... νοσούντες πλέον από τους συνήθεις ιούς της φοβίας και της ενοχής,
δεν κάνουμε κάτι άλλο από το να ...παραπαίουμε...
εντάξει η κατανόηση επήλθε, όμως...μετά τι;
τρομάζουμε;
ναι αλλά ας θυμηθούμε πως είναι πάντα τρομακτικός ο θάνατος των άλλων...και μέχρι εκεί!
βυθίζομαι στην γνώριμη σκέψη πως κυνηγώντας την ελευθερία δεν συνάντησα τίποτε άλλο παρά την αβάσταχτη ελαφρότητα ...
ερωτες, ιδεολογίες, αυταπάτες, προδοσίες,συγκρούσεις,συμφιλιώσεις,εγκατάλειψη, φυγή, μελαγχολία, διαψεύσεις...
όλα είναι εφήμερα!
φωτίζονται κάποτε από την γοητεία της νοσταλγίας, μα επιστροφή δεν υπάρχει και αυτό τα κάνει όλα επιτρεπτά και συγχωρητέα.
και αυτό το εφήμερο κάνει τη ζωή ανάλαφρη...τόσο ανάλαφρη που πετάει και εσύ δεν την προλαβαίνεις...
γι΄ αυτήν την απουσία βάρους που μας ξεριζώνει απο την "πραγματικότητα"..λέω!
αλλά μήπως δεν είναι εξίσου πραγματικό και αυτό;
έχει κάτι σημασία εν τέλει ;
μήπως...χμ.. να ανασηκώσουμε λίγο το βλέμμα αφού, ως γνωστόν, μέσα στο πηχτό σκοτάδι είναι που φαίνονται καλύτερα τα αστέρια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου