Τhe hollow men - T. Elliot

"....Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος,

όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό."





από εδώ:
http://aimof.blogspot.com/2010/11/blog-post_22.html

και το ποίημα του Ελιοτ

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

Είναι σκόρπιο και... τρομακτικό ...

... νοσούντες πλέον από τους συνήθεις ιούς της φοβίας και της ενοχής,
δεν κάνουμε κάτι άλλο από το να ...παραπαίουμε...
εντάξει η κατανόηση επήλθε, όμως...μετά τι;
τρομάζουμε;
ναι αλλά ας θυμηθούμε πως είναι πάντα τρομακτικός ο θάνατος των άλλων...και μέχρι εκεί!
βυθίζομαι στην γνώριμη σκέψη πως κυνηγώντας την ελευθερία δεν συνάντησα τίποτε άλλο παρά την αβάσταχτη ελαφρότητα ...
ερωτες, ιδεολογίες, αυταπάτες, προδοσίες,συγκρούσεις,συμφιλιώσεις,εγκατάλειψη, φυγή, μελαγχολία, διαψεύσεις...
όλα είναι εφήμερα!
φωτίζονται κάποτε από την γοητεία της νοσταλγίας, μα επιστροφή δεν υπάρχει και αυτό τα κάνει όλα επιτρεπτά και συγχωρητέα.
και αυτό το εφήμερο κάνει τη ζωή ανάλαφρη...τόσο ανάλαφρη που πετάει και εσύ δεν την προλαβαίνεις...
γι΄ αυτήν την απουσία βάρους που μας ξεριζώνει απο την "πραγματικότητα"..λέω!
αλλά μήπως δεν είναι εξίσου πραγματικό και αυτό;
έχει κάτι σημασία εν τέλει ;
μήπως...χμ.. να ανασηκώσουμε λίγο το βλέμμα αφού, ως γνωστόν, μέσα στο πηχτό σκοτάδι είναι που φαίνονται καλύτερα τα αστέρια;

Για τις μεταμoρφώσεις....

Ας μην αφορίσουμε, ως είθισται στις μέρες μας, το Σύστημα.
Ας ασχοληθούμε για λίγο μόνον με τις συνέπειες που υφίσταται αυτοί οι οποίοι μένουν εκτός. Ας προβληματιστούμε...απλά...
..με την διαφορετικότητα, την διαφοροποίηση, την διαφορά....το ξένο, το ανοίκειο.

"...One morning, when Gregor Samsa woke from troubled dreams, he found himself transformed in his bed into a horrible vermin...."

Η Μεταμόρφωση
Franz Kafka

Πως η ανάγκη έγινε σιωπή!

"...Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία.
Πως η ιστορία γίνεται σιωπή..."




Και τώρα εξουθένωση...
η ανάγκη έγινε σιωπή,
δίχως να μεσολαβήσει η ιστορία!
Δεν προλάβαμε τίποτα...
ούτε κιχ!!!

ΑΛΛΩΣΤΕ........

"Ο κόσμος είν' άλαλα σκότη κι αταξία,
στα πρώτα όρια που συναντά ο άνθρωπος.
Όμως, τ' αστέρια κιόλας κρύβοντας τα τοπία,
τονίζουνε το τέλειο σχήμα της τροχιάς τους."

Federico Garcia Lorca

Πρωινός Οίστρος

Και....έτσι όπως τανιόμουν και άνοιγα τα βαριά μου βλέφαρα το χάραμα, καθώς μάνιαζε ο αγέρας εκεί έξω, - αχ μελτέμι, μελτεμάκι μου, μελτεμέρα μου-και σκούπιζε με περισσό ζήλο ότι έβρισκε στο αξιοθρήνητο μπαλκόνι μας, τενεκεδένια ποτηστήρια, φύλλα ξερά αλλα και χλωρά, σφουγγαρόπανα, κουβάδες, κεριά αντικουνουπικά, κάλτσες, παπούτσια, σαγιονάρες, χαλάκια μπάνιου, ακόμη και πετρούλες και κοχύλια απο τις αξιομνηνόνευτες παραλίες των διακοπών μας, ένιωσα αυτόν τον φρικτό σφάχτη στον 4ο οσφυικό σπόνδυλο να με σταματά-ευτυχώς- απο την νιογέννητη πρωινή επιθυμία μου να βγω έξω και να αρχίσω να κυνηγώ -σαν συνοδός σκούπας- όλα τούτα τα ταλαιπωρημένα πεταμένα αντικείμενα.
Μωρέ, δεν γα...ούνται είπα μέσα μου! Αλλά ξαφνικά αυτολογοκρίθηκα μετάνιωσα για την απροσάρμοστη, παράλογη σκέψη μου και άρχισα να κάνω λογικές σκέψεις, όπως ...
μα τι λέω πως ειναι δυνατόν να γα...θούν τα αντικείμενα? Απο ποιόν διάολε, πώς? Και γιατί να στέλνω κάποιον/ους να πάνε να γα...θούνε και αυτό να θεωρείται αν οχι βρισιά, πάντως σίγουρα ενα ειδος ορισμού του κακού, σαν να τον στέλνω κάποιον στα πιο θαθιά έγκατα της κόλασης! Δηλαδή τι? Είναι κόλαση το γα..σι? Ρε που έχουμε φτάσει τέλος πάντων...στην τέλεια αντιστροφή? Αναποδογύρισε εντελώς ο κόσμος?

