Η ιστορία της τρέλας.....

Τρελές οι μερες μας; Τρελός ο κόσμος μας; Ηταν πάντα; Δεν ήταν;H Επιστήμη και η λογική εριξαν φως στη σκιά της τρέλας;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.....
Ποιος θα μπορούσε να αντέξει την απομόνωση από τους υπόλοιπους ανθρώπους και να παραμείνει άνθρωπος;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.....αλλά....
Διαλέγω, την ιδιοφυέστερη μελέτη που γράφτηκε ποτέ για την κραυγή, τον εγκλεισμό, την απόκλιση, την παρέκκλιση και τη στρατηγική της φαντασίας, με γοητευτικό πάθος και αφοπλιστική επιχειρηματολογία.
Ο Μισέλ Φουκώ αναφερόμενος αρχικά στην εικόνα του τρελού την περίοδο της Αναγέννησης, καταλήγει στην άποψη ότι η ανθρώπινη αντίληψη για την τρέλα ως «πνευματική ασθένεια», είναι το προϊόν της ιστορίας, της εκπαίδευσης και της κουλτούρας."...Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επικοινωνεί πια με τον τρελό: από τη μια στέκεται ο λογικός άνθρωπος, που για τα ζητήματα της τρέλας καθιστά υπεύθυνο το γιατρό κι έτσι αποκλείει κάθε άλλο δρόμο επαφής με την τρέλα, αφήνοντας ανοικτό μονάχα εκείνον που περνά μέσα από τον αφηρημένο χαρακτήρα της αρρώστιας.Από την άλλη πλευρά, στέκεται ο άνθρωπος της τρέλας. Αυτός δεν επικοινωνεί με τους άλλους παρά μονάχα μέσα από μια λογική, που αποτελεί επιταγή, καταναγκασμό σωματικό και ηθικό, ανώνυμη πίεση της ομάδας, απαίτηση για συμμόρφωση. Όσο για γλώσσα κοινή, δεν υπάρχει ή καλύτερα, δεν υπάρχει πια.Ο άνθρωπος της τρέλας φοβίζει. Αλλά φοβίζει με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Βλέποντάς τον, ασυνείδητα κλονίζεται μέσα μας η αίσθηση της λογικής. Μια αίσθηση που κατά καιρούς πλήττεται από διάφορες καταστάσεις που μας κάνουν να νοιώθουμε ότι ακροβατούμε. Με αρκετά νευρωτικά στοιχεία οι περισσότεροι από εμάς και σε μια κοινωνία, η δόμηση της οποίας μας ωθεί σε όλο και πιο έντονες νευρωτικές τάσεις και συμπεριφορές, κάπου νοιώθουμε ότι το παιχνίδι της λογικής, παίζεται, όχι τόσο μέσα μας πια, αλλά στο πεδίο της κοινωνίας...".


..........................................................................


Ο Φουκώ αναλύει τη σχέση μας με το υγρό στοιχείο ξεκινώντας από το βάρβαρο έθιμο του Μεσαίωνα να φορτώνουν τους τρελούς σε κάποιο πλοίο και να το αφήνουν να χαθεί ακυβέρνητο στη θάλασσα. Εντοπίζει τα γνωρίσματα της εγκάθειρξης στον 17ο αιώνα, όταν άρχισαν να εγκλείουν τους τρελούς στα πρώτα ιδρύματα, όπου και τους χρησιμοποιούσαν για διάφορες δουλειές δημιουργώντας ένα είδος ιδιότυπης καθεστωτικής δουλοπαροικίας. Προχωρώντας περισσότερο, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονες μορφές λογικής είναι βαθύτατα ηθικολογικές.
Πάνω σε αυτές κτίζεται και το σύστημα ποινών που ισχύει ως σήμερα, προϊόν του σχίσματος ανάμεσα στη λογική και στην τρέλα και της απουσίας διαλόγου, ο οποίος ωστόσο υπήρχε και διεξαγόταν ανοιχτά, ακόμη και κατά την περίοδο της όψιμης Αναγέννησης, στην Ευρώπη. Στο έργο, για παράδειγμα, του Σαίξπηρ και του Θερβάντες ο Φουκώ βλέπει την τρέλα να συγγενεύει με τον θάνατο και να ανοίγει ένα παράθυρο στον άλλο κόσμο, να αποτελεί δηλαδή το έσχατο βίωμα της τραγικής πραγματικότητας, μια νέα εκδοχή της ύβρεως, συγγενή κατά μια έννοια με την αρχαιοελληνική.
Ερευνά τη συγκρότηση και τη συνέχεια όπως και την ασυνέχεια του ανθρώπινου σώματος, τη φυσιολογία του, το νευρικό, το κυκλοφορικό και το συμπαθητικό σύστημα, όπως τα αντιμετώπισαν στις εποχές που διαδέχθηκαν την Αναγέννηση: την Αντιμεταρρύθμιση, τον αιώνα των Φώτων, τον σημερινό κόσμο.
Αναλύει τη σχέση της τρέλας με τον παραλογισμό και την τέχνη. Η μελαγχολία του Σουίφτ, η τρέλα του Νίτσε, του Βαν Γκογκ, του Χέλντερλιν, του Νερβάλ, του Αρτό και του Γκόγια. Τη σχέση της τρέλας με το όνειρο..... Σουρεαλισμός και Ιερώνυμος Μπος.

