"Τα καλοκαίρια μας πικρά ..."

"Τα καλοκαίρια μας πικρά κι ατέλειωτοι οι χειμώνες..."

Συμφιλίωση με την παροδικότητα της ζωής.
Κατανοώντας και αγνοώντας ταυτόχρονα.
Μη αντέχοντας την ακινησία.
Παραδομένοι στην κίνηση.

Μέσ στην στενότητα του κόσμου,
χορεύοντας την απαλλαγή απ τον πόνο.
Χορεύοντας τη μνήμη κάποιας ιερής δυστυχίας.
Σαν ναρκισσευόμενοι προπαίτες.

Παρόντες πάντα στην ασχήμια.
Αποπλανημένοι απο τους ρόλους,

αποκοιμισμένοι απο τη πλήξη,
τρέφοντας το θυμό μας.

Επιδεικνύοντας εξαίρετη διορατικότητα,
εκπίπτουμε σε ασύμφορες επιθυμίες.
Συμφοριασμένοι στα άγρια τοπία της μητρόπολης,
τα βυθισμένα στην ανατολίτικη μοιρολατρία.

Χάθηκα...

-Εχετε χαθεί;

-Ναι...



-Επειδή δεν ξέρουμε πότε θα πεθάνουμε τείνουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή σα μία αστείρευτη πηγή. 

Πράγματα συμβαίνουν μόνο κάποιες φορές, τόσο λίγες στ αλήθεια!
Πόσες φορές θυμόμαστε ένα απόγευμα απο την παιδική μας ηλικία; 

Ένα απόγευμα που είναι πολύ βαθιά μέρος της ζωής μας, που δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως αυτό; 

Ίσως ακόμη 4 ή 5 φορές; 

Ίσως ούτε καν τόσες; 

Πόσες φορές θα δούμε το γιομάτο φεγγάρι ν ανατέλλει; 

Ίσως 20; 

Κι όμως μοιάζουν ανεξάντλητες!

Paul Bowles - The sheltering sky (1949)