Να περιφέρεσαι στην τρέλα...και παραπέρα!

Οι άσχημες μέρες κι οι άσχημες νύχτες
εναλλάσσονται τώρα
υπερβολικά συχνά.
Το παλιό όνειρο των λιγοστών
εύκολων χρόνων
πριν από το θάνατο
έσβησε κι αυτό όπως τ' άλλα.
κρίμα, κρίμα, κρίμα.


θέλαμε περισσότερα απ' όσα
θα μπορούσαμε να έχουμε πότε:
γυναίκες όλο έρωτα
και γέλια,
νύχτες αρκούντως άγριες
για την τίγρη,
θέλαμε μέρες
που θα τριγύρναγαν μες στην ζωή
με κάποια χάρη, λίγο νόημα,
όχι κάτι
για τα σκουπίδια,
άλλα κάτι
που ν' αξίζει να το θυμάσαι, 

κάτι που θα το 'χωνες σαν λάμα
κατευθείαν στου θανάτου την κοιλιά.

Κρίμα, κρίμα...
Φυσικά στο τέλος
η ασήμαντη οδύνη μας
είναι αστεία και μάταιη...
Υπάρχουν κι άλλοι που αισθάνονται την ίδια
αταξία να τους καίει.
Τρελαίνονται αυτοκτονούν
μωραίνονται, καταφεύγουν
σε φανταστικούς θεούς
ή μεθούν, μαστουρώνουν,
χαζεύουν ...
Αφανίζονται μέσα στην μάζα του
τίποτα
που αποκαλούμε οικογένειες,
πόλεις,
χώρες.
Αλλα η μοίρα δεν φέρει
όλη την ευθύνη.
Κατασπαταλήσαμε τις ευκαιρίες μας,
στραγγαλίσαμε
την ίδια την καρδιά μας ...

Τώρα είμαστε πολίτες του
τίποτα.

Μόνο ο ήλιος
ξέρει τη αλήθεια:
που παραδώσαμε
ζωή και θάνατο
σε μια άχρηστη
τελετουργία,
και ύστερα μετατρέψαμε τα όνειρα μας
σε κοπριά.
Πως είπαμε
όχι, όχι, όχι, όχι
στο πιο όμορφο
ΝΑΙ
που ειπώθηκε πότε:
στην ίδια τη
ζωή ...

Βukowski...'να περιφέρεσαι στην τρέλα' 

Every town I go to is like a lock without a key
The blues I leave behind are catching up on me...