Οταν "πατρίδα" είναι ο φόβος......

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα 'ταν αγγένητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε και ο αγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω που πατώ και που πηγαίνω.

Εδώ το υπόλοιπο...

ΣΑΜΠΟΤΑΖ.......

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Το τρένο με τις κούκλες των ενοχώνκαι των αραχνιασμένων παραμυθιών
το λένε Happy-End-Express για καμουφλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Οι κούκλες καθισμενες ζευγαρωτά
κρατώντας χαλασμένα ζαχαρωτά
μέσα σε ροζ και χρυσαφένια αμπαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς Ίσως να'ρθουν άλλα παιδιά με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Ζευγάρια κουρδισμένα, μηχανικά
συμβόλαια κρατώντας ερωτικά
χαμογελάνε πίσω απ΄ τα στραβουαλάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα τους κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών
και των αραχνιασμένων παραμυθιών
μέσα μας εχει χαραχτεί σαν τατουάζ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ! Θα του κάνουμε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Για την βία......

Για τους ανθρώπους των ΜΜΕ και της εξουσίας βία είναι μόνο ό,τι καταστρέφει την ευταξία.





Για μας όμως:

ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.

ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.

ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.

ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.

ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.

ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.

ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.

ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.

ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τί σου ζητάμε;»

εδώ περισσότερα

....

"......Επιστολή των φίλων του Αλέξη στα ΜΜΕ...

"......ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας............"

Σκέψεις που ξεπηδούν μετά την δίνη ..... της οργής!

Τελικά..........πως μας πείθει η εξουσία…?

Με ποια επιτέλους εκπληκτική συνταγή?

Μήπως απλά…με το να γίνεται ο καθένας δήμιος του ίδιου του εαυτού του!!

Μήπως με το να νομίζει ότι ζει και διαφεντεύει το σώμα σου ενω δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μικρό τμήμα του μεγαλόπνοου σχεδίου ανάπτυξης κάποιας πολυεθνικής?

Άραγε, αυτή δεν είναι η αρχή επιβίωσης όλου του συστήματος και της εξουσίας του.

Τελικά καθώς φαίνεται, η «πλύση εγκεφάλου» και η «κοινωνία του θεάματος» κέρδισαν τα πάντα. Αυτό που ζει και βασιλεύει είναι το χρήμα. Όλα απορρέουν απ΄ αυτό και όλα εκεί καταλήγουν...

Η κυριαρχία του κέρδους είναι αυτή που φέρνει τον μηδενισμό της ζωής και της σκέψης και όπου καθετί αντεστραμμένο θεωρείται ότι είναι θεμιτό.

Όμως η απελπισία συσσωρεύτηκε και μέχρι τώρα, ότι ξόρκιζε η φρενίτιδα της κατανάλωσης δεν συμπιέζεται πλέον.

Αυτή η λατρεία του χρήματος είναι που σήμερα πια, εδραίωσε, εκτός από την συνενοχή, ακόμα και την "πνευματική" κατα κάποιο τρόπο συγγένεια ανάμεσα στον εγκληματία και τον στυγνό κερδοσκόπο που συσσωρεύει τα οφέλη του, καταστρέφοντας το κοινωνικό καλό.

Τώρα που εγκαθιδρύθηκε πλέον η προκατάληψη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να δράσει με αυτόνομο τρόπο και να δημιουργήσει τη δική του μοίρα, τώρα που οι πελατειακές σχέσεις στην πολιτική έχουν διαφθείρει εντελώς τις «δημοκρατίες» και που οτιδήποτε βρίσκεται πλέον κάτω από την αόρατη εξουσία των πολυεθνικών και της οικονομίας, οι ιδέες και οι πεποιθήσεις γινήκανε κενές νοήματος. Το μόνο που κάνουν είναι να συναρπάζουν πλήθη γεμάτα τυφλή απελπισία και δυσφορία, αρπακτικότητα, που αναζητούν αγωνιωδώς μιας δουλική απασχόληση, με την εντύπωση μιας παράλογης ύπαρξης.

