Πλοκάμι Νο 8 - Χαμένες εικόνες μιας κοινωνίας σε σύνθλιψη.

Ούτε ποίηση στους δρόμους, ούτε μυστήρια.
Ούτε ινδιάνικα σύννεφα καπνού,
ούτε χρυσά δισκοπότηρα και κόκκινοι δράκοι.
Ούτε μαγευτικοί ήχοι δασών,
ούτε χιουμοριστικές φράσεις ξωτικών.
Χαμένη κάθε γοητεία!

Μόνο αθλιότητα και πόνος,
Πόνος που περιγράφεται εύκολα,
γιατι εχει εναν ήχο μονότονο, όπως κάθε πόνος.
Είναι και τόσο κοινότυπη η θλίψη!
Σε σύνθλιψη και αργό ξεθώριασμα η χαρά.
Και ο θάνατος πάντα ένας, αλλά παντού!

Κι αυτή...
Λησμονημένη και λησμονώντας,
ακουμπά τα σγουρά της μαλλιά
σε αόρατα περίτεχνα βράδυα!
Αφήνοντας παντού το χρώμα τους.
Έτσι ασπρίζει σαν χιόνι που σέβεται τον εαυτό του,
και γι αυτό πέφτει αργά.

Κι εσυ άνδρα μάθε πως όσο καλά και να κρύβεσαι,
δεν έχει καμμία σημασία αν δεν θέλει αυτή
να παίξει το "κρυφτό"!

Ελαστικά χταπόδια πρόσδεσης γινήκαμε....

Και Μαρτίτσια... χταποδίσια θα κρεμαστούμε στις αμυγδαλιές!

Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης,
ο ποχει κόρη ακριβή που ο ήλιος να μη τη ιδεί!
Ηρθε ο Μάρτης ...η άνοιξη όχι ακόμα!

"Ως εδω, όλα καλά...."

Ο κοινωνικός αποκλεισμός και η απροκάλυπτη συνεχής καταστολή απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα είτε αδύναμη σαν τους προσφυγες/μετανάστες, ειτε μικρή και μη αποδεκτή απο τη κοινή γνώμη, έχουν μεγαλώσει τόσο πολύ το φόβο στη κοινωνία. Και έτσι τρέφεται πλέον ο γνήσιος, ο χωρίς μάσκες φασισμός!
Τι ειναι σωστό να κάνεις; Να ενστερνισθείς τις πεποιθήσεις των πολλών, αυτές που επιβάλλονται απο την εξουσία, να περιχαρακωθείς στον εαυτό σου και να βλάπτεις μόνο εσένα, ή να εκδικηθείς το θάνατο με θάνατο?
Τελικά, είναι θέμα τύχης η επιβίωση, είτε βάλεις λάδι στη φωτιά είτε βάλεις νερό στο κρασί!
Ετσι κι αλλιώς οταν μια κοινωνία βρίσκεται σε πτώση και καθώς πέφτει επαναλαμβάνει στον εαυτό της: "Ως εδω, όλα καλά...."
"Ως εδω, όλα καλά...."
"Ως εδω, όλα καλά...."
σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η προσγείωση.