Φυσικά, δεν ήταν μόνον ο 4ος οσφυικός και ίσως και ο 5ος που με καθήλωσε στην ζεστή εμβρυική μου θέση με την λαχτάρα της επιστροφής στην μήτρα, νόου, ταυτόχρονα ένιωθα και αυτον τον σιχαμένο καύσο στα ρουθούνια μου να έρπει, αυτον που προμήνυε την εμφάνιση ενος μόνιμου συγκατοίκου στο σώμα μου αυτού του άθλιου βασανιστή ιού του επιχείλιου έρπη (απο ιατρικές ορολογίες σχίζω λέμε....). Τώρα τα βρήκαμε σκέφτηκα. Και ειναι και Δευτέρα και έχω πάρει και άδεια απο την δουλειά, ούτε που ήξερα γιατί την πήρα καθόσον δεν είχα φροντίσει ως φρόνιμο παιδί να βγάλω εισιτήριο, για κάπου βρε παιδί απο τις λίγες επιλογές που ειχα έστω, να μην ξοδέψω άσκοπα τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ!!!

Και τότε ένιωσα εκτος απο τον ερπητικης συμπτωματολογίας πονοκέφαλο, και αυτόν, αυτόν που λένε ψυχικό πόνο...αυτό το κούφιο κόχλασμα ντε, σαν ανθρακούχο ποτό που σβύνει μόλις χυθεί στο ποτήρι και που μαύρισε το μυαλό και έστειλε την λογική μου για πρωινές ασκήσεις στο πάρκο απέναντι!

Αχ πόσος χρόνος έχει χαθεί...γιατί να μετανιώνω για ότι δεν έχω κάνει και όχι για ότι έχω κάνει (αυτο ηταν η ας πούμε σοφή συμβουλή κάποιου κάποτε που δεν θυμάμαι πλέον).Γιατί να βουλιάζω σε θλιβερές σκέψεις τόσο εύκολα? Γιατί φοβάμαι, γιατί? ΓΙΑΤΙ?

Και έτσι, μεσα στην καταθλιπτική μου κρίση και καθώς αξιολύπητη στριφογύριζα στο κρεβάτι, κλαίγοντας για τον χαμένο χρόνο και κατηγορώντας τον εαυτό μου για την απαράδεκτη ανικανότητα του να διαφυλάξει αυτον τον τοσο πολύτιμο χρόνο, αίφνης επέστρεψε κεφάτη και φουλ στην σεροτονίνη η ΛΟΓΙΚΗ μου- εεεμ γιαυτήν που πήγε για τζόκινγκ ομιλώ- και μου ψιθυρίζει:

“Δεν έχουμε δικό μας παρά μόνον τον χρόνο” όπως έλεγε κάποιος Μπαλτάσαρ Γκραθιάν, Ισπανός ιησουίτης του 17ου.

Α! ωραία! Λέω κι εγώ διοτι μάλλον για κάτι άλλο χαμένο έκλαιγα και δεν το είχα συνηδητοποιήσει. Και συνεχίζει το μουρμουρητό της ακάθεκτη-διοτι στην λογική συναισθήματα δεν χωρούν έτσι πρεπει να ειναι άτεγκτη για να έχει κύρος.

“Αυτός ο πλούτος του ανθρώπου, ο χρόνος, δεσμεύεται-δεν ξοδεύεται και δεν αξιοποιείται-απο την εργασία”.

Αχαχα! Τέλεια! Διακοπές λοιπόν και ελεύθερος χρόνος ειναι ένα κομμάτι ζωής που μας ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΤΑΙ-μέσα στην θλιβερή πραγματικότητα της εργασίας!...

