Σε τούτη την αμαρτωλή πόλη, ζώντας στη κόψη του ξυραφιού...
Ζώντας με τραγικότητα και ατελέσφορη θλίψη την κραυγαλέα πτώση...
Λυώνουν στην άσφαλτο τα μέταλλα της τεράστιας "μηχανής".
Απλώνεται παντού το μαύρομπλέ της νύχτας...
Μαύρα σακάκια και σκούρα καπέλα βολτάρουν στη δίνη της ασφάλτου.
Γλυστράνε σα φίδια οι σκοτεινές επιθυμίες.
Αλητεύει ο θάνατος τώρα!
Και...οι δρόμοι σκεπάστηκαν ήδη, απο το αλάτι που απέμεινε.
Tο αλάτι που απέμεινε απο τις βουτιές μας στις θαλάσσιες ψευδαισθήσεις.
Έτσι για να μας τρυπάει τα γόνατα!
Ας μη γονατίζαμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου