Πλοκάμι Νο 4 - Οταν ονειρεύομαι εμένα...

Ηταν νύχτα. Σχεδόν τέλος Σεπτέμβρη του 2015. Έβρεχε. Τι εβρεχε δηλαδή, καράκλες έριχνε! Ηταν ξαπλωμένη και πλήρως ντυμένη στο φτηνό ντιβάνι που πάνω του είχε ρίξει δύο-τρία παπλώματα για να εχει τη ψευδαισθηση οτι έχει στρώμα.

Μία λεπτή καρό κουβέρτα τυλιγμένη στα πόδια της, έκρυβε ένα ολόκληρο χάρτη απο σημάδια και ελιές στο δέρμα. Βαριόταν τρομερά!
Επιανε λοιπόν τότε το κινητό στα χέρια. Αυτό την έκαιγε, έτσι ωστε να το αφήνει λυσσασμένα δίπλα στο κομοδίνο, αλλά πάντα με τη χάρη ενός τσουρουφλισμένου πουλιού!
Ενα στριφτό τσιγάρο που μισόσβυνε στα δάχτυλά της σκεφτόταν αντι γι' αυτήν! Μισητή πόλη! 

Αχ! Τι κάνεις σε τούτη την πόλη; Γίνεσαι αγενής; Γελάς αμήχανα και δυνατά μέχρι σκασμού;
Υπερβαίνεις τα όρια και τρέχεις στη παραλία για να πνιγείς άδοξα; Γίνεσαι απαίσια;
Ζεις την υπέροχη ζωή της αποτυχίας πνίγοντας τη θλίψη σ ένα αστείο;
Λα λα λα λα και ποστάρεις τραγουδάκι στο φβ;
Καμμία αληθινή έμπνευση! Μόνο αυτή. Αυτή η ενόχληση των επιθυμιών της να γυροφέρνει σε χιλιάδες στροφές...
Τα χέρια της κολλημένα με μαρμελάδα βύσσινο. Τα χείλη της σχισμένα και ματωμένα απο τη τελευταία αυτογροθιά της!
Οι λέξεις της, άτακτα και αδιόρθωτα παιδιά. Μειωμένη η λογική και σφραγισμένη η καρδιά.
Την ίδια ακριβώς στιγμή που πνίγεται απο αηδία, ανιχνεύει ψήγματα αγάπης στο στήθος της.
Εκπλήσσεται και αυτομαγεύεται. Εισπνέει αλκοολούχα χαρά απο το βρεγμένο χώμα του διπλανού πάρκου, φτύνωντας την υγρασία των μαύρων δένδρων. 

Και καθώς η ζωή ασκεί τη τέχνη της, ζωγραφίζοντας βρόχινους ιστούς στα τζάμια...

Ακινητοποιείται η σιωπή στο βάθος του ορίζοντα.... 

Πλοκάμι Νο 3- Εικόνα αντιξοότητας

Ενα μικρό μουσικό αφιερωματάκι....και άλλα πολλά και τρομερά!

Γιατι να!...μόλις έμαθα οτι γεννήθηκε σαν σήμερα (το 1882) ο γνωστός ηθοποιός και ...μέγας άρχοντας του τρόμου!

Bela Lugosi as Count Dracula in 1931 movie....

Ενας τεράστιος ελέφαντας τη συνθλίβει στην πατούσα του, ετεροχρονισμένα.
Εντομα έρποντα γεννιούνται πάλι στις κόχες του δωματίου.
Ο αέρας ειναι ανθιυγεινός και η σιωπή ενισχύεται...

Λευκά φώτα τρεμοπαίζουν έξω, χτυπημένα απο τη καταιγίδα,
ενώ καινούργιες ασημένιες τρίχες ξεπροβάλλουν απο το κρανίο της.

