Τα αισθησιακά πλοκάμια ή η ερωτική αναπαράσταση των χταποδιών στην τέχνη...

Είναι δύο και τυλίγουν με τα ροζ πλοκάμια τους μια επιδερμίδα λευκή σαν το γάλα. Ενώ το ένα γεύεται την ηβική αύλακα της κοιμισμένης γυναίκας, το άλλο τη φιλοδωρεί μ’ ένα άγριο φιλί την ώρα που αρπάζει τη θηλή της. Τα μάτια κλειστά, το στόμα μισάνοιχτο, το ρεμβώδες θήλυ γραπωμένο απ’ τα χταπόδια έχει μια έκφραση ανεξιχνίαστη, σαν αξεδιάλυτος κόμπος καμωμένος από ηδονή, όνειρο και πόνο.



Έχοντας δει το φως το 1814 από τα πινέλα του Ιάπωνα Katsushika Hokusai, η ξυλογραφία αυτή, η οποία φέρει τον τίτλο «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά» παραμένει εδώ και δύο αιώνες μία από τις πιο αινιγματικές περιπτύξεις της ιστορίας της Τέχνης. Σε σημείο που, σιγά-σιγά, γητεμένη από αυτό το έργο πέραν κάθε σύμβασης, η Ιαπωνία βλέπει να αναπτύσσεται με εκπληκτικό τρόπο μια μορφή ερωτισμού βασισμένη στα πλοκάμια: είναι το «shokushu».
«Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα»

Διότι, όταν ζωγραφίζει «Το όνειρο της γυναίκας του ψαρά», ο Χοκουσάι επωφελείται του πολύ ιδιαίτερου κλίματος της περιόδου Edo (1603-1868). Κλεισμένη στον εαυτό της και τις παραδόσεις της, η ιαπωνική κοινωνία επιδεικνύει μια απίστευτη ανεκτικότητα απέναντι στα χαρακτικά και ιδιαίτερα τα «shungas», την ωμά σεξουαλική εκδοχή τους

....................................................................

Μυστηριώδες, αισθησιακό και γραφιστικό, το χταπόδι δεν σταματά να αποθέτει τις βεντούζες του στο φαντασιακό μας και να ξεδιπλώνει τα ρόδινα μέλη του μέσα στο μυαλό των θαυμαστριών του Χοκουσάι. Διότι, ασυζητητί, απέναντι στην ερωτική δύναμη ενός τέτοιου έργου, πολλές είναι εκείνες που θ’ αναστενάξουν όπως η γυναίκα του ψαρά.

Και συνεχίζοντας με την ερωτική αναπαράσταση των χταποδιών στην τέχνη.......


Hajime Sorayama: Υπερρεαλισμός στη χώρα των σούσι.

Τη δεκαετία του ’80, γεννιούνται τα mangas, και ειδικά τα λεγόμενα «Hentai», αφιερωμένα εξ ολοκλήρου στην πορνογραφία και λοιπές ανηθικότητες, ορισμένοι καλλιτέχνες αρχίζουν να αναρωτιούνται πώς θα αποφύγουν τη λογοκρισία. Μέγας πρωτοπόρος του είδους, με το εμβληματικό του manga «Urotsukidōji», ο Toshio Maeda. Είναι ο πρώτος που εισήγαγε στα hentai τη μεταφορά των πλοκαμιών.
«Τα πλοκάμια μπορούν να διεισδύσουν μέσα στις γυναίκες πολύ πιο εύκολα. Είναι μακριά, ευλύγιστα και ακούραστα. Σε τελική ανάλυση, αντιπροσωπεύουν αυτό που πολλοί άντρες ονειρεύονται»

Τέλος εμφανίζονται τα πλοκάμια και στο μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν του Ιταλού κομίστα Paolo Serpieri, μέσω της απολύτως εμβληματικής και καβλωτικής Ντρούνα (1985).





Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/empneusi/terata-me-plokamia-erethizoun-sexoualika/ ]

Χταποδικά σε εικόνες...4

Χταποδικά σε εικόνες...3

Xτενίστηκα....

coup octacoup θα έλεγε κάποια...

Αλλά και ...

ωραιότατος μεζές για ούζο !

ειπαν μερικοί...

Τσίμπα ένα μεζέ κι εσύ μπορείς.......

Χταποδικά σε εικόνες...2

Χταποδικά σε εικόνες...1

Θέλω να ταξιδέψω, 

θέλω να ταξιδέψω, 

θέλω να ταξιδέψω, 

θέλω να ταξιδέψω!!!!!!

Θέλω να ταξιδέψω με όλα τα χταπόδια του κόσμου αλλά.....

Δεν θέλω "γευστικά" ταξίδια!
Ποτέ δεν θα ήθελα χταπόδι με καραμελωμένα κρεμμύδια.
Επουδενεί χταπόδι καρπάτσιο!
Πως να καταβροχθίσεις ένα σκοτωμένο πλάσμα που έχει μοναδικό DNA ας πουμε; Που διαθέτει "έξυπνα" πλοκάμια με νευρωνικά κύτταρα σα μικρούς εγκεφάλους;
Άλλωστε δεν νιώθω σαν το αφεντικό του πλανήτη όπως νομίζει αυτάρεσκα ο άνθρωπος οτι είναι!

Θέλω να ταξιδέψω...

μέσα σε αρχαία όνειρα, 

εκεί που θαλάσσια τέρατα, σα χταπόδια, καταπίνουν ολόκληρα πλοία! 

