Για τα φίδια....

Φίδια της χειμέριας νάρκης και
ερπετά της σύντομης άνοιξης...



"...Τα φίδια ζουν σε παλιές θλιμμένες γειτονιές,
και δεν μιλάνε για τη θλίψη τους πια....

Διαλέγουν λάθος μέρα και ώρα
και δεν φτάνουν ποτέ.

Τα χαράματα εξουθενωμένα και μοναχά γυρνούν για ύπνο
στη παλιά αυλή.

Σε μας μένει το χνάρι τους στην άσφαλτο, η διαδρομή.

Τα φίδια που λατρεύουν το ταπεινό,
άλλοτε γίνονται ήμερα φαντάσματα ξεκομμένα και ζεστά
και άλλοτε φαντάσματα άγρια και σκληρά που κουλουριάζονται,
δαγκώνουν την ουρά τους και πάν.

Τα φίδια συναντιούνται στο όνειρο και στον καπνό..... "

Απο το προοίμιο του Λευτέρη Ξανθόπουλου στο βιβλίο του
θανάση Σκρουμπέλου: "Τα φίδια - Το δείπνο - Στον Κολωνό" από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" (1981).

Οι σκέψεις μου έχουν αντικατασταθεί με κινούμενες εικόνες..

Όλα έγιναν ή γίνονται μέρος στο "Θέαμα".
Oι πιο επαναστατικές ιδέες,
γινηκανε και θα γινονται,
διαφημιστικά σποτ για και προς κατανάλωση,
γινηκανε ξερά συνθηματα σε πανώ για περιφορά,
γινήκανε εσωτερικά ουρλιαχτά...

H οποια θεσμισμένη εξουσία, πάντα χυδαία,
καθώς φαίνεται θα συνεχίσει, απεγνωσμένα,
να συγκαλυπτει και να αλλοιώνει ολες τις λέξεις και τις έννοιες...
Καθώς φαίνεται θα συνεχίσει, με ολα τα μεσα που διαθέτει -και δεν ειναι λίγα-
να ενδυναμωνει το κυρίαρχο φαντασιακό, αυτό...του ανθρώπου που έχει ως βασικό σκοπό της ζωής του να εργάζεται και να καταναλώνει εκτελώντας τις εντολές κάποιου αφεντικού, του ανθρώπου που αναγνωριζει παντού μόνο σύνορα, είτε αυτά τα σύνορα είναι εθνικά, είτε είναι άλλων μορφών, του ανθρώπου που σαν διανοούμενος στο τέλος ενσωματώνεται και συμπράττει με τουτο τον κοσμο των διαχωρισμών.

Και έτσι το "θέαμα" καλά βαστεί.....
Και η δική μας επανάσταση για τον καλύτερο δίκαιο κοσμο,
χάνεται στις μεταφράσεις...

Απο τη Νέα Υόρκη...στο Σαντιάγκο.

Το “Ποιητής στη Νέα Υόρκη” είναι ένα βιβλίο με ποιήματα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του ποιητή, για πρώτη φορά το 1940. Τα ποιήματα αυτού του βιβλίου γράφτηκαν στην πόλη της Νέας Υόρκης, το 1929-1930, όπου ο ποιητής έζησε ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια.

«Η Νέα Υόρκη μοιάζει απαίσια, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο πηγαίνω εκεί», εγραφε σ'εναν φίλο.

Έλεγε ακόμη οτι, «Η πόλη είναι βαβυλωνιακή, σκληρή και βίαιη», αλλά και «γεμάτη με υπέροχη σύγχρονη ομορφιά». Η Νέα Υόρκη είχε εκείνη την εποχή μιαν ανεπανάληπτη γοητεία.



Αυτή την περίοδο της μεγάλης φήμης ο Λόρκα κατελήφθη από μελαγχολία...
Ένα απο τα ποιήματα τα οποία έγραψε εκείνη την εποχή με τίτλο «Ο ποιητής στη Νέα Υόρκη» και που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης σε χαλαρή απόδοση Μιχάλη Μπουρμπούλη, είναι το “Φεύγω για το Σαντιάγο” (ή “Son de negros en Cuba” όπως αλλιώς είναι γνωστό το ποίημα.


Σαν γεμίσει το φεγγάρι
κι ασημένιο ρίξει πάγο,
με τον πυρετό στο αίμα
φεύγω για το Σαντιάγο.

Εκεί που ‘χουν τα κορίτσια
το κορμί από μαστίχα,
κι από το πολύ αψέντι
όλοι πνίγονται στον βήχα.

Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα
ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος,
φεύγω για το Σαντιάγο
κι όποιον θέλει ας πάρει ό Χάρος.

Νοσταλγία

"Μέσα απ΄το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε." (Κ.Κ.)



Απο τις ποιητικότερες σκηνές της ταινίας του Αντρει Ταρκόφσκι:
η "Νοσταλγία".

Και ...για τι πράγμα μιλάει η "Νοσταλγία";
Μα, για την έλλειψη δυνατότητας να ζεις,
για την απουσία ελευθερίας.
Και...πως δεν μπορείς να νιώθεις ευτυχισμένος μπροστά στη μιζέρια του κόσμου,
ιδίως οταν, δεν μπορεις να επικοινωνήσεις την πνευματικότητα σου...
Να συνειδητοποιείς βαθειά μέσα σου, πως είσαι παρείσακτος.
Να παρατηρείς τη ζωή των άλλων απο απόσταση, συντριμμένος απο τις αναμνήσεις.
Αποξένωση και ανικανότητα να ισορροπήσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και
την αρμονία που λαχταράς!

... "...Η ζωή με περιμάζεψε
σώο μες στη φτερούγα της,
κι η τύχη μου πάντα βαστάει,
μα αυτό δε φτάνει.

του Αρσένι Ταρκόφσκι,
από το βιβλίο του Αντρέι Ταρκόφσκι Σμιλεύοντας το Χρόνο

Ο ουρανός πάνω από την πόλη....

Der Himmel über Berlin : Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο...O πραγματικός γερμανικός τίτλος της ταινίας.

..ανατριχιάζω κάθε φορά που βλέπω τούτη την εξαιρετική σκηνή... αυτός ο καταπληκτικός μονόλογος, καθώς ο άγγελος μεταδίδει στον μελλοθάνατο τις σκέψεις και τις εικόνες του….

«…ο σταυρός του νότου, η μακρινή ανατολή, ο μεγάλος βορράς, η άγρια δύση….
Ο Αλμπερ Καμύ, το πρωινό φώς, τα μάτια του παιδιού, η βουτιά στον καταρράκτη,
….οι πρώτες σταγόνες της βροχής ήλιος….Το ψωμί και το κρασί…. ελπίζοντας για το Πάσχα….
Οι φλέβες των φύλλων, η χλόη καθώς φυσάει…το χρώμα από τις πέτρες… Τα χαλίκια πλάι στο ρέμα…..το όνειρο του σπιτιού μέσα στο σπίτι…
Ο ένας και μοναδικός που κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο …οι ειρηνικές Κυριακές …ο ορίζοντας …το φως του δωματίου από τον κήπο ….η νυκτερινή πτήση…
Κάνοντας ποδήλατο χωρίς χέρια …..ο όμορφος ξένος …ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η γυναίκα μου, το παιδί μου….


Εικόνες της ζωής τη στιγμή του θανάτου …μεγαλειώδες...