Steppenwolf?

Να ειμαι ο εαυτός μου εντάξει, αλλά με τον άλλον εαυτό, τι γίνεται;;;

Υπαρξιακές αντιφάσεις;;;;

Οι συγκρούσεις κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου θα έλεγε κάποιος.

Ζωή, θάνατος, εφήμερο, αιώνιο.

Η διττή ανθρώπινη φύση;;;;

Μοναχοί αλλά και και ν αποζητούμε τη συντροφικότητα.

Να συντροφευόμαστε αλλά να βιώνουμε απίστευτη μοναξιά και αίσθημα ανικανοποίητου.

Να παραδινόμαστε σε απολαύσεις και να γοητευόμαστε από το άγνωστο και σκοτεινό, αλλά ν αποζητάμε και να δενόμαστε τελικά με το οικείο.

Απο τη μια να αποσυρόμαστε στον ιδεατό αλλά έρημο κόσμο του πνεύματος και απο την άλλη να διαπιστώνουμε την αναγκαιότητα της επαφής με τον απτό και φθαρτό κόσμο γύρω μας;;;

Το αναπόδραστο κακό ....είναι το τετριμμένο!

Ολα αυτά σκέψεις απο μία θύμηση παλιού αλλά διαχρονικού αναγνώσματος ...

«Δεν έβλεπα κανένα δρόμο πίσω απ’ αυτό που φοβόμουν. Αν σήμερα στον αγώνα μεταξύ της απελπισίας και της δειλίας νικούσε ίσως η δειλία, αύριο και κάθε μέρα θα στεκόταν και πάλι μπροστά μου η απελπισία θεριεμένη από την περιφρόνηση του εαυτού μου. Θα έπαιρνα το μαχαίρι στο χέρι μου και θα το πετούσα μακριά, μέχρ που τελικά να πάρω την απόφαση και να το κάνω. Μιλούσα στον εαυτό μου λογικά, σαν να μιλούσα σε φοβισμένο παιδί, μα το παιδί δεν μ’ άκουσε, το έβαλε στα πόδια, ήθελε να ζήσει».

_ «Ο λύκος της στέπας» του Ερμαν Εσσε.

«Ο λύκος της στέπας» του Ερμαν Εσσε, είναι ενα απο τα πιο σπουδαία έργα της λογοτεχνίας, εκτος απο ένα κατηγορώ στην ανερχόμενη στην εποχή του Έσσε αστική τάξη, είναι και μια τραγική απόπειρα να αναζητηθεί η ευτυχία του ανθρώπου μέσα από αρχέτυπους δρόμους και θεωρίες ψάχνωντας την βαθύτερη φύση του.