Κυττάζει τη νύχτα που φεύγει μακριά της
και της γελάει ξεδιάντροπα!
Ενας πόνος περιπαιχτικός και συνηθισμένος επανέρχεται....
Ένας πόνος στις κλειδώσεις της την γρατσουνάει,
σα γάτα που ζητά να την ταϊσει.

Πλοκάμι Νο 2- Όνειρο και στεναχώρια...

Δεύτερη ιστορία του χταποδιού μου.
Πλοκάμι Νο 2


Μωρέ έχω και δουλειά....
δε μπορώ να συγκεντρωθώ πάλι!

Έβλεπα ένα όνειρο χθες!
Ξεκινήσαμε- λέει- για ταξίδι ...
δεν ξέρω με ποιο σκοπό, 

μάλλον για να γλυτώσουμε από κάποια απειλή,

για μια νέα ζωή, τέτοια!

Για την Ιρλανδία!
Και κάποια στιγμή -ενω ήμασταν στο πλοίο-
είδαμε στεριά!

Και λέμε,
φτάσαμε!

Κατεβήκαμε λοιπόν και περάσαμε σ ένα μονοπάτι που οδηγούσε σε μια πολύ ...αλλά ανακαλύψαμε, αίφνης, ότι δεν ήταν η γη της Ιρλανδίας, αλλά ένα νησί μικρό και απομονωμένο, κάτω από τη χώρα, που δεν ήταν στο χάρτη!

Όπου είχε φυλακισμένους, εξόριστους κλπ και έτσι, ήταν αδύνατον πλέον να πάμε στην Ιρλανδία...

Μετά έψαχνα να βρω τρόπους, χρήματα, διασυνδέσεις και διατυπώσεις για να φύγουμε ...πολύ άγχος.

Βρέθηκα και ξυπόλητη ...πουθενά οι σαγιονάρες ....μονο για να μαζεύω ραδίκια ήμουν.

Δεν υπάρχει ….έτσι?

Σώπα, θα γράψω ………….
Τώρα θα γράψω δήλωσα!
Θα γράψω για τις στεναχώριες μου....

-Για το θέμα της κοπέλας, της Εύης Σ που κάνει απεργία πείνας για να ελευθερωθεί!
Αυτή η νεα γυναίκα που έχει προφυλακιστεί για απαράδεκτους λόγους- λογω συγγενείας με κατηγορούμενο! Δεν είναι πλέον μετα απο 18 ημερες απεργία πείνας καθόλου καλά και κανείς δεν νοιάζεται πλέον...

- Ναι έτσι ειναι, μου απαντάς!

-Δλδ τι; οι άνθρωποι έχουμε γίνει παλιανθρώποι ...απολίτιστοι, ανεκδιήγητοι!

Σκατά στα μούτρα τους όλοι!

Και ξέρεις τι λένε όλοι? ...

Ότι ευτυχώς που έχουμε το Τσιπρα και θα περάσουν τα μνημονιακά μέτρα, μαλακά χωρίς αντιδράσεις στο πεζοδρόμιο!

-Μάλιστα, μου απαντάς!

Και δεν έχουν κι άδικο...ποιος θα κατέβει στους δρόμους άλλωστε?

Αυτοί οι ίδιοι, οι εναπομείναντες, οπως πάντα που οι μισοί και βάλε, είναι και σε ομηρεία.

Σκατά λέμε, πολλά σκατά!

Το έχουν "δέσει" το πράγμα, από όλες τις μεριές,

Άσε με ...στράβωσα με όλους!

"And who by fire, who by water,
Who in the sunshine, who in the night time,
Who by high ordeal, who by common trial,
Who in your merry merry month of may,
Who by very slow decay,
And who shall I say is calling?

And who in her lonely slip, who by barbiturate,
Who in these realms of love, who by something blunt,
And who by avalanche, who by powder,
Who for his greed, who for his hunger,
And who shall I say is calling?

And who by brave assent, who by accident,
Who in solitude, who in this mirror,
Who by his lady's command, who by his own hand,
Who in mortal chains, who in power,
And who shall I say is calling?"