Τι αγαπάμε? τι είναι δικό μας? τι είναι ξένο? τι ειναι αλληλεγύη ? τι είναι πραγματικότητα?
Χρόνος...
Ολα με το χρόνο συναθροίζονται,
συσσωρεύονται,
δημιουργούνται,
μεταμορφώνονται.
Ο πανδαμάτωρ χρόνος!
Τίποτα δεν είναι σταθερό και βέβαιο.
Ολα μεταβάλλονται.
"Τα πάντα ρει" που έλεγε κι ο σκοτεινός!
Οτι αγαπώ σήμερα,
αύριο δεν θα είναι αυτό που αγαπώ, αλλά κάτι άλλο.
Και εμείς πασχίζουμε να κρατήσουμε την άμμο στη χουφτα μας!
Το μόνο σταθερό για το καθένα μας ειναι το "κέντρο" του.
Το είναι του. Η ουσία του.
Μέχρι το τέλος του.
Μέχρι την εξαφάνιση της ανθρώπινης συνείδησης του.
Αυτή η "τέταρτη διάσταση", που την ορίζουμε και μας ορίζει....
Μέσα στο δικό μας χρόνο χωράνε όλα ή τίποτα.
Μέσα στον χρόνο μας,
αγγίζουμε όρια,
διευθετούμε,
αγαπάμε,
μισούμε,
συνθέτουμε και
στο τέλος, διαλύουμε.
Το παράλογο παντού παρόν.
Αλλά και η λογική παντού,
αγκομαχώντας να βάλει τάξη στ' απροσδόκητα.
Και...η ζωή μας,
που είναι μόνο δική μας,
προχωρά αμέριμνα.
Άλλοτε αβασάνιστη
κι άλλοτε στο έπακρο βασανισμένη.
Δε ξέρω αν πονάω ή δεν πονάω.
Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή οχι.
Δεν ξέρω, πόσο και τι, χάνω ή κερδίζω.
Ούτε ακίνητη αλλά ούτε και συνεχόμενα μεταβλητή.
Κάποτε, απλά στέκομαι το χάραμα,
στο αμυδρό φώς
και ενστικτωδώς αφουγκράζομαι
το χρόνο να πηγαινοέρχεται!
Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν.
Ατέλειωτες αίθουσες αναμονής ξεπροβάλλουν.
Πουλιά πετούν περα-δώθε.
Δένδρα καταπράσινα χαιρετίζουν,
λουσμένα στο φώς του ήλιου.
Σύννεφα λευκά ή γκρίζα στον ουρανό
προχωρούν ανερμάτιστα.
Λέξεις χύνονται στο μυαλό και σκορπούν θλίψεις.
Μουσικές γεννούν χαρές.
Προσευχόμαστε στο άγνωστο.
Και όσο κι αν κυκλώνουμε το άγνωστο,
στο τέλος άγνωστο μένει.
* ο πανδαμάτωρ χρόνος: ο χρόνος που τα δαμάζει όλα, που τα νικάει όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου