Απόσπασμα από το θεατρικό έργο: "Περιμένοντας τον Γκοντό"Σάμιουελ Μπέκετ.
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τούτη τη στιγμή, όμως, σε τούτη εδώ την άκρη, ή ανθρωπότητα ολόκληρη είμαστε εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ας σπεύσουμε να επωφεληθούμε, λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά! Ας εκπροσωπήσουμε επάξια κι εμείς για μια φορά τη σιχαμένη φάρα εις την οποίαν μας έριξε ή μαύρη μας μοίρα! Τι λες και συ; (Ο Εστραγκόν δε λέει τίποτα). Είναι βέβαια αλήθεια ότι καθήμενοι εδώ με τα χέρια σταυρωμένα και σταθμίζοντας τα υπέρ και τα κατά τιμάμε εξ ίσου το είδος μας. Η τίγρη δεν κάθεται ποτέ να το σκεφτεί, ή τρέχει να βοηθήσει τούς ομοίους της, ή χώνεται στην πλησιέστερη λόχμη. Αλλά το θέμα δεν είν' αυτό. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς εδώ, μάλιστα, ιδού ή απορία! Και έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε την απάντηση. Ναι, μέσα σ' αυτή την απέραντη σύγχυση, ένα είναι ξεκάθαρο:
Ολα τα δυστοπικά έργα που εχουμε διαβάσει μέχρι τώρα, απο το "1984" του Τζορτζ Οργουελ και το «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Αλντους Χάξλεϊ μέχρι τη «Δίκη» του Φραντς Κάφκα, εχουν γίνει πραγματικότητα.....
Ο εφιάλτης του αδύναμου άνθρωπου, ο οποίος βιώνει ανήκουστες αδικίες, διώξεις και φυλακίσεις για ανύπαρκτα εγκλήματα, με δίκες προθέσεων. Αγχος και αποξένωση, αληθινή και προσποιητή τρέλα, συντριπτική θλίψη και οργή, εκδίκηση, προδοσία και ηθική διαφθορά. Μυθοπλασίες και ιστορίες θριάμβου και καταστροφής ν απαγγέλονται. Η βιοτεχνολογία που απαλλάσει απο το ψυχικό πόνο. Η κοινωνία παραδωμένη να κοχλάζει απο την ανυπαρξία κάποιας χαρούμενης αναμονής. Ο έλεγχος, η τιμωρία της σκέψης και ο διαρκής πόλεμος. Μυστικές παρακολουθήσεις, επίσημη εξαπάτηση και χειραγώγηση του παρελθόντος, με ολοκληρωτικές και αυταρχικές καταστάσεις.
Ωστόσο, συμβαίνουν ακόμη, η γέννηση και ο θανάτος, η χαρά και η απόγνωση μέσα σε τούτη τη μυθική μητρόπολη, την Αθήνα.
Είναι ένας τρόπος.... Η μουσική. Τα τραγούδια. Ενας τρόπος να φεύγεις να ταξιδεύεις.
Απο τις ρόδινες λαμπερές πόλεις στις πόλεις τις θαμμένες στη σκόνη. Απο μια χαρμόσυνη καμπάνα που κτυπά στα θόρυβο μιας βόμβας που σκά... Απο την χαρούμενη αγάπη στον θλιβερό πόνο. Απο τη λάμψη του ήλιου στην απόγνωση της νύχτας.
Πουλιά λευκά τρυπούν τη μαύρη συννεφιά μου. Θάλασσες σκούρες μπλέ απλώνονται στα χέρια μου. Σύθαμπα ξεπροβάλουν στα δάση του μυαλού μου. Χρώματα πάλλονται σαν ήχοι καρδιας!
Χλωμό κίτρινο! Το χρώμα σήμερα....
Γιατι....μόνο στα τραγούδια, έμειναν... τα ρόδα κι η αγάπη... Έστω...
Της νύχτας τα καμώματα... Και στο τέλος να μένει σαν τη λεπτή σκόνη, η γλυκύτητα της ανατολής.....