Να κάνω λογοτεχνικές ανασκαφές, για να θυμηθώ τους "Πειρατές της Καραιβικής" και τον διαβολικό χταποδάνθρωπο τον κάπταιν Τζόουνς, ή την "Άβυσσο" του Κάμερον.
Να σουλατσάρω θριαμβευτικά στ απύθμενα βάθη των ωκεανών θέλω, 

να ταξιδέψω στην κατανόηση του κόσμου, 

να καταδυθώ στο βάθος του άγνωστου!
Να συλλεξω εικόνες για να διηγούμαι χταποδοιστορίες κάτω απο το φώς του φεγγαριού....

Η Μεταμόρφωση, Φ.Κάφκα

Η Μεταμόρφωση, Φραντς Κάφκα.

One morning, when Gregor Samsa woke from troubled dreams, he found himself transformed in his bed into a horrible vermin........

<< << Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωινό από κακό όνειρο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε γιγάντια κατσαρίδα. Ήτανε ξαπλωμένος ανάσκελα, πάνω στη σκληρή ράχη του που 'μοιζε με πανοπλία κι όταν σήκωνε λιγάκι το κεφάλι του μπορούσε να δει την τουρλωτή καφετιά κοιλιά του που 'τανε χωρισμένη σε σκληρές καμπυλωτές δίπλες και που μόλις συγκρατούσε τα σκεπάσματά του για να ξεγλιστρήσουν τελείως από πάνω του. Τα πολυάριθμα ποδάρια του, που ήταν αξιοθρήνητα λεπτά σε σύγκριση με το υπόλοιπο κορμί του, ταλαντεύονταν ανήμπορα μπροστά στα μάτια του.

Τι μου συνέβη; Συλλογίστηκε. Όνειρο, δεν ήταν. Η κάμαρή του, μια συνηθισμένη ανθρώπινη κρεβατοκάμαρη, μόνο κομμάτι πιο μικρή απ' το κανονικό, κειτόταν ήσυχη ανάμεσα στους τέσσερις γνώριμους τοίχους της. Πάνω απ' το τραπέζι, όπου ήταν σκορπισμένα ανάκατα κάτι δείγματα από υφάσματα —ο Σάμσα ήταν περιοδεύων πωλητής—, κρεμόταν η εικόνα που 'χε κόψει τελευταία από 'να εικονογραφημένο περιοδικό που την είχε βάλει σε μιαν όμορφη επίχρυση κορνίζα. Η εικόνα παρίστανε μια κυρία με γούνινο καπέλο και γούνινη εσάρπα, που καθόταν στητή κι άπλωνε προς το μέρος του θεατή ένα πελώριο γούνινο μανσόν που μέσα του χανόταν ολόκληρο το χέρι της απ’ τον αγκώνα και κάτω.

Τα μάτια του Γκρέγκορ γύρισαν έπειτα στο παράθυρο και ο συννεφιασμένος ουρανός —θαρρείς πως άκουγες τις στάλες της βροχής να χτυπάνε στο περβάζι του παραθύρου— τον έριξε σε βαριά μελαγχολία. Γιατί να μην κοιμηθώ λιγάκι περισσότερο και να λησμονήσω όλες ετούτες τις ανοησίες, συλλογίστηκε αυτό όμως δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε συνηθίσει να κοιμάται γυρισμένος προς τα δεξιά και τώρα, στην κατάσταση που βρισκόταν, ήταν αδύνατο να στρίψει. Όσο κι αν πάσχισε να στρίψει προς το δεξί του πλευρό, δεν τα κατάφερε· ξανακυλούσε πάλι στ' ανάσκελα. Δοκίμασε τουλάχιστον εκατό φορές, έκλεινε τα μάτια για να μη βλέπει τις αγωνιώδεις κινήσεις των ποδιών του και τα παράτησε μόνον όταν άρχισε να νιώθει στο πλευρό έναν απροσδιόριστο πόνο, που ίσαμε τότε του ήταν άγνωστος.

Θεέ μου, συλλογίστηκε, τί εξοντωτική δουλειά πήγα και διάλεξα! >> >>

Ας υποθέσουμε οτι κάποια στιγμή, ο καθωσπρέπει, ο ευνουχισμένος, ο αλλοτριωμένος και o εν τέλει αδιάφορος κοινωνικά άνθρωπος, μπορεί να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει την μεταμόρφωση του σε "σιχαμένο έντομο"...

Αλλα και πάλι, δεν θα δυσανασχετήσει με την "μεταμόρφωση" του, θα δεχτει την όποια "τιμωρία" και την όποια αποβολή ή επιβολή αγόγγυστα...

Guy Debord-Critique De La Separation-Κριτική του διαχωρισμού...

Guy Denning art

..................................................................
Άφησα τον καιρό να αποφασίσει. Άφησα αυτο που έπρεπε να υπερασπιστώ...

Το πρόβλημα συνεχίζει να τιθεται τα δεδομένα του μπλέκονται,
πρέπει να καταφύγουμε σε άλλα μέσα.

Αυτό το άμορφο μηνυμα δεν έχει κανένα λόγο για να τελειώσει,
οπως δεν ειχε και κανέναν λόγο για να αρχίσει....

"....Δεν ξέρει κανείς τι να πει.
Η συνέχεια των λέξεων επαναλαμβάνεται και οι χειρονομίες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους.
Εξω απο μας.
Υπάρχουν βέβαια κυριευμένες συμπεριφορές.
Αποτελέσματα που μπορούν να ελεχθούν.
Πολύ συχνά είναι διασκεδαστικό.
Αλλά,
τόσα και τόσα πράγματα που επιζητήθηκαν δεν έγιναν εφικτά.
Ή έγιναν εν μέρει. Ή όχι όπως το νομίζαμε.
Τι είδους επικοινωνία θελήσαμε ή γνωρίσαμε ή μόνον προσποιηθήκαμε;

Ποιό πραγματικό σχέδιο χάθηκε;

Η πραγματικότητα ειναι το ανικανοποίητο.........."