Sin city...

Σε τούτη την αμαρτωλή πόλη, ζώντας στη κόψη του ξυραφιού...
Ζώντας με τραγικότητα και ατελέσφορη θλίψη την κραυγαλέα πτώση...

Λυώνουν στην άσφαλτο τα μέταλλα της τεράστιας "μηχανής".
Απλώνεται παντού το μαύρομπλέ της νύχτας...
Μαύρα σακάκια και σκούρα καπέλα βολτάρουν στη δίνη της ασφάλτου.
Γλυστράνε σα φίδια οι σκοτεινές επιθυμίες.
Αλητεύει ο θάνατος τώρα!



Και...οι δρόμοι σκεπάστηκαν ήδη, απο το αλάτι που απέμεινε.
Tο αλάτι που απέμεινε απο τις βουτιές μας στις θαλάσσιες ψευδαισθήσεις.

Έτσι για να μας τρυπάει τα γόνατα!

Ας μη γονατίζαμε....

Mια φορά θυμάμαι μ'αγαπούσες...τώρα σιωπή!

"......Ώσπου νύχτωνε και τ’ άστρα φώτιζαν σιγά σιγά το ακατανόητο του κόσμου….
Κι άξαφνα μια μέρα, όπως καθόμουν, αναπήδησα γιατί κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι αιώνια,
ήταν μάλιστα τόσοι πολλοί οι ηλίθιοι που μου εύχονταν στα γενέθλιά μου «χρόνια πολλά», που ξέχασα ολότελα πως μια μέρα θα πεθάνω – κι ύστερα είχα τόσα πράγματα να σκεφτώ:

τη νύχτα που ερχόταν, το διάβολο που σώπαινε, την πόρτα που δεν ωφελούσε, όσο για το μυστικό το είχα καλά ράψει στη φόδρα του παλτού μου, για μεγαλύτερη ασφάλεια όμως φώναξα έναν παλαιοπώλη και του πούλησα το παλτό, αλλά και πάλι ήμουν ανήσυχος,

«κι αν αυτοί στο τέλος ανακάλυψαν την αλήθεια» σκεφτόμουν, πήγα λοιπόν και πέταξα τα λεφτά στον υπόνομο – από τότε κοιμάμαι ήσυχος.

Τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν…
Kι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

A, έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου...."

ΤΟΥ Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