Για ένα άδειο πουκάμισο...

 

 

Η νύχτα φώτισε τις αμφιλεγόμενες πορείες μας.Τώρα...που δεν χρειάζεται ο ήλιος για να στίβει, μεσ το μεσημέρι, τις αμμουδερές σκέψεις μας,θα ξαπλώσουμε στο κόκκινο ντιβάνι της ανείπωτης θλίψης μας και θα ερωτευτούμε το τέλος των σημείων...