και συ...α εσύ είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τον “αξιοποιείς” όσο καλύτερα γίνεται, κακομοίρα μου διότι αν χάνεις και αυτό το κομμάτι, αλλοίμονο δεν σου αξίζει να σου παραχωρηθεί τίποτε πλέον!

Μάλιστα....κατα τάλλα θεωρείται οτι είμαστε ελεύθεροι, δυνατοί, αυτάρκεις, αυτόνομοι, αυτοκανονιζόμενοι, μπλα μπλα μπλακαι όλα ειναι θέμα βούλησης και οι επιλογές είναι δικές μας. ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ?

Ρε αι σιχτιρ απο εδώ!

Πόσο δική μου είναι η επιλογή ρεεεε, που κόβεται και ράβεται σύμφωνα με τις χιλιάδες επιλογές που γίνηκαν ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ -για το καλό μου φυσικά-για μένα και απο άλλους? Εεεε?

Ρε συ εγώ γουστάρω να αφιερώνω τον χρόνο μου στην Τέχνη και την Φιλοσοφία και αυτο που μου προσφέρεται ειναι η ελευθερία να επιλέξω που ουτε καν πως- θα ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ τον χρόνο μου ώστε να βάλω κι εγω η καψερή το λιθαράκι μου στο κτίσιμο της οικονομίας, να βάλω την “δύναμη” μου ώστε να κινηθεί η αγορά.

Άρα? Άρα τι? Μου λεηλάτησαν και μου λεηλατούν τον χρόνο μου. Ξύπνα ρεεε, το ξέχασες? Όχι, όχι δεν το ξέχασα, όσο νάναι μια οξυδέρκεια που και που με θυμάται και με επισκέπτεται...αλλά τι πρέπει να κάνω ωρέ για να κερδηθεί ο πραγματικός χρόνος εεε?

....Φυσικά αυτό που σταλήθεια θάθελα να κάνω είναι να μη νιώθω τύψεις για όλα τα αλλόκοτα πάθη μου και να μην είμαι με το ρολόι στο χέρι κυττάζοντας με αγωνία αν μπορώ να πέσω σε τούτη ή στην άλλη κραιπάλη διοτι πως θα προλάβω να επιστρέψω αλώβητη στην θλιβερή πραγματικότητα του γραφείου στην ώρα μου εεε πώς?

Αυτό που θα ήθελα να κάνω ειναι αυτό που κάνω τώρα. Να σκέφτομαι...να σκέφτομαι ...και ας σκέφτομαι ακόμη και μα...κίες!

...Αφού η “μόνη αληθινή πατρίδα της σκέψης είναι η τεμπελιά"!!!!!!!!!!!!!!!!

Ας ξαναθυμηθούμε αυτό το λυσσασμένο:

“Μη δουλεύετε ποτέ!”,

και το άλλο:

“Ο χρόνος είναι ο μόνος αφέντης αυτών που δεν έχουν αφέντες”.

Ξέχνα τις διακοπές...ΔΙΑΚΟΠΕΣ πφφφφ ξέχνα τις σου λέω!

“Λίγες μέρες σε ηλιόλουστες αμμουδιές και ο υπόλοιπος χρόνος στα βράχια των λογαριασμών” είπε κάποιος σοφός.

Άλλωστε σημασία έχει να βρίσκεις ότι σου δίνει χαρά και να πηγαίνεις προς τα κεί!

Έτσι και αφού η λογική μου με καθυσήχασε και παρακεταμόλη μου έδιωξε τους πόνους, σηκώθηκα επιτέλους και αγκάλιασα με τρυφερότητα και ευλάβεια το netbook έχοντας αποφασίσει να επικοινωνήσω την καλή μου πια διάθεση με άλλους καμμένους...εμμμμ σορυ, ηλιοκαμμένους ήθελα να πω, ( και μη διακοπευόμενους), στο διαδίκτυο.
“Digital διακοπές θα κάνω στο τραπέζι μου επάνω...”

"Time Won't Let Me" by The Outsiders
και "Με κομμένη την ανάσα" του Γκοντάρ




but better....

Το "τώρα" ειναι ο μόνος χρόνος που γνωρίζω...

