"...οτι πιστέψαμε το άρπαξε η μπόρα
όλα τελειώνουν ή αρχίζουν τώρα..."
θυμάμαι...χρονια περασαν πολλά,
που λέγαμε,
πως πρέπει να μιλάμε απλά, καθημερινά, απέριττα.
Τρέχαμε σε πορείες...
με το φτερουγισμα της καρδιας
και τα νήματα της ελπιδας...
Απο τοτε επιθυμούσαμε ανοιχτά και δραστήρια σχολεία,
κέντρα αντίστασης και αντιπληροφόρησης....
Απο τότε θελαμε να σπασουμε το καταναλωτικό κλιμα και
να εξεγερθούμε απέναντι στον τρόμο.
Τώρα με τις ήττες παραμάσχαλα,
δρασκελουμε ολα τα "δεν" και
παρακολουθούμε τις σκιες τους στο κελί μας.
...Στο αστυνομικό δελτίο γράφτηκε πως πεθάναμε αλεφτέρωτοι....
Εδώ μέσα...πόνος, πανικός, διαχωρισμοί, μοναξιά, θραύσματα, ραγίσματα.
...σπασαμε.
Εκεί έξω, όπως πάντα μηχανισμοί ελέγχου.
Κομματικοί μηχανισμοί, συμμαχίες,
συνδικαλιστική γραφειοκρατία,
ΜΜΕ, μπάτσοι,
..αυτό ενα πακέτο κομπακτ που δεν σπάει με τιποτα!
Μετά τι;
