρκωση της ουσίας της αταξίας."
Κάπως έτσι το αναφέρει ο Bryan Palmer στο βιβλίο του Κουλτούρες της νύχτας. "Ενα βιβλίο - συρραφή αφηγήσεων από τις πολλές και διαφορετικές κουλτούρες που γέννησε η «νύχτα» από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Σε πολλές περιπτώσεις οι κουλτούρες αυτές ήταν όχι απλώς περιθωριακές, αλλά και «παραβατικές», είτε γιατί το επιδίωκαν είτε γιατί και μόνο η ύπαρξή τους αμφισβητούσε τα αξιώματα και τις ορθοδοξίες της «ημέρας». Ο Palmer περιδιαβαίνει με μαεστρία σε κάποιες από τις πιο άγνωστες και γοητευτικές «νυχτερινές κουλτούρες». Ξεκινά από τις αγροτικές νύχτες, νύχτες σκληρής επιβίωσης, ενίοτε αιματηρής εξέγερσης, αλλά και νύχτες μαγείας. «Αν και απέφυγε να αρθρώσει μια αντιπολιτευτική τακτική», η μαγεία, σύμφωνα με τον Palmer, «εξέφραζε τη διαφωνία των μη εχόντων» και «με τον απροσμέτρητο αισθησιασμό της, έπληξε τον πυρήνα της καταπίεσης», γι' αυτό και κυνηγήθηκε σε νύχτες θρησκευτικής παράνοιας, όπως ήταν τα γεγονότα του 1692 στο Σάλεμ της Μασαχουσέτης."
Εκτος Μεσαίωνα και ιεράς εξέτασης (από 50.000 έως 100.000 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο από την Ιερά Εξέταση, και έως περίπου 200.000 δικάστηκαν, βασανίστηκαν ή/και πέθαναν στην φυλακή ή κατά την διάρκεια των βασανιστηρίων, μέσα στην περίοδο 1300-1800, μόνο στην Ευρώπη!)το κυνήγι μαγισσών, με τον πανικό, τη μαζική υστερία και το λυντσάρισμα που το συνόδεψαν,εμφανιζεται και σε εποχές συγχρονες. Στον 20ο αιώνα στις ΗΠΑ, η υπόθεση Μακάρθυ ηταν το πιο γνωστό «κυνήγι μαγισσών».
Γνωστό το θεατρικό έργο του Άρθρουρ Μίλλερ «The Crucible» (το χωνευτήρι; λέξη που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Ηταν βασισμένο στις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ και σχετιζόμενο με την υπόθεση Μακάρθυ, κατακρίνοντας την ατμόσφαιρα γενικής παράνοιας και διώξεων που επακολούθησε.
Look your love has drawn red from my hands From my hands you know you'll never be More than twist in my sobriety. and... I don't care about their different thoughts Different thoughts are good for me...
Η Φωτογραφία κλέβει την ψυχή.... Μια δοξασία των παλιών ινδιάνων της Αμερικής. Αρνιόντουσαν να φωτογραφηθούν προβάλλοντας την παραπάνω δικαιολογία!
Αλλά οποιος φωτογραφίζεται ξεψυχάει; Προφανώς οχι.
Ομως η φωτογραφία αρπάζει τη στιγμή...σαν να σταματάει το χρόνο...με ένα κλικ! Point and shoot..Σημαδεύεις και πατάς το κουμπάκι και αιχμαλωτίζεις ...τον χρόνο! Όποιος φωτογραφίζεται αποκτά ένα παράλληλο και ανεξάρτητο χρόνο, αυτόν της εικόνας του, η οποία θα υφίσταται στο εξής και μετά θάνατο.
Ο θρύλος της La Llorona -στα ισπανικά η θρηνούσα Γυναίκα-, είναι ένα μέρος της ισπανικής κουλτούρας νοτιοδυτικά από την εποχή των κονκισταδόρων.
Το ψηλό, λεπτό πνεύμα, λέγεται ότι ήταν ευλογημένο με φυσική ομορφιά και είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Φορώντας ένα λευκό φόρεμα, περιπλανιέται στα ποτάμια και στα ρυάκια, θρηνεί στη νύχτα και ψάχνει για παιδιά για να τα σύρει, ουρλιάζοντας, στον υγρό τάφο.
Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πως ο θρύλος της La Llorona ξεκίνησε ή, από που προέρχεται.Αν και οι ιστορίες ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, ένα κοινό νήμα είναι ότι είναι το πνεύμα μιας καταδικασμένης μητέρας που έπνιξε τα παιδιά της και τώρα στην αιωνιότητα τα ψάχνει σε ποταμούς και λίμνες.
Η La Llorona, βαφτίστηκε «Μαρία», γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια σε ένα ταπεινό χωριό. Αναπάντεχη η ομορφιά της, προσέλκυε την προσοχή τόσο των πλούσιων όσο και των φτωχών ανδρών από όλες τις γυναίκες της περιοχής. Λένε πως περνούσε τις μέρες της στο ταπεινό περιβάλλον των αγροτών, αλλά τα βράδια, με το καλύτερο λευκό φόρεμα της πρόσφερε συγκίνηση στους άντρες που την θαύμαζαν.