FOUCAULT MICHEL «Η ιστορία της τρέλας»


Scenes from the film "Birdy" (1984)- Alan Parker

Ενα διήγημα που ...αλλαξοπίστησε!

Ηταν σκοτεινός ο ξένος!
Παρατηρητής απο τον τόπο του θανάτου. 

Ειχε παρευρεθεί στη σκληρή συμπλοκή των νεκρών ανθρώπων.

Κι εγω ήμουν σε δυσάρεστη θέση.
Ημουν ενα ψυχολογικό ναυάγιο,
χαμένη για πολλοστή φορά στο βασίλειο του unreal.
Καταραμένο βασίλειο!

Μία ανακόντα, ενα φίδι, μία κόκκινη έρημος και η ώρα της σελήνης που βουτάει στο μαύρο.
Δεν υπήρξε όμως διάγνωση θανάτου!
Η ψευδαίσθηση μόνον, μιας ζωής γαλήνιας, που εξαφανίστηκε απ τον ορίζοντά μου....
Περπατούσα για χρόνια στο δρόμο των φαντασμάτων.
Αναβαπτίστηκα τώρα,
βγαίνοντας στο φώς της ημέρας μεσα απο το βαθύ απύθμενο πάτο της αυταπάτης.

Μυστηριωδώς!

Πλέον, τις νύχτες θαμποφέγγω.
Σα τρελλή πυγολαμπίδα τριγυρίζω σε στενοσόκακα και φωταγωγούς,
ψάχνοντας διεξόδους σε κομμάτια ουρανού.

Η πόλη όλο και στενεύει.
Η ελπίδα αγνοείται.

Η πόλη μας! Μια ιέρεια του τρόμου.
Ενω η μικρή πυγολαμπίδα προσδοκά να γίνει καβαλλάρης τ ουρανού,
παραμένοντας πάντα μια ατελής φωτίτσα!

Δαιμόνιες σκέψεις, υπνωτιστικές ιστορίες,
που εμπαίζουν τους ήσυχους ανθρώπους των προαστίων.
Ακούω, πως κάποιος εκεί δέχθηκε έναν θεόσταλτο πνιγμό.

Υπαινιγμοί για εξεγέρσεις...
ψιθυρίζονται στα παγωμένα αυτιά μας!

Αινιγματικά μαύρα μάτια μας παρακολουθούν ανηλεώς,
στοιχειώνοντας τις νύχτες και τις μέρες μας.

Μετά...
ξεκοιλιασμένα οράματα και ...
μια ξυπόλητη εκδίκηση που τρέχει να κρυφτεί σε βρεμμένα υπόγεια.

Της κολάσεως...

Κόλαση ...... γινήκαμε. ...

"Η κόλαση ειναι οι άλλοι» έλεγε ο Σαρτρ! Τι άλλο άλλωστε?
Aφού, απο τη στιγμή που γεννιόμαστε, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία είμαστε αναγκασμένοι να υποταχτούμε, το μέλλον ειναι προσχεδιασμένο απο άλλους για μας.
Η σωστή περιγραφή της ύπαρξης είναι κόλαση ....

