Και....έτσι όπως τανιόμουν και άνοιγα τα βαριά μου βλέφαρα το χάραμα, καθώς μάνιαζε ο αγέρας εκεί έξω, - αχ μελτέμι, μελτεμάκι μου, μελτεμέρα μου-και σκούπιζε με περισσό ζήλο ότι έβρισκε στο αξιοθρήνητο μπαλκόνι μας, τενεκεδένια ποτηστήρια, φύλλα ξερά αλλα και χλωρά, σφουγγαρόπανα, κουβάδες, κεριά αντικουνουπικά, κάλτσες, παπούτσια, σαγιονάρες, χαλάκια μπάνιου, ακόμη και πετρούλες και κοχύλια απο τις αξιομνηνόνευτες παραλίες των διακοπών μας, ένιωσα αυτόν τον φρικτό σφάχτη στον 4ο οσφυικό σπόνδυλο να με σταματά-ευτυχώς- απο την νιογέννητη πρωινή επιθυμία μου να βγω έξω και να αρχίσω να κυνηγώ -σαν συνοδός σκούπας- όλα τούτα τα ταλαιπωρημένα πεταμένα αντικείμενα.
Μωρέ, δεν γα...ούνται είπα μέσα μου! Αλλά ξαφνικά αυτολογοκρίθηκα μετάνιωσα για την απροσάρμοστη, παράλογη σκέψη μου και άρχισα να κάνω λογικές σκέψεις, όπως ...
μα τι λέω πως ειναι δυνατόν να γα...θούν τα αντικείμενα? Απο ποιόν διάολε, πώς? Και γιατί να στέλνω κάποιον/ους να πάνε να γα...θούνε και αυτό να θεωρείται αν οχι βρισιά, πάντως σίγουρα ενα ειδος ορισμού του κακού, σαν να τον στέλνω κάποιον στα πιο θαθιά έγκατα της κόλασης! Δηλαδή τι? Είναι κόλαση το γα..σι? Ρε που έχουμε φτάσει τέλος πάντων...στην τέλεια αντιστροφή? Αναποδογύρισε εντελώς ο κόσμος?
Φυσικά, δεν ήταν μόνον ο 4ος οσφυικός και ίσως και ο 5ος που με καθήλωσε στην ζεστή εμβρυική μου θέση με την λαχτάρα της επιστροφής στην μήτρα, νόου, ταυτόχρονα ένιωθα και αυτον τον σιχαμένο καύσο στα ρουθούνια μου να έρπει, αυτον που προμήνυε την εμφάνιση ενος μόνιμου συγκατοίκου στο σώμα μου αυτού του άθλιου βασανιστή ιού του επιχείλιου έρπη (απο ιατρικές ορολογίες σχίζω λέμε....). Τώρα τα βρήκαμε σκέφτηκα. Και ειναι και Δευτέρα και έχω πάρει και άδεια απο την δουλειά, ούτε που ήξερα γιατί την πήρα καθόσον δεν είχα φροντίσει ως φρόνιμο παιδί να βγάλω εισιτήριο, για κάπου βρε παιδί απο τις λίγες επιλογές που ειχα έστω, να μην ξοδέψω άσκοπα τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ!!!
Και τότε ένιωσα εκτος απο τον ερπητικης συμπτωματολογίας πονοκέφαλο, και αυτόν, αυτόν που λένε ψυχικό πόνο...αυτό το κούφιο κόχλασμα ντε, σαν ανθρακούχο ποτό που σβύνει μόλις χυθεί στο ποτήρι και που μαύρισε το μυαλό και έστειλε την λογική μου για πρωινές ασκήσεις στο πάρκο απέναντι!
Αχ πόσος χρόνος έχει χαθεί...γιατί να μετανιώνω για ότι δεν έχω κάνει και όχι για ότι έχω κάνει (αυτο ηταν η ας πούμε σοφή συμβουλή κάποιου κάποτε που δεν θυμάμαι πλέον).Γιατί να βουλιάζω σε θλιβερές σκέψεις τόσο εύκολα? Γιατί φοβάμαι, γιατί? ΓΙΑΤΙ?
Και έτσι, μεσα στην καταθλιπτική μου κρίση και καθώς αξιολύπητη στριφογύριζα στο κρεβάτι, κλαίγοντας για τον χαμένο χρόνο και κατηγορώντας τον εαυτό μου για την απαράδεκτη ανικανότητα του να διαφυλάξει αυτον τον τοσο πολύτιμο χρόνο, αίφνης επέστρεψε κεφάτη και φουλ στην σεροτονίνη η ΛΟΓΙΚΗ μου- εεεμ γιαυτήν που πήγε για τζόκινγκ ομιλώ- και μου ψιθυρίζει:
“Δεν έχουμε δικό μας παρά μόνον τον χρόνο” όπως έλεγε κάποιος Μπαλτάσαρ Γκραθιάν, Ισπανός ιησουίτης του 17ου.
Α! ωραία! Λέω κι εγώ διοτι μάλλον για κάτι άλλο χαμένο έκλαιγα και δεν το είχα συνηδητοποιήσει. Και συνεχίζει το μουρμουρητό της ακάθεκτη-διοτι στην λογική συναισθήματα δεν χωρούν έτσι πρεπει να ειναι άτεγκτη για να έχει κύρος.
“Αυτός ο πλούτος του ανθρώπου, ο χρόνος, δεσμεύεται-δεν ξοδεύεται και δεν αξιοποιείται-απο την εργασία”.
Αχαχα! Τέλεια! Διακοπές λοιπόν και ελεύθερος χρόνος ειναι ένα κομμάτι ζωής που μας ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΤΑΙ-μέσα στην θλιβερή πραγματικότητα της εργασίας!...
και συ...α εσύ είσαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να τον “αξιοποιείς” όσο καλύτερα γίνεται, κακομοίρα μου διότι αν χάνεις και αυτό το κομμάτι, αλλοίμονο δεν σου αξίζει να σου παραχωρηθεί τίποτε πλέον!
Μάλιστα....κατα τάλλα θεωρείται οτι είμαστε ελεύθεροι, δυνατοί, αυτάρκεις, αυτόνομοι, αυτοκανονιζόμενοι, μπλα μπλα μπλακαι όλα ειναι θέμα βούλησης και οι επιλογές είναι δικές μας. ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ?
Ρε αι σιχτιρ απο εδώ!
Πόσο δική μου είναι η επιλογή ρεεεε, που κόβεται και ράβεται σύμφωνα με τις χιλιάδες επιλογές που γίνηκαν ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ -για το καλό μου φυσικά-για μένα και απο άλλους? Εεεε?
Ρε συ εγώ γουστάρω να αφιερώνω τον χρόνο μου στην Τέχνη και την Φιλοσοφία και αυτο που μου προσφέρεται ειναι η ελευθερία να επιλέξω που ουτε καν πως- θα ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ τον χρόνο μου ώστε να βάλω κι εγω η καψερή το λιθαράκι μου στο κτίσιμο της οικονομίας, να βάλω την “δύναμη” μου ώστε να κινηθεί η αγορά.
Άρα? Άρα τι? Μου λεηλάτησαν και μου λεηλατούν τον χρόνο μου. Ξύπνα ρεεε, το ξέχασες? Όχι, όχι δεν το ξέχασα, όσο νάναι μια οξυδέρκεια που και που με θυμάται και με επισκέπτεται...αλλά τι πρέπει να κάνω ωρέ για να κερδηθεί ο πραγματικός χρόνος εεε?
....Φυσικά αυτό που σταλήθεια θάθελα να κάνω είναι να μη νιώθω τύψεις για όλα τα αλλόκοτα πάθη μου και να μην είμαι με το ρολόι στο χέρι κυττάζοντας με αγωνία αν μπορώ να πέσω σε τούτη ή στην άλλη κραιπάλη διοτι πως θα προλάβω να επιστρέψω αλώβητη στην θλιβερή πραγματικότητα του γραφείου στην ώρα μου εεε πώς?
Αυτό που θα ήθελα να κάνω ειναι αυτό που κάνω τώρα. Να σκέφτομαι...να σκέφτομαι ...και ας σκέφτομαι ακόμη και μα...κίες!
...Αφού η “μόνη αληθινή πατρίδα της σκέψης είναι η τεμπελιά"!!!!!!!!!!!!!!!!
Ας ξαναθυμηθούμε αυτό το λυσσασμένο:
“Μη δουλεύετε ποτέ!”,
και το άλλο:
“Ο χρόνος είναι ο μόνος αφέντης αυτών που δεν έχουν αφέντες”.
Ξέχνα τις διακοπές...ΔΙΑΚΟΠΕΣ πφφφφ ξέχνα τις σου λέω!
“Λίγες μέρες σε ηλιόλουστες αμμουδιές και ο υπόλοιπος χρόνος στα βράχια των λογαριασμών” είπε κάποιος σοφός.
Άλλωστε σημασία έχει να βρίσκεις ότι σου δίνει χαρά και να πηγαίνεις προς τα κεί!
Έτσι και αφού η λογική μου με καθυσήχασε και παρακεταμόλη μου έδιωξε τους πόνους, σηκώθηκα επιτέλους και αγκάλιασα με τρυφερότητα και ευλάβεια το netbook έχοντας αποφασίσει να επικοινωνήσω την καλή μου πια διάθεση με άλλους καμμένους...εμμμμ σορυ, ηλιοκαμμένους ήθελα να πω, ( και μη διακοπευόμενους), στο διαδίκτυο.
“Digital διακοπές θα κάνω στο τραπέζι μου επάνω...”
"Time Won't Let Me" by The Outsiders
και "Με κομμένη την ανάσα" του Γκοντάρ
but better....
