Καθρέφτες, ποίηση και..ανθρώπινη φύση.

"..Κάθε αληθινή ανακάλυψη πληρώνεται από τον δημιουργό της με μια μείωση της σπουδαιότητας του ‘Εγώ» του...."
γράφει ενας εξαιρετικός στοχαστής της εποχής μας, ο Πωλ Βαλερύ, στο βιβλίο του "Σημειώσεις του Καθρέφτη".
διαπιστώνοντας οτι «Εγώ είμαι πάντα ένας άλλος».
Πράγματι, κάθε άνθρωπος περιέχει και ενσωματώνει πολλούς άλλους μέσα του, δεν ειναι η μοναχικότητα η ανθρώπινη φύση.
Έπειτα, ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολιτικό, όπως έλεγε και Αριστοτέλης. Όποιος δε ζει από τη φύση του σε κοινωνία είναι ή ατελής και εκφυλισμένος (αγρίμι) ή ον ανώτερο από τον άνθρωπο (θεός).
Καλά ολα αυτά, αλλα πως όμως θα συγκεράσουμε την ευαισθησία με την νόηση,
την συνείδηση με τον πόνο; Που ειναι η χρυσή τομή;
Ποιά ειναι η αληθινή μας μορφή.
Αν εγώ ειμαι πάντα ένας άλλος τότε ποιος ειμαι εγώ;
Ποιά ειναι η αλήθεια;
Τι περιμένουμε να δούμε στον Καθρέφτη;



Δεν χρειάζομαι συμβολισμούς,
τιποτε ...δεν ειναι κρυμμενο που να θελει αποκρυπτογραφηση....
Η ποίηση ειναι Ποιηση...
Το κοινο σημειο για τους ανθρώπους, ειναι οτι μπροστα σε εναν "Καθρεφτη" εχουν απλά όλοι την επιθυμια να δουν την αλήθεια.

...αντιστέκομαι

η αλλιως..
...χορογραφία της ανθρώπινης αντίστασης...

Tragedy

The Arrival, Giorgio De Chirico (Italian, 1888—1978), 1912—1913, oil on canvas

H πόζα...η φυλακισμένη ψυχή...η έρημη πλατεία...
Ο απο-ανθρωποποιημένος άνθρωπος...
και η καταπιεστική δύναμη των ιδεολογιών,
που τον άδειασαν απο την υπόσταση του και τον βρυκολάκιασαν...
Περιμένωντας την άφιξη (the arrival)...ακίνητος,
δίχως κεφάλι,πετρωμένος
το παρελθόν δεν αλλάζει...
το μέλλον δεν μπορεί να επηρρεαστεί...
ο ισολογισμός της απανθρωπιάς.

"Αν η εξουσια ηταν άνθρωπος δεν θα έπαυε να συγχαίρει τον εαυτό της για οσες συναντήσεις κατόρθωσε να εμποδίσει"...δεν θυμάμαι ποιος το είπε.