Η ΚΟΛΑΣΗ, ενας αβάσταχτος εννοιολογικός και συγκινησιακός κύκλος εγκλωβισμού!
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, γιατι μας καθρεφτίζουν με το βλέμμα τους!
Η κόλαση ειναι οι τύψεις που βασανίζουν, η άδεια καρδιά, τα λεία μέτωπα που γυαλίζουν απο αδιαφορία, η δυσωδία των συνενοχών, η αηδία των ανείπωτων, οι αναγκαιότητες για την επιβίωση, οι ατέρμονες θλίψεις, οι φαρμακερές εντολές, οι επιβολή των νόμων, οι ρύποι των θρησκειών, οι βροχές του τίποτα, οι φωτιές που ανάβουν απροειδοποιητα οπουδήποτε και οποτεδήποτε και οι φόβοι ... οι φόβοι παντός καιρού.

Και ο καθένας μόνος, να τρώει τις σάρκες των άλλων στη προσπάθεια διαφυγής του ...

Κόλαση ......

Για μένα και τους "loosers"

Οι ατέλειωτοι χαμένοι.
Οι εραστές της ήττας.
Όσοι τρομάζουν μπρος στο μεθύσι της νίκης.
Αυτοί οι αδιάκριτοι που κοινολογούν και αναμασούν τα ίδια.
Αναίσχυντα μυρηκαστικά!
Επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τη πτώση τους....
Ειμαι δικιά τους!

Γραπώνομαι απο τις λέξεις εγώ.
Γιατι...
η σιωπή είναι αβάσταχτη.
Και το ανείπωτο με "σκοτώνει"...

Ετσι γλυστρώ στη λογοδιάρροια.
Ξεκουράζομαι απάνω στις λέξεις,
μιας και απώλεσα τις αισθήσεις!

Σα ζητιάνα...απο ανάγκη επινοώ τη ζωή μου!
Παλεύω να υπάρξω.
Να υπάρξω δίχως μέθοδο, θεωρίες και ιδέες.
Επιθυμώ...να πάψω να είμαι θεατής του εαυτού μου.

Ν αρρωστήσω θέλω. Ν αρρωστήσω απο υγεία!

Η Ηχώ της αγάπης

The Echo, by Julia Margaret Cameron

The Echo. Model is Hatty Campbell. (1868)

Julia Margaret Cameron: 19th Century Photographer of Genius,

Originally from The J. Paul Getty Museum, Los Angeles.

Η ηχώ της αγάπης μ' επισκέπτεται στο ύπνο μου.
Η ηχώ της! Ποτέ η ίδια.

Αλαλιασμένη εκλιπαρώ να τη συναντήσω
κι αυτή, με κοροϊδεύει, με "παίζει", με αγνοεί.

Όμως, μέσα στα όνειρά μου ακούω τον ευεργετικό αντίλαλό της.
Αυτήν την ωραία αντανάκλαση ενός ήχου που έρχεται και προσπερνά.

Θεϊκή και όμορφη, δε στέκει βουβή σαν την ηχώ της ιστορίας, αλλά τραγουδά μελωδικά!

Ήχοι γλυκείς που αφηγούνται ιστορίες πόλεων που λουλουδιάζουν όμορφα.
Ήχοι κρουστών που τρέχουν μακριά ανοίγοντας παράθυρα στο άπειρο.

Γοητευτική νύμφη, βυθισμένη στην πολλαπλότητα της.

Δανείστηκα πολλές φορές την ομορφιά της, προσπαθώντας να σαγηνεύσω έναν Νάρκισσο.
Αλλά όπως κάθε νάρκισσος, ήταν απορροφημένος με τη δική του ομορφιά!

Ετσι βούτηξα στο πηγάδι της θλίψης...
έτσι πέρασα μέσα απο το γαλάζιο κτίριο-φάντασμα,
αυτό που στέκει αρχοντικά την μέρα...
και στη δύση του ήλιου διαλύεται σε πολύχρωμα κομμάτια,
για να εξαφανιστεί εντελώς, τη νύχτα.

Την επόμενη ξαναμοντάρεται, στην ιδια θέση πάντα!

Και καθώς έλεγε ο ποιητής....

"Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού 

και με τα μάτια στους νεκρούς δρόμους στηλωμένα...

...αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει." 

(Κώστα Ουράνης)