(...)Παραδίνεσαι στον θόρυβο όπως παραδίνεσαι στον πόλεμο. Αφήνεσαι στις μηχανές με τις τρείς ψωροϊδέες που παραδέρνουν ακόμη πάνω ψηλά, πίσω από το κούτελο. Πάει τελείωσε. Ό,τι κοιτάς οπουδήποτε, ό,τι αγγίζει το χέρι, είναι τώρα σκληρό. Κι ό,τι καταφέρνεις ακόμη να θυμηθείς είναι άκαμπτο σαν σίδερο κι άνοστο πιά μες στην σκέψη.Γεράσαμε φριχτά μονομιάς. Πρέπει να καταργηθεί η έξω ζωή, να γίνει ατσάλι, κάτι χρήσιμο. Δεν την αγαπούσαμε αρκετά όπως ήταν, γι' αυτό. Πρέπει να γίνει αντικείμενο λοιπόν, στερεό, έτσι έχει ο Κανόνας.
[...]Ταξίδι στην άκρη της νύχτας,
Σελίν, Λουί _Φερντινάν
Η καταγγελτική και αυτοκαταγγελτική δριμύτητα του Ταξιδιού, η ζοφερή του λάμψη, ο αμείλικτος σαρκασμός του αποτυπώνονται σε μια ωμή, αλλά χυμώδη γλώσσα, όπου κυριαρχεί μια σπαρακτική, αλλά και σπαρακτικά κωμική αργκό, πρωτόφαντη στα γαλλικά λογοτεχνικά χρονικά.
Summer 78 - Summer 2018 Πίσω εμπρός πίσω και πάλι απ την αρχή. Τέλος. Αρχή. Χρόνιος. Χρονίζει αλλά δε χιονίζει. Σταματά ο Χρόνος. Κυλάει ο χρόνος. Δρόμος είναι ο Χρόνος. Χωρίς όρια τον ορίζουμε όπως βολέψει. Ο Χρόνος. Μαγικό κουτί. Άσπρο-μαύρο. Νερό ο Χρόνος. Λάδι που επιπλέει στο νερό ο Χρόνος. Απάθεια που χρονίζει. Εικονική γεύση. Αν είναι δυνατόν! Ο Χρόνος.
