Ο άνεμος θα μας μεταφέρει....

Ενας φίλος είπε σήμερα,
πως κάθε σπίτι,
εχει μια κρυφη σκαλα, που οδηγει σε αλλους κοσμους...
αλλα την ανακαλυπτεις, οταν δεν εχεις πια σπιτι!

Ναι...και οταν δεν εχεις πια σπιτι...
μένει ο άνεμος...να μας μεταφέρει...

όπως λέει κι ένα τραγούδι:



Ο άνεμος θα μας μεταφέρει....

"...και το χάδι και το χαλάζι των σφαιρών
και αυτή τη πληγή που μας βασανίζει...
κι αυτό το άρωμα των νεκρών μας χρόνων,
ο ανεμος θα τα πάρει μακριά,
καθώς η παλιρροια θα ανεβαινει
και ο καθένας θα ξανακάνει τους λογαρισμούς του..."

Περιμένωντας ένα τρένο....

Αναρωτιέμαι γιατί να είναι κρύα η νύχτα,
Μάλλον πρέπει να γερνάω,
Φαίνεται ότι θα πρέπει να περιμένω λίγο ακομη...
Τι στο διάολο... βαριεμαι!!
Τι είναι αυτό εκεί στη σιδηροδρομική γραμμή;
Μοιάζει με το παλιό καφέ παπούτσι μου
......
Στην ιδια διαδρομή,
απαλλαγμένη απο το πόνο,
βαδιζοντας προς μια φωτεινή στιγμή,
Αναμένοντας για ένα τρένο...



Θα ήθελα να ηταν η τελευταία ημέρα του χειμώνα,
η τελευταία της πίκρας και των θλιβερών διαδρομών.
Να χανόταν μεμιάς, η άρνηση και...τα μουντά πρωινά!

Ευχαριστώ το salamadrail για τα τρένα που "ζωγραφίζει"...

http://salamadrail.blogspot.com/2011/11/blog-post_18.html

Κυνηγημένοι απο το όνειρο....

Και πώς...αντιμετωπίζει τους κινδύνους ο απαθής;
πως αντιμετωπίζει την αποσύνθεση ο "νεκρός";
Πραγματικότητα δίχως ελπίδα και ελευθερία.
Καμμία εξέλιξη.
Τοπίο θανάτου...
Πως μεταφράζεται;

Ταξίδι,
Μυστήριο,
Πληγωμένη αθωότητα,
Άγνοια,
Σκληρότητα,
Ηλιθιότητα,
Κρύος θυμός...

Με μοναδική λύση τη παραίτηση!

Η κρυφή γοητεία της ποίησης...

..που ποτέ δεν θα ξοφλήσει...ιδια με την άλλη πολυτέλεια που μας ξωμεινε, την ουτοπία......................................................


"...Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι·
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και
τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και
νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι
στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· «Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε...»
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν."

Γ.Σεφέρης-Ο τελευταίος σταθμός-Ημερολόγια Καταστρώματος-

5 Οκτώβρη 1944