Ηταν νύχτα. Σχεδόν τέλος Σεπτέμβρη του 2015. Έβρεχε. Τι εβρεχε δηλαδή, καράκλες έριχνε! Ηταν ξαπλωμένη και πλήρως ντυμένη στο φτηνό ντιβάνι που πάνω του είχε ρίξει δύο-τρία παπλώματα για να εχει τη ψευδαισθηση οτι έχει στρώμα.
Μία λεπτή καρό κουβέρτα τυλιγμένη στα πόδια της, έκρυβε ένα ολόκληρο χάρτη απο σημάδια και ελιές στο δέρμα. Βαριόταν τρομερά!
Επιανε λοιπόν τότε το κινητό στα χέρια. Αυτό την έκαιγε, έτσι ωστε να το αφήνει λυσσασμένα δίπλα στο κομοδίνο, αλλά πάντα με τη χάρη ενός τσουρουφλισμένου πουλιού!
Ενα στριφτό τσιγάρο που μισόσβυνε στα δάχτυλά της σκεφτόταν αντι γι' αυτήν! Μισητή πόλη!
Αχ! Τι κάνεις σε τούτη την πόλη; Γίνεσαι αγενής; Γελάς αμήχανα και δυνατά μέχρι σκασμού;
Υπερβαίνεις τα όρια και τρέχεις στη παραλία για να πνιγείς άδοξα; Γίνεσαι απαίσια;
Ζεις την υπέροχη ζωή της αποτυχίας πνίγοντας τη θλίψη σ ένα αστείο;
Λα λα λα λα και ποστάρεις τραγουδάκι στο φβ;
Καμμία αληθινή έμπνευση! Μόνο αυτή. Αυτή η ενόχληση των επιθυμιών της να γυροφέρνει σε χιλιάδες στροφές...
Τα χέρια της κολλημένα με μαρμελάδα βύσσινο. Τα χείλη της σχισμένα και ματωμένα απο τη τελευταία αυτογροθιά της!
Οι λέξεις της, άτακτα και αδιόρθωτα παιδιά. Μειωμένη η λογική και σφραγισμένη η καρδιά.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που πνίγεται απο αηδία, ανιχνεύει ψήγματα αγάπης στο στήθος της.
Εκπλήσσεται και αυτομαγεύεται. Εισπνέει αλκοολούχα χαρά απο το βρεγμένο χώμα του διπλανού πάρκου, φτύνωντας την υγρασία των μαύρων δένδρων.
Μία λεπτή καρό κουβέρτα τυλιγμένη στα πόδια της, έκρυβε ένα ολόκληρο χάρτη απο σημάδια και ελιές στο δέρμα. Βαριόταν τρομερά!
Επιανε λοιπόν τότε το κινητό στα χέρια. Αυτό την έκαιγε, έτσι ωστε να το αφήνει λυσσασμένα δίπλα στο κομοδίνο, αλλά πάντα με τη χάρη ενός τσουρουφλισμένου πουλιού!
Ενα στριφτό τσιγάρο που μισόσβυνε στα δάχτυλά της σκεφτόταν αντι γι' αυτήν! Μισητή πόλη!
Αχ! Τι κάνεις σε τούτη την πόλη; Γίνεσαι αγενής; Γελάς αμήχανα και δυνατά μέχρι σκασμού;
Υπερβαίνεις τα όρια και τρέχεις στη παραλία για να πνιγείς άδοξα; Γίνεσαι απαίσια;
Ζεις την υπέροχη ζωή της αποτυχίας πνίγοντας τη θλίψη σ ένα αστείο;
Λα λα λα λα και ποστάρεις τραγουδάκι στο φβ;
Καμμία αληθινή έμπνευση! Μόνο αυτή. Αυτή η ενόχληση των επιθυμιών της να γυροφέρνει σε χιλιάδες στροφές...
Τα χέρια της κολλημένα με μαρμελάδα βύσσινο. Τα χείλη της σχισμένα και ματωμένα απο τη τελευταία αυτογροθιά της!
Οι λέξεις της, άτακτα και αδιόρθωτα παιδιά. Μειωμένη η λογική και σφραγισμένη η καρδιά.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που πνίγεται απο αηδία, ανιχνεύει ψήγματα αγάπης στο στήθος της.
Εκπλήσσεται και αυτομαγεύεται. Εισπνέει αλκοολούχα χαρά απο το βρεγμένο χώμα του διπλανού πάρκου, φτύνωντας την υγρασία των μαύρων δένδρων.
Και καθώς η ζωή ασκεί τη τέχνη της, ζωγραφίζοντας βρόχινους ιστούς στα τζάμια...
Ακινητοποιείται η σιωπή στο βάθος του ορίζοντα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου