Ο βιασμός και η δολοφονία μιας νεαρής γυναίκας πυροδότησε νεα εξέγερση στην Τουρκία. Χιλιάδες γυναίκες βγήκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη βία λόγω φύλου.
«Τουρκία: Οργή για το φοβερό βιασμό και το φόνο της φοιτήτριας Ozgecan Aslan (…) μια 20χρονη φοιτήτρια πανεπιστημίου ανέβηκε σε λεωφορείο από τα Άδανα για το Μερσίν, για να κάνει την καθημερινή διαδρομή από το σχολείο στο σπίτι. (…) σύμφωνα με επίσημα στοιχεία οι δολοφονίες γυναικών έχουν αυξηθεί κατά 1.400% την περίοδο διακυβέρνησης του AKP (του κόμματος του Ερντογάν)».
Οι θέσεις του AKP (κόμμα Ερντογαν) για τις γυναίκες:
λόγος για να ξεσηκωθείς στην Τουρκία
http://www.fylosykis.gr/…/%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CE%AD%CF%83%…/
Και όπως λέει και το τραγουδι του γυναικείου κινήματος στην Τουρκία....
Δεν θα είμαι ζωντανός άνθρωπος
Αν παραμείνω σιωπηλή για να μη δολοφονηθώ!
Δεν θα στέκομαι στη γωνία του μαξιλαριού μου....
............
Οι γυναίκες ξεχύθηκαν στους δρόμους
Πλέον δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι
Ειμαι στο δρόμο της χειραφέτησης ......
Και νατην πάλι η αβάσταχτη κενότητα της υλικής μας καθημερινότητας.
Αυτή που "ξυπνάει" τις υπαρξιακές μας κρίσεις ....
Ολα μοιάζουν δυνατά, αλλά τίποτα δεν είναι.
Ο κόσμος είναι ασταθής.
Ειναι μόνο φευγαλέες εικόνες.
Ο κόσμος μας ειναι παραισθησιογόνος.
Χωρίς έναν στέρεο κόσμο που ξερεις οτι υπηρχε πριν απο σενα και θα υπάρχει και μετα δεν μπορεις να ζήσεις!
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι μία μάζα. Μία πορώδης μάζα. Ένας σβόλος με κενά και χαράδρες, με τρύπες, φρέατα, κανάλια και αγωγούς, με κοιλώματα, υπέδαφος και κλειστούς θαλάμους. Κιβώτια γαντζωμένα μεταξύ τους κρεμασμένα ανιχνευτικά, λειτουργούν τελικά, χρησιμεύουν για αποθήκευση κυρίως, περικλείοντας στενά τούς εντοιχισμένους κατοίκους. Τους τοποθετούν κατά ομάδες, τους διαχωρίζουν, τους δίνουν ένα μέρος να μένουν, όσο περιμένουν.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι ένα απολίθωμα, μία κούφια οργάνωση, ένα αρτηριοσκληρωτικό μανιτάρι τσιμέντου, σε λαβυρινθώδεις διακλαδώσεις, με αδιέξοδα που αναγκάζουν τους προσωρινά παρόντες κατοίκους να αναζητούν. Αυτή η αναζήτηση καταμερίζεται στο οδικό δίκτυο, το δίκτυο των λεωφορείων, το σιδηροδρομικό δίκτυο, μέσα από κύριες εισόδους προς τις σκάλες, μέσα από ανελκυστήρες, από πλατύσκαλα, και ακόμα πιο πέρα, μέσα από διαδρόμους, τελικά, μέσα από προθαλάμους, στα πίσω δωμάτια, στα δωμάτια όπου κανείς περιμένει.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι ένας λαβύρινθος. Ένας λαβύρινθος που αποτελείται από μικρότερους λαβύρινθους, οι περιστασιακά κινούμενοι κάτοικοι των οποίων κρατούν τη μυθοπλασία σε τάξη, κινούνται μετρημένα, π.χ., σε εργοστάσια, προσαρμοσμένοι, κινούνται τακτικά, δέσμιοι, π.χ., συγκρατημένοι στο χρόνο και στο χώρο περιστασιακά παρόντων πραγμάτων, που κινούνται μετρημένα, προσαρμοσμένα, τακτικά, δέσμια της μυθοπλασίας που επικρατεί στους κατοίκους.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι μία μυθοπλασία. Ένα σύστημα λειτουργιών που λειτουργούν για να λειτουργούν, για να μπορεί να λειτουργεί κάτι άλλο, και γιατί κάτι άλλο λειτουργεί. Ένα σύστημα μυθοπλασιών που προσποιείται για να προσποιείται, για να μπορεί να προσποιείται κάτι άλλο, και γιατί κάτι άλλο προσποιείται. Την περιστασιακά εν ενεργεία μυθοπλασία κρατούν σε περιστασιακή τάξη τα περιστασιακά προσποιούμενα γραφεία κ.λπ. κ.λπ., ώσπου να λειτουργήσει η μυθοπλασία.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι ένα γραφείο: μία κεντρική διοίκηση τάσης, κίνησης, αυταπάτης. Τυχαίες ζωές τυχαίοι θάνατοι τυχαίων κατοίκων καταχωρίζονται, αναλύονται, μετατρέπονται σε αριθμούς και πίνακες, σε ποσοτική στατιστική. Με ένα αρκετά μεγάλο υπόβαθρο τύχης, και με μία αρκετά μεγάλη συσσώρευση του υλικού της ζωής των παράλογων στοιχείων, καθίσταται δυνατό για το θάνατο να δίνει στην αυταπάτη μία λογική μορφή.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι μία λογική μορφή. Μία παραγωγή, που παράγει κατανάλωση, που καταναλώνει μία παραγωγή, κ.λπ. Μία παραγωγή περιστασιακά παρόντων κατοίκων, που καταναλώνουν τον εαυτό τους, καθώς παράγουν περιστασιακά παρόντα πράγματα, τα οποία επίσης καταναλώνουν. Μέσω αυτής της διπλής κατανάλωσης κρατιέται η μυθοπλασία σε τάξη, η οποία με τη σειρά της κρατάει τους κατοίκους σε τάξη, έτσι ώστε να ζουν λογικά.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι μία διπλή λήθη. Ένα σύστημα κατανάλωσης, το οποίο είναι σε θέση να κρύβει όλες τις κρυφές μεταβάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου. Μία λήθη που υποχωρεί, για να παρατηρεί τον εαυτό της ως λήθη. Λήθη που έχει περιπέσει σε λήθη. Κρυμμένη κάτω από την κοντινή παρουσία, τα παρόντα πράγματα των περιστασιακά παρόντων εμπορικών συναλλαγών, και την εκλεπτυσμένη δομή των πραγμάτων, που οργανώνει την ανησυχία των κατοίκων ως ησυχία.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι ησυχία και τάξη. Όλοι οι παρόντες κάτοικοι, που χαρακτηρίζονται από κίνηση και ανησυχία, συντηρούν μία ήρεμη και σταθερή απασχόληση, όπου η κάθε κίνηση, οι όποιες κινήσεις οποιουδήποτε κατοίκου, έχουν όλες προσαρμοστεί στα παρόντα πράγματα, και όπου η κάθε ανησυχία, η ανησυχία κάθε κατοίκου, διοχετεύεται σε μία συνολική παραγωγή όλων των παρόντων πραγμάτων, που συντηρούν την ησυχία και την τάξη.
Κατά κάποιον τρόπο η πόλη είναι ένας κύκλος. Οι περιστασιακά κινούμενοι κάτοικοι βάζουν τον εαυτό τους και τους άλλους σε κίνηση, και μέσω αυτού και τον κύκλο. Από καιρό σε καιρό, όσο ο κύκλος κρατάει τη μυθοπλασία σε κίνηση, οι περιστασιακοί κάτοικοι κινούνται αργά, μένουν ακίνητοι σε πάρκα, σε πλατείες και αγορές, ή κάθονται σε παγκάκια, σε εστιατόρια και κινηματογράφους, σαν να γινόταν λόγος για ελευθερία. Άρα, γίνεται λόγος για ελευθερία.
Κατά κάποιον τρόπο γίνεται λόγος για ελευθερία. Για το να ξεχνάς, και να ξεχνιέσαι. Να σκεπάζεις τυχαίο θάνατο με τυχαία ζωή. Να οργανώνεις λαβυρίνθους που κρύβουν το μέρος εκείνο, τα μέρη εκείνα όπου η πόλη εν παρόδω εκκενώνεται από αυτό που έχει καταναλώσει: την κλιτή ενδιάθετο κλίση, την ακίνητη κίνηση, την αυταπάτη χωρίς αυταπάτες.
Κατάλληλες ποσότητες τυχαίας ζωής, που δίνουν στον τυχαίο θάνατο μία λογική μορφή.
Inger_Ch-Morten Juhl 1994
Πηγή: http://dangerfew.blogspot.gr/2014/06/018.html
Καμμία μεταφορά...καμμία παρομοίωση!
Εικόνα μόνο, σκέτη και αχρείαστη.
Λέξεις δεν υπάρχουν......
"......Οι λέξεις είναι σύμβολα που προϋποθέτουν κοινές μνήμες. Αυτή που πασχίζω τώρα εδώ να εξιστορήσω, είναι μόνο δική μου - όσοι τη μοιράστηκαν μαζί μου, έχουν πεθάνει. Οι μυστικιστές επικαλούνται ένα ρόδο, ένα φιλί, ένα πουλί που είναι όλα τα πουλιά, έναν ήλιο που είναι ταυτόχρονα όλα τ' άστρα και ο ήλιος, μια κανάτα κρασί, έναν κήπο ή τη σεξουαλική πράξη. Καμιά απ' αυτές τις μεταφορές δεν μπορεί να με βοηθήσει να ανακαλέσω εκείνη τη μακρά νύχτα αγαλλίασης, που, ευτυχείς και εξαντλημένους, μας άφησε στα πρόθυρα της αυγής. (...)
Κάτι έχει σωθεί απ' όλα όσα διακρίναμε εκείνη τη νύχτα (ο κοκκινωπός τοίχος του Ρεκολέτα, ο κίτρινος τοίχος της φυλακής, δύο άνδρες που χόρευαν μαζί σε μια γωνία, μια καγκελόφραχτη αυλή με ασπρόμαυρα πλακάκια, οι μπάρες του τρένου, το σπίτι μου, ένα παζάρι, η υγρή και απύθμενη νύχτα), αλλά καμιά απ' αυτές τις φευγαλέες εντυπώσεις, που μπορεί και να ήταν άλλες, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι η αίσθηση ότι το σχέδιό μας, που το είχαμε περιγελάσει τόσες φορές, υπήρχε πραγματικά και μυστικά, κι ήταν το σύμπαν κι εμείς οι ίδιοι. Χωρίς πολλές ελπίδες, σ' όλη μου τη ζωή προσπάθησα να ξαναβρώ τη γεύση εκείνης της νύχτας - καμιά φορά πίστεψα ότι τα'χα καταφέρει μέσα από τη μουσική, τον έρωτα, την αβέβαιη μνήμη, αλλά εκείνη δε ξαναγύρισε ποτέ, παρά μόνο ένα ξημέρωμα, στο όνειρο...."Κάτι έχει σωθεί απ' όλα όσα διακρίναμε εκείνη τη νύχτα (ο κοκκινωπός τοίχος του Ρεκολέτα, ο κίτρινος τοίχος της φυλακής, δύο άνδρες που χόρευαν μαζί σε μια γωνία, μια καγκελόφραχτη αυλή με ασπρόμαυρα πλακάκια, οι μπάρες του τρένου, το σπίτι μου, ένα παζάρι, η υγρή και απύθμενη νύχτα), αλλά καμιά απ' αυτές τις φευγαλέες εντυπώσεις, που μπορεί και να ήταν άλλες, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι η αίσθηση ότι το σχέδιό μας, που το είχαμε περιγελάσει τόσες φορές, υπήρχε πραγματικά και μυστικά, κι ήταν το σύμπαν κι εμείς οι ίδιοι. Χωρίς πολλές ελπίδες, σ' όλη μου τη ζωή προσπάθησα να ξαναβρώ τη γεύση εκείνης της νύχτας - καμιά φορά πίστεψα ότι τα'χα καταφέρει μέσα από τη μουσική, τον έρωτα, την αβέβαιη μνήμη, αλλά εκείνη δε ξαναγύρισε ποτέ, παρά μόνο ένα ξημέρωμα, στο όνειρο...."Κάτι έχει σωθεί απ' όλα όσα διακρίναμε εκείνη τη νύχτα (ο κοκκινωπός τοίχος του Ρεκολέτα, ο κίτρινος τοίχος της φυλακής, δύο άνδρες που χόρευαν μαζί σε μια γωνία, μια καγκελόφραχτη αυλή με ασπρόμαυρα πλακάκια, οι μπάρες του τρένου, το σπίτι μου, ένα παζάρι, η υγρή και απύθμενη νύχτα), αλλά καμιά απ' αυτές τις φευγαλέες εντυπώσεις, που μπορεί και να ήταν άλλες, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι η αίσθηση ότι το σχέδιό μας, που το είχαμε περιγελάσει τόσες φορές, υπήρχε πραγματικά και μυστικά, κι ήταν το σύμπαν κι εμείς οι ίδιοι. Χωρίς πολλές ελπίδες, σ' όλη μου τη ζωή προσπάθησα να ξαναβρώ τη γεύση εκείνης της νύχτας - καμιά φορά πίστεψα ότι τα'χα καταφέρει μέσα από τη μουσική, τον έρωτα, την αβέβαιη μνήμη, αλλά εκείνη δε ξαναγύρισε ποτέ, παρά μόνο ένα ξημέρωμα, στο όνειρο...."
Jorge Luis Borges