Οι νεαροί άνδρες με αγωνία περίμεναν την άφιξη της και χαιρόταν για την προσοχή που έδινε. Ωστόσο, η La Llorona είχε δύο μικρούς γιους που έκαμαν δύσκολο για εκείνη να περνά τα βράδια της έξω, και συχνά,να τους αφήνει μόνους τους, ενώ η ίδια συνευρισκοταν με τους κυρίους κατά τις βραδινές ώρες. Μια μέρα τα δύο μικρά αγόρια βρέθηκαν πνιγμένα στο ποτάμι. Μερικοί λένε ότι πνίγηκαν από αμέλεια της, αλλά άλλοι λένε ότι μπορεί να έχουν πεθάνει από το χέρι της.
Ένας άλλος θρύλος λέει ότι η La Llorona ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωή και έρωτα, που παντρεύτηκε έναν πλούσιο άνδρα ο οποίος τη γέμισε δώρα και προσοχή. Ωστόσο, οταν εκείνη του χάρισε δύο γιους, ο ίδιος άρχισε να αλλάζει, έγινε γυναικάς και έπινε αλκοόλ, συχνά αφήνοντας την για μήνες. Δεν νοιαζόταν για την όμορφη Μαρία και την κατέστρεψε όποτε η Μαρία άρχισε να αισθάνεται δυσαρέσκεια προς τα αγόρια.
Ένα βράδυ, ενω η Μαρία ήταν βόλτα με τα δύο παιδιά της σε ένα σκιερό μονοπάτι κοντά στο ποτάμι, ο σύζυγός της ήρθε με άμαξα και με μια κομψή κυρία δίπλα του. Σταμάτησε και μίλησε στα παιδιά του, αλλά αγνόησε τη Μαρία, και στη συνέχεια έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Μετά από αυτό η Μαρία βρέθηκε σε φοβερή οργή, και στράφηκε σε βάρος των παιδιών της και τα πέταξε στο ποτάμι. Δεδομένου ότι εξαφανίστηκαν κάτω από το ρεύμα, συνειδητοποίησε τι είχε κάνει και έτρεξε για να τους σώσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Η Μαρία έπεσε σε απαρηγόρητη θλίψη, και έτρεχε στους δρόμους ουρλιάζοντας και θρηνώντας.
Η όμορφη La Llorona τους θρηνούσε μέρα και νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν έτρωγε και περπατούσε κατά μήκος του ποταμού με το λευκό νυφικό της, ψάχνοντας για τα αγόρια της - ελπίζοντας ότι θα επιστρέψουν σε αυτήν.
Εκλαιγε ασταμάτητα, περιπλανώμενη στις όχθες του ποταμού και το φόρεμά της ήταν λερωμένο και σχισμένο. Συνέχιζε να αρνείται να φάει, μέχρι που έμοιαζε με σκελετό. Τελικά πέθανε στις όχθες του ποταμού.
Λίγο καιρό μετά το θάνατό της, το ανήσυχο πνεύμα της, άρχισε να εμφανίζεται στις όχθες του ποταμού Santa Fe όταν έπεφτε το σκοτάδι.
Το κλάμα και ο θρήνος της έγιναν κατάρα της νύχτας και οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να βγουν έξω στο σκοτάδι.
……..
Εκτος της παιδοκτονου Μήδειας (η τραγωδια του Ευριπίδη και ο μύθος έλεγε οτι, ο Ιάσων προδίδοντας την γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του λαμβάνει σε γάμο την Γλαύκη την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η δε Μήδεια προκειμένου να εκδικηθεί στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τόσο την νύφη όσο και τον πεθερό, στη συνέχεια, αφού σφάζει τα ίδια της τα παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της, με την βοήθεια άρματος που το σέρνουν πτερωτοί δράκοντες, απέρχεται στην Αθήνα), η La Llorona μοιάζει πολύ, με την αρχαία ελληνική ιστορία της δαιμονικής Λάμιας που είχε σχέση με τον Δία. Η Ήρα, η γυναίκα του Δία, όταν έμαθε για την σχέση, ανάγκασε τον Δία να την εγκαταλείψει τη Λάμια και τη τιμώρησε αναγκάζοντας την να φάει τα παιδιά της. Από ζήλια για την απώλεια των παιδιών της, η Λάμια κυνηγάει παιδιά και τα καταπίνει.
Στην μυθολογία απεικονίζεται άριστα σε τι βαθμό μανίας και αγριότητας μπορεί να φθάσει η απατημένη σύζυγος και σε πόση παραφροσύνη εκ της συζυγικής απάτης!!!!!
Το παραδοσιακό Μεξικάνικο τραγούδι από την Chavela Vargas:
Σαν ήταν το παιδί παιδί είχε έρθει η ώρα για ερωτήσεις: γιατι ειμαι εγώ και οχι εσύ; γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί; Που αρχίζει ο χρόνος και ο χώρος που τελειώνει; Δεν ειν η ζωή κάτω απ΄τον ήλιο όνειρο που λειώνει;
Είχε ξεκάθαρη την εικόνα του Παραδείσου και τώρα με το ζόρι την μαντεύει Στο νού του δεν χωρούσε η απουσία και σήμερα ριγάει στη σκέψη της...
