Τίποτα δεν συμβαίνει......

Hey!

εσείς...εσεις οι αιωνίως δανειζόμενοι και χρεωμένοι!
Εσεις εκει!

...με τις δανεικές ζωές, που δανείζετε ακόμη και στο χάρο κομματια σας, θαρρώντας πως κάνετε ανταλλαγή με δαύτον και θα σας χρωστάει!!

Kούνια που σας κούναγε!
Το μέλλον σας χέστηκε απο τη χαρά!

Και δυστυχία μας..... μας πήρατε στο λαιμό σας!

Ζητάτε να μοιραστούμε τη πραγματικότητα σας. Να ζήσουμε το ψέμα μέσα στο ψέμα, μυστικά εξαπατημένοι, όπως πάντα.
Και τραγουδάτε γλυκά στ αυτιά μας....για να πειστούμε.
Αλλά τι να τα κάνω τα τραγούδια σας τα ζαχαρωμένα;

Τόση πίκρα συσσωρευμενη απο εξαναγκασμούς δεν διαλύεται παρά γεννάει πιότερη δυσφορία!

Εντάξει, μη τρομάζετε πια τόσο...ειμαστε πολυ λίγοι, η τάξη δεν διακυβεύεται η αναιμική ασφάλεια σας δεν κινδυνεύει!

....αφού, η γενικη υπνωση καλά κρατεί,...

... αφού, ολες οι ιδεολογίες ξεπουλήθηκαν και καταναλώθηκαν ήδη, σα "λαχταριστά" γκατζετ...

....αφού, αλλάζουμε ψευδαισθήσεις με εξαιρετική ευκολία και ταχύτητα σαν τα εσώρουχα μας!

Τι ανυπόφορη κατάντια όλο τουτο το μασκάρεμα! Τι ταπείνωση!

Καθε τόσο ν ανταλλάσονται καμώματα, έξυπνοι ντεμεκ ελιγμοί και ταυτόχρονα κτηνώδεις επιθέσεις, όλα κάτω απο την πλήρη εποπτεία του γενικού συντονιστή των πάντων την Οικονομία!

Επαρκής ο φθόνος του ενος για τον άλλο, ετσι για να νιώθετε οτι υπάρχετε ... μόνο που υπάρχετε σα δούλοι. Μοναχά σα δούλοι!

Ενταξει λοιπόν, συνεχείστε - αφού το θέτε - συνεχίστε να γονατίζετε,
...να αστυνομεύετε τις δικές σας συναντήσεις,

να περιπλανιέστε στις θλιβερές πόλεις -υπονόμους που φτιάξατε, κυνηγώντας ξεφτισμένες πλαστικές "ηδονές" και γελοίους "έρωτες".

Τίποτα δεν συμβαίνει και .....τίποτα δεν θα συμβεί!

Steppenwolf?

Να ειμαι ο εαυτός μου εντάξει, αλλά με τον άλλον εαυτό, τι γίνεται;;;

Υπαρξιακές αντιφάσεις;;;;

Οι συγκρούσεις κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου θα έλεγε κάποιος.

Ζωή, θάνατος, εφήμερο, αιώνιο.

Η διττή ανθρώπινη φύση;;;;

Μοναχοί αλλά και και ν αποζητούμε τη συντροφικότητα.

Να συντροφευόμαστε αλλά να βιώνουμε απίστευτη μοναξιά και αίσθημα ανικανοποίητου.

Να παραδινόμαστε σε απολαύσεις και να γοητευόμαστε από το άγνωστο και σκοτεινό, αλλά ν αποζητάμε και να δενόμαστε τελικά με το οικείο.

Απο τη μια να αποσυρόμαστε στον ιδεατό αλλά έρημο κόσμο του πνεύματος και απο την άλλη να διαπιστώνουμε την αναγκαιότητα της επαφής με τον απτό και φθαρτό κόσμο γύρω μας;;;

Το αναπόδραστο κακό ....είναι το τετριμμένο!

Ολα αυτά σκέψεις απο μία θύμηση παλιού αλλά διαχρονικού αναγνώσματος ...

«Δεν έβλεπα κανένα δρόμο πίσω απ’ αυτό που φοβόμουν. Αν σήμερα στον αγώνα μεταξύ της απελπισίας και της δειλίας νικούσε ίσως η δειλία, αύριο και κάθε μέρα θα στεκόταν και πάλι μπροστά μου η απελπισία θεριεμένη από την περιφρόνηση του εαυτού μου. Θα έπαιρνα το μαχαίρι στο χέρι μου και θα το πετούσα μακριά, μέχρ που τελικά να πάρω την απόφαση και να το κάνω. Μιλούσα στον εαυτό μου λογικά, σαν να μιλούσα σε φοβισμένο παιδί, μα το παιδί δεν μ’ άκουσε, το έβαλε στα πόδια, ήθελε να ζήσει».

_ «Ο λύκος της στέπας» του Ερμαν Εσσε.

«Ο λύκος της στέπας» του Ερμαν Εσσε, είναι ενα απο τα πιο σπουδαία έργα της λογοτεχνίας, εκτος απο ένα κατηγορώ στην ανερχόμενη στην εποχή του Έσσε αστική τάξη, είναι και μια τραγική απόπειρα να αναζητηθεί η ευτυχία του ανθρώπου μέσα από αρχέτυπους δρόμους και θεωρίες ψάχνωντας την βαθύτερη φύση του.

H δική μου Ναυτία...

Πρωινή υπαρξιακή κρίση...ή αλλιώς Ναυτία όπως την ονομάτισε και Ζ.Π.Σαρτρ.

Δεν πεινάς αλλά τρώς...για να περάσει η ώρα!

Ο καθρέφτης σήμερα είχε ενα μαυροκόκκινο λεκέ....

Μα τι άνεση τελοσπάντων! Δεν υπήρξα ποτέ!
Στεγνή και με κενά.
Αλλο δεν έχεις .... απο το να είσαι ο εαυτός σου.

Χωρίς αναπολήσεις πλέον! 

Απλά, λέγεται πως έτσι βιώνεις τον παραλογισμό του κόσμου και των ανθρώπων....

Ο Ενοχοποιημένος άνθρωπος....

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου.

(από τη «Δίκη»)


Ο Γιόζεφ Κ., ο πρωταγωνιστής του αριστουργηματικού μυθιστορήματος του Φραντς Κάφκα «Η Δίκη» συλλαμβάνεται ένα πρωί καθώς βρίσκεται στο δωμάτιο του και περιμένει να πάρει το πρωινό του.

Οι φύλακες τον συλλαμβάνουν χωρίς πολλές εξηγήσεις και δίχως καθυστέρηση. Για τον Γιόζεφ Κ. ξεκινάει μια συγκλονιστική περιπέτεια.

Όλη η ουσία της αφήγησης συνίσταται στη προσπάθεια του Κ. να καταλάβει και να εξηγήσει «γιατί» κατηγορείται.

Οι απαντήσεις που έρχονται είναι πάντα ορθολογικές, είναι τεκμηριωμένες, αλλά ταυτόχρονα δίχως ουσία. Η αγωνία του να εκφράσει κάποιους προβληματισμούς του βρίσκεται συνεχώς σε ένα πλαίσιο έτοιμων απαντήσεων που αναγκαστικά οφείλει να αποδεχτεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Κανόνες και αποφάσεις γι’ αυτόν αλλά δίχως αυτόν!

Μια εξήγηση που ποτέ δεν του δίνεται και που τον αναγκάζει να δεχτεί μια πραγματικότητα που του προσφέρεται ως μοναδική και απόλυτη.

Η δυσφορία και η ανάγκη για δικαιοσύνη παραμένουν μέχρι το τέλος.

Η απρόσωπη εξουσία ξεπερνά την ουσία της ύπαρξης.

Για τον Γιόζεφ, η φρίκη αυτή της εξουσίας εκδηλώνεται μέσα από στερεότυπες ορθολογικές απαιτήσεις που όμως δεν δικαιολογούνται στην ανθρώπινη λογική, γιατί η μόνη λογική που ισχύει εδώ είναι ο φόβος της συνέπειας, βασισμένος στην άσκηση δύναμης και στους νόμους που ο Γιόζεφ Κ. δήθεν έχει παραβλέψει!

Η προσπάθεια κάθε ανθρώπου να συλλάβει το «γιατί» παραμένει βασική προϋπόθεση της ύπαρξης του!

Αλλά τι καταστροφή...πνευματική, πολιτιστική, ηθική, όταν δικάζεται κάποιος οχι επειδή δεν ξέρει τους λόγους, αλλά γιατί προσπαθεί να βρει πραγματικές εξηγήσεις τη στιγμή που κανένας δεν είναι διαθέσιμος να ασχοληθεί μαζί του.

Ο Κ. όμως δεν είναι ούτε αθώος, ούτε ένοχος. Είναι ένας άνθρωπος ενοχοποιημένος, κάτι εντελώς διαφορετικό!
Παγιδευμένος στην ενοχή!

Είτε την ενοχή την επιβαλλόμενη απ έξω, είτε αυτήν εκ των έσω, την αυτοεπιβαλλόμενη.
Χωρίς τρόπο διαφυγής.

Ενοχοποιημένος!