Πλοκάμι Νο 8 - Χαμένες εικόνες μιας κοινωνίας σε σύνθλιψη.

Ούτε ποίηση στους δρόμους, ούτε μυστήρια.
Ούτε ινδιάνικα σύννεφα καπνού,
ούτε χρυσά δισκοπότηρα και κόκκινοι δράκοι.
Ούτε μαγευτικοί ήχοι δασών,
ούτε χιουμοριστικές φράσεις ξωτικών.
Χαμένη κάθε γοητεία!

Μόνο αθλιότητα και πόνος,
Πόνος που περιγράφεται εύκολα,
γιατι εχει εναν ήχο μονότονο, όπως κάθε πόνος.
Είναι και τόσο κοινότυπη η θλίψη!
Σε σύνθλιψη και αργό ξεθώριασμα η χαρά.
Και ο θάνατος πάντα ένας, αλλά παντού!

Κι αυτή...
Λησμονημένη και λησμονώντας,
ακουμπά τα σγουρά της μαλλιά
σε αόρατα περίτεχνα βράδυα!
Αφήνοντας παντού το χρώμα τους.
Έτσι ασπρίζει σαν χιόνι που σέβεται τον εαυτό του,
και γι αυτό πέφτει αργά.

Κι εσυ άνδρα μάθε πως όσο καλά και να κρύβεσαι,
δεν έχει καμμία σημασία αν δεν θέλει αυτή
να παίξει το "κρυφτό"!

Ελαστικά χταπόδια πρόσδεσης γινήκαμε....

Και Μαρτίτσια... χταποδίσια θα κρεμαστούμε στις αμυγδαλιές!

Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης,
ο ποχει κόρη ακριβή που ο ήλιος να μη τη ιδεί!
Ηρθε ο Μάρτης ...η άνοιξη όχι ακόμα!