Σήμερα που ο καθένας ωθείται στον παραλογισμό της ανυπαρξίας του, μόνον η επιθυμία για αυθεντική ζωή μπορεί να γίνει ο άνεμος που θα σηκώσει ψηλά τον κόσμο μας.

Αυτή η ζωή, με την έννοια της αγάπης, της φιλίας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης της επιθυμίας για ευτυχία και της απόλαυσης της γνώσης.

ΑΛΛΟ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ .....ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!

Θαρρώ πως χρειάζεται και η ελαφρότητα της σκέψης…μια κάποια ελαφριά αύρα που να την ανασηκώνει…….

Στην ζωή, είναι αβάσταχτα ελαφρύ κάποιες φορές, κι άλλες φορές είναι αβάσταχτα βαρύ το φορτίο. Οι έγνοιες μας, οι φροντίδες μας, οι υψηλές αλλά κι οι ταπεινές αποστολές μας. Άλλοτε το ταξίδι είναι περιπέτεια, κι άλλες φορές αβάσταχτα βαρετό και ανιαρό. Άλλοτε χαρούμενο και άλλοτε στεγνό και πικρό. Άλλοτε δοκιμαζόμαστε σε θύελλες και άλλοτε σε αεράκια.

Λέμε πως έτσι είναι η ζωή, ή λέμε πάλι πως έτσι κάνουμε τη ζωή, ανάλογα με το βλέμμα που διαλέγουμε να έχουμε απέναντί της; Μαθαίνεις, ξεμαθαίνεις, γράφεις, σβήνεις, προχωράς, σταματάς, πότε με παρέα, πότε μόνος σου, κι όσα μαζεύεις, σιγά σιγά τ’ αφήνεις ελεύθερα. Αφήνεις πίσω σου το παρελθόν, αφήνεις πέρα τις εχθρότητες, αφήνεις προσκολλήσεις κι εξαρτήσεις, αφήνεις τα αβάσταχτα φορτία, γίνεσαι ταξιδευτής χωρίς φορτίο, ανάλαφρος, χωρίς σκέψεις, προσδοκίες και σενάρια, μόνο το «είναι» σου αφήνεις να υπάρχει, και ίσως τότε παύει πια να είναι αβάσταχτο.

Το βάρος της ζωής και η αξία της ζωής για τον καθένα είναι διαφορετικά, η ζωή όμως έχει μιαν «αβάσταχτη ελαφρότητα».

Και αφού ζούμε μόνο μία φορά, τα πάντα μετρούν στην καθημερινότητά μας και στον τρόπο που τη βιώνουμε. Γι' αυτό και η ζωή αποκτά ένα άλλο βάρος για τον καθένα.

…..η ύπαρξη προηγείται της ουσίας…. και έτσι χάνεται….. η ουσία

Εδώ μέσα όμως, στο ίντερνετ, είναι σαν ένα θέαμα, ένα θεατρικό έργο όπου οι «πρωταγωνιστές» νομίζουν κάποιες φορές ότι με την δράση των λόγων τους ζουν αληθινά και ότι συνθέτουν έναν «κόσμο» που στο τέλος παρουσιάζεται ενιαίος μεν αλλά πεπερασμένος, βαρύς παρά την ελαφρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, ένας κόσμος που φεύγει και δεν επιστρέφει.

Η στάση των ανθρώπων στη ζωή θα έπρεπε να εμπνέεται από δημιουργικότητα…και λέμε γιατί όχι και εδώ……στο ιντερνετ!

Αν λάβουμε υπόψη την «τέχνη του παραδόξου», το πού σταματάει το σοβαρό για να παραχωρήσει τη θέση του στο επιπόλαιο, και αντιστρόφως, βρίσκεται μέσα σ’ ένα παιχνίδι εναλλαγών όπου συναντιόνται το όνειρο, η σκέψη, η ποίηση, η ιστορία. Και ο συνδυασμός της σοβαρότητας με την αφέλεια.

Εδώ στο ίντερνετ επειδή επιθυμούμε, η ουσία να προηγείται της ύπαρξης…χάνεται… η ύπαρξη