Τώρα....συμμαζεύω όλες τις άβολες εικόνες,
ανακαλύπτω τις σκοτεινές γωνιές του μυαλού και ακούω λιγδιασμένα λόγια.
Ολα τα ρεμάλια σιωπηλά γερμένα στα λιπαρά πεζοδρόμια.
Επαναλαμβανόμενοι ήχοι που σαπίζουν κρεμμασμένοι απο κεραίες "αρχαίων" τηλεοράσεων.
Κουρέλια...μα τραγουδάμε.
Λασπουριά μας αγκαλιάζει και μας στριφογυρνά.
Χα!....προφανώς σας έχουν τελειώσει οι προτάσεις για έξυπνες αγορές!
Κλειδωμένοι στο πουθενά.Σα βάτραχοι πεταμένοι στο βραστό νερό!
Whispering...
KEEP THE STREETS EMPTY FOR ME......
...και εκεί γλιστρώντας, αρχίζει ο έρωτας των τρένων, αυτών των θαυμάσιων, υπέροχων σιδερένιων γιγάντων.
Κρύβουμε κάτω απο τις ιδρωμένες μασχάλες τα παγωμένα μας δάχτυλα και αναρωτιόμαστε που να ειναι άραγε εκείνα τα τρένα ...τα τρένα του έρωτα?

Το χάσμα...

Το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να ζεί κανείς και σ΄αυτό που πραγματικά ζεί είναι τόσο μεγάλο πλέον που έχουμε φτάσει να αμελούμε αυτό που πραγματικά γίνεται χάριν αυτού που θα έπρεπε να γίνεται...

I walk a lonely road
The only one that I have ever known
Don't know where it goes
But its home to me and I walk alone

I walk this empty street
On the Boulevard of broken dreams
Where the city sleeps
And I'm the only one and I walk alone
I walk alone
I walk alone

My shadows are the only one that walks beside me
My shallow heart is the only thing that's beating
Sometimes I wish someone out there will find me
Till then I'll walk alone

..η επιθυμία...

.....η άβυσσος της ανθρώπινης ψυχής, η οποία μπροστά στα μεγάλα της «επιθυμώ», γίνεται άλλη.....



τα λόγια που ακουγονται ειναι του ρώσου ποιητη Φιοντόρ Τιούτσεφ, σε ελεύθερη μετάφραση:

...Λατρεύω τα μάτια σου φίλε μου, που παιχνιδίζουν υπέροχα την στιγμή που τα ανασηκώνεις τυχαία και σαν κεραυνός στον ουρανό, αντικρίζεις φευγαλέα τον κόσμο….
Όμως, υπάρχουν, μάτια πιο ελκυστικά, αυτά που καθώς χαμηλώνουν, την στιγμή ενός παθιασμένου φιλιού, διακρίνεις μέσα από τα κλειστά τρεμάμενα βλέφαρα, την θαμπή φλόγα της επιθυμίας......

"I love your eyes, my dear
Their splendid sparkling fire
When suddenly you raise them so
To cast a swift embracing glance
Like lightning flashing in the sky
But there's a charm that is greater still
When my love's eyes are lowered
When all is fired by passion's kiss
And through the downcast lashes
I see the dull flame of desire"
by Fyodor Tyutchev ... a russian poet.
Also the lyrics from Björk's song "The Dull Flame of Desire" (released on her 2007 album Volta)

2010 ....ας ξαναθυμηθούμε για άλλη μια φορά...

Γεννιόμαστε δίχως να το έχουμε επιλέξει, σε έναν κόσμο όπου υποχρεωτικώς μας περιμένει η αλλοτρίωση. Είμαστε όχι μόνον δυνητικά άνθρωποι, αλλά επιπροσθέτως σε κατάσταση πλήρους αλλοτρίωσης, μία κατάσταση η οποία σαφώς δεν αποτελεί την λογική κατάληξη κάποιας φυσικής διαδικασίας. Η αλλοτρίωση σαν παρούσα μοίρα μας, έχει επιτευχθεί αποκλειστικά με την χρήση μίας εξωφρενικής ποσότητας βίας, την οποία επί αιώνες έχουν επιβάλει ανθρώπινα όντα επάνω σε άλλα ανθρώπινα όντα.

(Κείμενο από το βιβλίο toy Ronald David Laing «Η Πολιτική της Εμπειρίας και το Παραδείσιο Πουλί»)
.....
Σε τουτο τον κοσμο και "...κάτω απο το βαρος της εκμηδενιστικης δυναμης του μεταβιομηχανικου πολιτισμου και του διχως περιεχομενου ορθολογισμου ...."
πως ζούμε πια?
Θυμήθηκα...την τριλογία/ντοκυμαντερ της ζωης (στην γλωσσα των ινδιάνων Χόπι, Ζωή σημαίνει Κάτσι/Quatsi,)του Γκοντφρευ Ρέντζιο (Godfrey Reggio), γνωστα
ως:
Koyaanisqatsi (Ζωή σε Ανισσοροπία-1975/1982),



Powaqqatsi (Ζωή σε Μεταμόρφωση-1988),



Naqoyqatsi (Ζωή σε Πόλεμο-2002)....