"ΠΛΗΓΗ..."

Δεν καταλαβαίνουμε πια τι γίνεται....
Δεν επικοινωνούμε....
Τι θαρρείς ....
Ο φόβος μόνον ...
τα ντύνει όλα με χρώμα γκρι,
αυτο της αδιαφορίας και της σκληρότητας
και τελειωμό δεν εχει η απελπισία!

Κι εκεί που νομίζεις οτι ξεμπέρδεψες με τα νύχια της εξουσίας,
Έρχεται, δια ασήμαντον αφορμήν, η καθημερινότητα, μια χειρονομία της,
για να σε επαναφέρει στον κατεστημένο λήθαργο.
Και σαν υπνωτισμένος βαδίζεις σε λεκιασμένους δρόμους,
λερές σκάλες ανεβαίνεις βαρύθημα,
μήπως και ετσι μαρμαρωμένος,
διατηρήσεις την ακεραιότητα σου.
΄Ομως του κάκου,
Τελειωμό δεν έχει η οδύνη.
Ο διάβολος χορεύει γιατί είναι δική του η γιορτή!

Ου γαρ έρχεται μόνον……..

Αδημονώντας για το θαύμα οι ρυτίδες πλήθυναν,
τα μαγευτικά λόγια μεταλλάχθηκαν,
οι αλήθειες σώπασαν!

Δεν υπάρχει πλέον χώρος να απλώσω τα μέλη μου.
Αγκυλώθηκα στην θλίψη της πυκνής κυκλοφορίας των δρόμων.
Χαιρέτησα την συνήθεια των γραφικών ψεμάτων,
αφέθηκα στην ελλειπτική τροχιά της κοινότυπης επικοινωνίας.

Τώρα γλιστρώ τις νύχτες ...
στις γωνίες του ανεκπλήρωτου πόθου μου

Μετατρέποντας τη στάση του άχρονου παρατηρητή....

Κοφτερό μαχαίρι οι μνήμες μου,
ανάσα λεονταριού στο σβέρκο.

Έμαθα να μην κλαίω, γιατί έτσι
ρυπαίνω το δέρμα της λογικής...

και να τώρα...
χορεύοντας με τις λέξεις...
μεταμορφώνομαι σε ξαφνικό βλέμμα, σε σύντομη κραυγή.



Οι λέξεις είναι βόμβες όταν δεν έχουν συνοχή, σαν και τις εικόνες.
Όταν λέγονται δίχως σκοπό, εκσφενδονίζονται χωρίς στόχο μοιάζουν βατράχια που κοάζουν εκνευριστικά.

Μέσα σε τούτη την βαρβαρότητα και την αποσύνθεση του λόγου,
στο παιχνίδι της αυθαιρεσίας και της επιβολής του παράλογου,
στην δύναμη που γεννιέται απ΄την σύγχηση,
μέσα στην καταιγίδα του ακατάσχετου πλήθους λέξεων,
ως να ηχούν τύμπανα πολέμου,
εδώ, όπου η γλώσσα κομματιάζεται σε ιαχές,
επίδειξη, συρρίκνωση και απομονωτισμό,
σε τούτη την αδιαπραγμάτευτη σχεδόν και επιβεβλημένη πραγματικότητα,

που να κοιμάται άραγε η άλλη γλώσσα,
αυτή με τις λέξεις τις γλυκές;
αυτή με τις καραμελλένιες εικόνες;

ΘΡΥΨΑΛΑ ΧΡΟΝΟΥ....

"...Η σύγχρονη ιστορία θυμίζει κάτι πρόσωπα από κινούμενα σκίτσα που, τρέχοντας σαν παλαβά, φτάνουν ξαφνικά πάνω απ’ το κενό, χωρίς να το ‘χουν πάρει χαμπάρι, λες και η δύναμη της φαντασίας τους τα κάνει να πετούν σε τέτοιο ύψος, μόλις, όμως, το συνειδητοποιήσουν, αμέσως πέφτουν..."

"...Η μόνη αίσθηση κοινότητας που υπάρχει είναι η ψευδαίσθηση πως είμαστε μαζί..."

"...Στο βασίλειο της κατανάλωσης, ο πολίτης είναι βασιλιάς.

Δημοκρατκή βασιλεία: Ισότητα στην κατανάλωση, αδερφότητα στην κατανάλωση, ελευθερία στην κατανάλωση.

Raoul Vaneigem

"Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής"

Οκτωβρης 1972