Μία ανυπόφορη αίσθηση απογοήτευσης,
το στόμα που στεγνώνει σαν να ήταν το φυσικό αποτέλεσμα θανάτου,
η θλιβερή περιπλάνηση στο τίποτα.
Μεταμορφωμένοι σε σκορπιούς αυτοδηλητηριαζόμαστε.
Γίναμε σκιές ή φαντάσματα...
και ...μόνον η ψευδαίσθηση!
Ξεχάσαμε τους πόνους.
μόνον η σύγχηση,
που ξεχύνεται στους μαλακούς μας εγκεφάλους.
Εξορισμένοι από τις επιθυμίες μας,
αναμασάμε την ξερή μας γλώσσα.
Ποιός θάναι αυτός
που θα πηδήξει την ζώνη της απομόνωσης?????
εκεί που συναντιούνται τα όμορφα και τα ελεύθερα?
στον τόπο του γνήσιου γέλιου?
γιατί εδώ όλοι τσακίζονται πάνω στην δυστυχία.
Να γλυτώσω απο σας και σεις απο εμένα...
