Ταξιδεύοντας σε βαθιά σιωπή...συλλογάται.
Τις βραχώδεις ερήμους των επιθυμιών της.
Τα φθινοπωρινά φύλλα των γενεθλίων της.
Τις χαμηλές πτήσεις των ονείρων της.
Κυμματίζοντας ελαφρά και ζωγραφίζοντας αχνά,
τις μέρες της αλλά και τ ατέρμονα δειλινά των σκέψεών της.
Σκαρφαλώνοντας στα ψηλόκορφα δυνατά δένδρα των πόθων της,
τα γυμνά απο απορίες.
Ομως...
Μόνο τα λαμπυρίσματα στην ομίχλη και
τα πεφταστέρια που αυλάκωσαν κάποτε έναν μωβ ουρανό, θυμάται...
Και την αίσθηση πως λούζεται απο λευκό φως,
κάτω απο τον καταρράκτη της λύπης της!
Η λύπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου