Τώρα....συμμαζεύω όλες τις άβολες εικόνες,
ανακαλύπτω τις σκοτεινές γωνιές του μυαλού και ακούω λιγδιασμένα λόγια.
Ολα τα ρεμάλια σιωπηλά γερμένα στα λιπαρά πεζοδρόμια.
Επαναλαμβανόμενοι ήχοι που σαπίζουν κρεμμασμένοι απο κεραίες "αρχαίων" τηλεοράσεων.
Κουρέλια...μα τραγουδάμε.
Λασπουριά μας αγκαλιάζει και μας στριφογυρνά.
Χα!....προφανώς σας έχουν τελειώσει οι προτάσεις για έξυπνες αγορές!
Κλειδωμένοι στο πουθενά.Σα βάτραχοι πεταμένοι στο βραστό νερό!
Whispering...
KEEP THE STREETS EMPTY FOR ME......
...και εκεί γλιστρώντας, αρχίζει ο έρωτας των τρένων, αυτών των θαυμάσιων, υπέροχων σιδερένιων γιγάντων.
Κρύβουμε κάτω απο τις ιδρωμένες μασχάλες τα παγωμένα μας δάχτυλα και αναρωτιόμαστε που να ειναι άραγε εκείνα τα τρένα ...τα τρένα του έρωτα?
